«Η βία κατά των γυναικών με όποια μορφή και εάν παρουσιάζεται - γιατί είναι ταξική, φυλετική, εργασιακή, σωματική, ψυχολογική, λεκτική, ρατσιστική, ακραία σε περιοχές του Τρίτου Κόσμου αλλά και σε εμπόλεμες περιοχές - έχει συγκεκριμένες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αιτίες».

Αυτό τόνισε χτες η βουλευτής του ΚΚΕ Βέρα Νικολαΐδου κατά τη διάρκεια ειδικής συνεδρίασης της Ολομέλειας της Βουλής για την παγκόσμια μέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών. Στο πλαίσιο της συζήτησης, κατέθεσε στα πρακτικά, επιστολή ιρακινής κρατούμενης στο υπό ιμπεριαλιστική κατοχή Ιράκ στην οποία περιγράφονται ανατριχιαστικά τα βασανιστήρια και οι βιασμοί κατά γυναικών.

Η Β. Νικολαΐδου αναφερόμενη στο γενικότερο πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών τόνισε: «Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είναι βία η ανεργία, η απόλυση λόγω εγκυμοσύνης ή για συνδικαλιστικούς λόγους ή η τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους; `Η ο εξαναγκασμός υπογραφής συμφωνητικού με τον εργοδότη ότι δε θα κάνει παιδί για ορισμένο χρονικό διάστημα προκειμένου να προσληφθεί; `Η η σωματική έρευνα, για παράδειγμα, στην Triumph ψάχνοντας τις γυναίκες μήπως έχουν πάρει κανένα εσώρουχο;».

Είναι βία, είπε, οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό αλλά και το δημόσιο τομέα όπως τελευταία στα STAGE, αλλά και η επιβολή παραμονής στην εργασία από πέντε μέχρι δεκαπέντε χρόνια για τις γυναίκες που εργάζονται στο Δημόσιο.

Οι δικές μας προτάσεις, κατέληξε η Β. Νικολαΐδου, πρώτα από όλα εστιάζονται στην αντιμετώπιση των άμεσων κοινωνικών προβλημάτων όπως για την κατοχύρωση του δικαιώματος της πλήρους και σταθερής δουλειάς, της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας για όλες και για όλους, χωρίς διακρίσεις, ώστε να μπορεί η οικογένεια να αντιμετωπίζει τις στοιχειώδεις ανάγκες της. Ζητάμε την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου για τη λήψη μέτρων από το κράτος, παλεύουμε να μπει φραγμός στην ασυδοσία των ΜΜΕ και να υπάρξουν μέτρα υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών.

Καταλήγοντας, τόνισε ότι «οι γυναίκες πάνω από όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε, ώστε οργανωμένα να παλέψουμε μέσα από το λαϊκό κίνημα και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας», αφού εάν δεν ξεριζωθούν οι κοινωνικές αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν το πρόβλημα της βίας, τότε τα όποια μέτρα που θα παρθούν θα είναι απλά στη λογική της διαχείρισης κάποιων επιπτώσεων και όχι της αντιμετώπισης της ουσίας του προβλήματος.