«To συνδικαλιστικό κίνημα αγωνίζεται να μη ζήσει η νέα γενιά με λιγότερα κοινωνικά αγαθά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα από αυτά των προηγούμενων». Αυτά σημειώνει μεταξύ άλλων η ΑΔΕΔΥ, σε ανακοίνωση που έβγαλε για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του Αλ. Γρηγορόπουλου, στα Εξάρχεια, ενημερώνοντας ότι «μπροστά και στον προϋπολογισμό» προχωρά στις 21/12/2009 «σε νέα αγωνιστική παρέμβαση».

Είναι πολλοί εκείνοι που - με κάθε αφορμή - σπεύδουν να καπηλευτούν την οργή όχι μόνο της νεολαίας, αλλά συνολικά του λαού, αφ' ενός για να καμωθούν τους αγανακτισμένους για τα λαϊκά προβλήματα κρύβοντας τη δική τους συνενοχή, αφ' ετέρου για να διοχετεύσουν αυτήν την οργή σε ακίνδυνα για το σύστημα «δρομολόγια». Κάνουμε αυτό το σχόλιο με αφορμή την παρέμβαση διαφόρων φορέων, που, κινούμενοι σε αντίστοιχη με αυτήν της ΑΔΕΔΥ στάση, επιμελώς κρύβουν την πραγματική διέξοδο για τη λαϊκή οργή. Για παράδειγμα, η ΑΔΕΔΥ, που εμφανίζεται ότι αγωνίζεται για τη νέα γενιά, συναινεί και βάζει πλάτη στην πολιτική που ευθύνεται για τα «λιγότερα κοινωνικά αγαθά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα» με τα οποία ζουν οι νέοι. Αυτό κάνει προχωρώντας σε «διάλογο» με όσους αναγκάζουν τους νέους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αυτό κάνει δικαιολογώντας την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, στο όνομα, π.χ. ,της νέας εποχής και της ανταγωνιστικότητας. Αυτά, όμως, τα «προσπερνούν» οι δυνάμεις όπως αυτές που πλειοψηφούν στη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ. Και προσπερνώντας τέτοιες ...λεπτομέρειες ερμηνεύουν τους «αγώνες» που θέλουν, γενικά για τη νεολαία, τους εργαζόμενους, το λαό. «Αγώνες» που οδηγούν στην εκτόνωση και τελικά στο συμβιβασμό, μακριά από τις αιτίες των προβλημάτων. Μόνο που αυτά δεν είναι πραγματικοί αγώνες.

Οπως και το «κίνημα» για το οποίο μιλούν πολλοί από αυτούς που στήνουν παραστάσεις και «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για το θάνατο του 15χρονου μαθητή είναι κίνημα που δεν «κινεί» τη συνείδηση, την οργάνωση και τη λαϊκή πάλη στη σύγκρουση με τους ενόχους, παρά μόνο στη διαχείριση και στη συνδιαλλαγή μαζί τους.