Αν κάτι επιβεβαιώνουν οι πρόσφατες αποφάσεις των κοινοτικών συμβουλίων ΕΚΟΦΙΝ και Γιουρογκούπ που πραγματοποιήθηκαν το διήμερο 1-2 Δεκέμβρη στις Βρυξέλλες, είναι ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης η επίθεση του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, είτε πρόκειται για σοσιαλδημοκρατικές, είτε για συντηρητικές κυβερνήσεις, κλιμακώνεται και οξύνεται στο έπακρο. Δίνεται έτσι απάντηση και στα φληναφήματα διαφόρων οπορτουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, οι οποίες, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση το καλοκαίρι του 2007, διακήρυτταν ότι είναι, τάχα μου, δυνατή η εφαρμογή φιλολαϊκών πολιτικών για την έξοδο από αυτή. Αντίθετα, επιβεβαιώνονται οι πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ, το οποίο επισήμανε έγκαιρα ότι στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, ότι όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο σπέρνουν αυταπάτες στους εργαζόμενους, εξωραΐζουν σε τελική ανάλυση τη βάρβαρη και αποκρουστική φύση του καπιταλιστικού συστήματος.

Για τα όσα μεσολάβησαν τις τελευταίες δύο βδομάδες, όπου το οικονομικό πρόβλημα της χώρας βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αξίζει να γίνουν οι ακόλουθες επισημάνσεις.

Αυτό που πρέπει να είναι καθαρό στους εργαζόμενους, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση τα τελευταία 20 χρόνια χαράσσει πολιτικές οι οποίες υπηρετούν στρατηγικές επιλογές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οτι όλες οι κινήσεις, πρωτοβουλίες και αποφάσεις που λαμβάνονται στα διάφορα κοινοτικά όργανα, κινούνται στον αστερισμό των στρατηγικών αυτών επιλογών. Οτι οι πολιτικές αυτές αποφάσεις αποβλέπουν σε τελική ανάλυση στην ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου, στα πλαίσια του οξύτατου ανταγωνισμού που διεξάγει με τα άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη, για το ξαναμοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των αγορών και των πρώτων υλών, τη δημιουργία συγκριτικών πλεονεκτημάτων στο χώρο των νέων τεχνολογιών, η χρήση των οποίων αυξάνει την παραγωγή της σχετικής υπεραξίας. Θα πρέπει επομένως να δούμε το ευρωενωσιακό ιμπεριαλιστικό εποικοδόμημα, όχι στατικά, αλλά στην κίνησή του. Μια κίνηση που ενσωματώνει όλα τα στοιχεία της ανηλεούς σύγκρουσης με τους ...ομογάλακτους αδελφούς ιμπεριαλιστές, όπου έπαθλο για τον νικητή είναι η υποταγή των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Από τη σκοπιά αυτή, οι εργαζόμενοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι από χέρι χαμένοι, καθώς είναι τα μεγάλα θύματα της οικονομικής και πολιτικής - προς το παρόν - σύγκρουσης που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Περιττό να πούμε ότι οι στρατηγικές αυτές επιλογές, που έχει χαράξει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, είναι διατυπωμένες στη Συνθήκη του Μάαστριχ και τη στρατηγική της Λισαβόνας. Και δεν είναι περιττό να υπενθυμίσουμε την πολιτική διορατικότητα του ΚΚΕ και την ταξική του συνέπεια, όταν κατάγγειλε από την πρώτη στιγμή στον ελληνικό λαό ότι με τις δύο αυτές αποφάσεις το ευρωπαϊκό κεφάλαιο έδωσε το σύνθημα για το ξέσπασμα ταξικού πολέμου σε βάρος της εργατικής τάξης και των κατακτήσεών της. Αντίθετα, οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, στον πόλεμο αυτό βρέθηκαν στην ίδια όχθη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, γιατί τη στιγμή που εκδηλωνόταν η επίθεση, αυτές συνέχισαν να παπαγαλίζουν τα περί ...Ευρώπης των λαών και της δημοκρατίας που άνθισε με την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, από τη μια μεριά σηματοδότησε μια οπισθοχώρηση της δυναμικής του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού καθώς η οικονομική δραστηριότητα ατόνησε, με αποτέλεσμα η αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου να δεχτεί ένα χτύπημα. Από την άλλη, μέσα στις συνθήκες αυτές, εκδηλώνεται μια νέα σφοδρή επίθεση σε βάρος των κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών. Εχουμε δηλαδή προσαρμογή των στρατηγικών επιδιώξεων στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά: Η επιχείρηση διάσωσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, μέσα από τα πακέτα στήριξης που προώθησαν οι κυβερνήσεις των κρατών μελών - σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς για το σκοπό αυτό διατέθηκαν μόνο στην ΕΕ 3,5 τρισ. ευρώ - είχε ως αποτέλεσμα να επιδεινωθούν τα δημοσιονομικά μεγέθη σε όλες τις χώρες, καθώς η επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών οδήγησε σε άνοδο των ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ, το χρέος των κρατών της ΕΕ θα αυξηθεί στο 84% του ΑΕΠ το 2010 και στο 100% του ΑΕΠ το 2015! Αρα, η επαναφορά των δημοσιονομικών μεγεθών σε ...υγιή τροχιά τίθεται ως στόχος από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και ποιοι θα πληρώσουν τις συνέπειες του δημοσιονομικού εκτροχιασμού; Αυτοί που ευθύνονται; Ο μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι που ευεργετήθηκαν και κρατήθηκαν στη ζωή με κρατικό χρήμα; Οχι, βέβαια. Αυτοί που θα πληρώσουν είναι και πάλι οι ευρωπαϊκοί λαοί. Αυτοί θα πληρώσουν και πάλι το κόστος των προγραμμάτων «δημοσιονομικής εξυγίανσης» και γι' αυτό σε όλα τα κράτη - μέλη, και ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης, εξαγγέλλονται τριετή ή τετραετή προγράμματα λιτότητας (η περίοδος εφαρμογής τους ανακοινώθηκε στο πρόσφατο ΕΚΟΦΙΝ). Πέραν τούτου, σε εξέλιξη βρίσκεται και η επίθεση στα άλλα μέτωπα, στο Εργασιακό και το Ασφαλιστικό, όπου οι κύκλοι του καρχαρία γίνονται όλο και πιο στενοί. «Υγιή» δημόσια οικονομικά, ασφαλιστικό σύστημα των τριών πυλώνων και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις συνιστούν το τρίπτυχο της επιτυχίας που θα καταστήσουν τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό τον ανταγωνιστικότερο του πλανήτη... Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.

