Κυριακή 6 Δεκέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πατριδογνωμόνιο
Σκυλεμπόριο τρόμου

Σ' αυτό το άηθες, κυνικό, φριχτό εμπόριο τρόμου πρέπει να μπει ένα τέλος. Τώρα. Με το συλλαλητήριο - απεργία της Τρίτης 17 Δεκέμβρη, με το πανεκπαιδευτικό, με κάθε οργανωμένη, πειθαρχημένη και αδιαπραγμάτευτη βούληση αντίστασης στην εξαθλίωση και δι' αυτής χειραγώγηση της εργατικής τάξης.

Το πούλημα τσαμπουκάδων που θέλει σχεδιασμένα να κυκλοφορούν ετικετούλες τύπου «η Αθήνα θα γίνει Καμπούλ» κι από την άλλη «η Αθήνα δε θα γίνει Καμπούλ» είναι ξοφλημένη διαδικασία. Να κρατήσουν το κεφάλι του έξω από το νερό που τους πνίγει, τη λαϊκή αγανάκτηση δηλαδή, επιχειρούν οι αργυραμοιβοί. Κι αυτοί που απαγορεύουν στην Πολωνία τις αφίσες του Τσε, επειδή φοράει αστεράκι στον μπερέ και κυνηγάνε τα σφυροδρέπανα σα σύγχρονοι ιεροεξεταστές. Αλλά κι οι άλλοι οι ντόπιοι, θρασίμια των καιρών των συμβιβασμών, που τολμάνε να επιτίθενται στα σφυροδρέπανα θαρρώντας πως χωρίς αυτά θα υπήρχαν για να μιλάνε.

Σύντροφοι δεν έζησα, ούτε μελέτησα κομμουνιστικά. Βρήκα το Κόμμα ζωντανό και πιο επίκαιρη αιχμή από ποτέ για να έχω την τιμή να συμπορεύομαι και να συστρατεύομαι στους αγώνες του.

Με την όποια κουλτούρα, εμπειρία, σκληρή δουλειά και γεύση του θανάτου που είναι ο πόλεμος δεν ξεπούλησα και την ψυχή μου σ' ένα σύστημα εκμεταλλευτικό και βάρβαρο που στις μέρες μας επαναφέρει μεθόδους Ράιχ και φανφάρες Μουσολίνι για να συγκρατήσει τα κέρδη του με ποτάμια αίματος. Ομως, αυτή η απάτη, που ο αντικομμουνισμός ξεγυμνώνει και αποκαλύπτει περίτρανα, ξέρω καλά πως εξεγείρει τα μύχια αισθήματα και την ενεργό πολιτική συνείδηση πολλών δημοκρατών που άφωνοι, όχι μοιραίοι κι άβουλοι, κατέρχονται έστω και σιωπηλά μετωπικά ενάντια σ' όσους φτύνουν εκεί που κρέμασαν τις ελπίδες τους. Στα σφυροδρέπανα που ανεμίζουν όταν και όποτε και πάντα οι εργαζόμενοι γίνονται εκόντες άκοντες δούλοι.

Μόνο που το Κόμμα είναι εκεί, και εδώ, και παντού, όπου αποπειρώνται οι αστοί να καταδυναστεύσουν αυτούς που παράγουν τον πλούτο.

Κανένας διάλογος και συμμετοχή δεν χωράει πια μ' αυτούς που συναινούν να στείλουν κι άλλα μισθοφορικά νιάτα στην Καμπούλ. Κι άλλα νιάτα στα πεζοδρόμια, χωρίς όραμα, χωρίς πρόταση εξουσίας της τάξης τους, χωρίς τη δύναμη της περιφρουρημένης δράσης. Βορά στα τανκς. Βορά στις αύρες. Μάζες αγωνίας νέων που υφίστανται τη βία της φτώχειας, της εξάρτησης, της ανασφάλειας, της πανάκριβης λοβοτομικής παιδείας, θύματα ενός εφαρμοσμένου ταξικού μίσους απ' την ώρα που γεννιούνται ως την ώρα που το σφρίγος τους το απομυζά ένα αφεντικό «που δεν ανέχεται να του πειράζουν τα συμφέροντα».

Αυτές οι μέρες, που τις λένε «καυτές», είναι το παγερό νυστέρι στο λαιμό ολωνών. Αυτό που επιστρατεύουν οι τρομοκρατημένοι κεφαλαιοκράτες και τα τσιράκια τους, για να περάσουν στα μουλωχτά και στα γρήγορα τις μονιμότερες χειροπέδες στο λαό.

Εμπόριο σκυλιών σε αρένα κρίσης και με τα νιάτα κρεμασμένα στο τσιγκέλι λαμβάνει χώρα ως προαναγγελθείς τρόμος. Είναι το αυγό του φιδιού που ζεσταίνεται στο θερμοκήπιο της καλλιεργημένης έντεχνα κι ελεγχόμενα «βίας». Οχι εκείνης που ξέρουμε ως μαμή της ιστορίας. Αλλά της στέρφας και κακοποιημένης που παράγει τη νομιμοποίηση της εξόντωσης ή χειραγώγησης των μαζών εξαιρετικά αποδοτικής στο καπιταλιστικό χρηματιστήριο. Δε θα περάσει. Γιατί δεν μπορεί όσο αναπνέει έστω κι ένας κομμουνιστής. Οπου. Και παντού.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