Επειδή πολύς θόρυβος έγινε τις τελευταίες ημέρες για την Ελλάδα, όπου δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου έφεραν την ελληνική οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η ελληνική περίπτωση δε συνιστά κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, σε σχέση με αυτά που αντιμετωπίζει στο σύνολό του ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός. Στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια σημειώθηκε μια αξιόλογη συσσώρευση κεφαλαίου, τα καπιταλιστικά κέρδη αυξάνονταν με εντυπωσιακούς ρυθμούς, οι μονοπωλιακοί όμιλοι ισχυροποιήθηκαν, ενώ, ως ένδειξη της ισχύος αυτής, σημειώθηκε και εξαγωγή κεφαλαίου στις όμορες περιοχές, όπου το ελληνικό κεφάλαιο επιδιώκει να εξελιχθεί σε ηγεμονική δύναμη. Η διαδικασία αυτή ανακόπηκε βίαια με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση να εμφανίζει σημάδια κάμψης και υποχώρησης, ενώ ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αναδύθηκαν στην επιφάνεια προβλήματα, όπως το δημοσιονομικό. Η έμπειρη όμως αστική τάξη της χώρας δεν έχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τις αρνητικές αυτές εξελίξεις, προκειμένου να προωθήσει τις ευρύτερες επιδιώξεις της. Ετσι, στα πλαίσια του ΕΚΟΦΙΝ, η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε τις ακόλουθες δεσμεύσεις:

• Να προβεί σε λήψη νέων αντιλαϊκών μέτρων που, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών, «θα αποτυπωθούν κυρίως στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης», το οποίο θα κατατεθεί στην ΕΕ τον επόμενο μήνα.
• Να μείνει σταθερή στην πολιτική ουσιαστικής μείωσης των εισοδημάτων των δημόσιων υπαλλήλων, μέσα από μηδαμινές αυξήσεις στους χαμηλόμισθους και «πάγωμα» μισθών για όσους έχουν εισόδημα πάνω από 2.000 ευρώ.
• Να προωθήσει τη «φορολογική μεταρρύθμιση», δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην αύξηση της φορολογίας των μισθωτών που δεν αμείβονται με μισθούς πείνας.
• Να προχωρήσει σε νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας.
• Να περικόψει άγρια τις κρατικές κοινωνικές δαπάνες.
• Να προχωρήσει άμεσα στην απελευθέρωση των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία επιχειρηματικών σχημάτων σε αυτούς τους κλάδους και τομείς.
• Να προωθήσει αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση.
• Να αναλάβει ...πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας - κεφαλαίου.

Για να περάσουν όμως τα νέα σαρωτικά μέτρα, υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι... Το ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου εμφανίστηκε διπρόσωπο. Από τη μία, μέσα από τα επίσημα έντυπά του, παρέσχε διαβεβαιώσεις στην ολιγαρχία της χώρας ότι ως κυβέρνηση θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της τάξης... Αντίθετα, όταν απευθυνόταν στα λαϊκά στρώματα, χρησιμοποιούσε δημαγωγικά και παραπλανητικά συνθήματα (λεφτά υπάρχουν...), στην προσπάθειά του να δημιουργήσει αυταπάτες ότι ...δεν μπορεί να είναι τόσο κακό όσο η κυβέρνηση της ΝΔ, ότι ...έστω και αν δεν κάνει όλα όσα λέει, κάτι θα κάνει... Με αυτά και με αυτά, κατάφερε να υφαρπάξει την ψήφο των εργαζομένων. Ομως στις 4 Οκτώβρη έγινε κυβέρνηση, έπρεπε να υλοποιήσει όλες τις δεσμεύσεις που είχε δώσει προεκλογικά στην ολιγαρχία της χώρας. Από την άλλη, δεν μπορούσε έτσι νέτα σκέτα να βγει και να πει στα λαϊκά στρώματα που το ψήφισαν, καλά ως εδώ, αλλά τώρα τα κεφάλια μέσα... Και ...όλως τυχαίως από τις αρχές του Νοέμβρη ξεκίνησε μια επιχείρηση τρομοκρατίας της κοινής γνώμης, η οποία εξελίχθηκε μέσα από τις σελίδες του Τύπου, ελληνικού και ξένου. Γιατί πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι πριν από τα δημοσιεύματα των «Financial Times» και της «Doutse Bank» που μιλούσαν για κίνδυνο χρεοκοπίας της Ελλάδας, για Ιρλανδία της Μεσογείου και για Ντουμπάι του Αιγαίου, είχαν προηγηθεί οι ελληνικές εφημερίδες, οι οποίες από τις πρώτες τους σελίδες πρόβαλαν τρομολαγνικά σενάρια. Στις 4 Νοέμβρη η «Ελευθεροτυπία» στο πρώτο της θέμα ανέφερε: «Τα πιο μαύρα μαντάτα για την ελληνική οικονομία... Χαθήκατε αν... Ο Αλμούνια προειδοποιεί και ζητάει άμεσα μέτρα... Αυστηρό μήνυμα να ληφθούν διαρθρωτικά μέτρα έστειλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Αθήνα, προειδοποιώντας ότι...».

Η ίδια εφημερίδα στις 17 Νοέμβρη προανήγγειλε τη ...χρεοκοπία του ασφαλιστικού συστήματος, με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Ναυάγιο 10 έτη νωρίτερα...». Και στον υπέρτιτλο: «ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ Δαπανήσαμε φέτος για συντάξεις όσα προβλέπονταν για το 2020». Την ίδια ημέρα το «Βήμα» μιλούσε στο πρώτο του θέμα για «Επίθεση κερδοσκόπων κατά της ελληνικής οικονομίας», ενώ οργίαζαν τα σενάρια ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δε θα γίνονταν αποδεκτά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επί ένα και πλέον μήνα ο ελληνικός λαός βομβαρδιζόταν σε καθημερινή βάση με ειδήσεις για επικείμενη χρεοκοπία της οικονομίας, για κατάρρευση του Ασφαλιστικού και για σκληρή επιτήρηση από τις Βρυξέλλες. Οι δηλώσεις του κάθε Αλμούνια και του κάθε Τρισέ εμφανίζονταν ως πολεμικά ανακοινωθέντα. Δε γνωρίζουμε αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε άμεση ή έμμεση σχέση με όλα αυτά. Αυτό όμως που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα έλαβε χώρα μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου και εκβιαστικών, τρομοκρατικών διλημμάτων με αποδέκτες τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε το κλίμα μαζικής υστερίας για να ανοίξει το Ασφαλιστικό και να αρχίσει να εφαρμόζει τα προαποφασισμένα στην Ευρωπαϊκή Ενωση αντιλαϊκά μέτρα. Η νέα επίθεση σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων έχει ήδη ξεκινήσει και με δική της συμφωνία.