«Είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη να επιτευχθεί η ανάκαμψη του κινήματος, να αντιμετωπιστεί η ενίσχυση του κλίματος απογοήτευσης. Να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος» σημειώνει η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματός μας με τα «Μέτωπα Πάλης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών» και την άμεση οργάνωση του αγώνα για τη βελτίωση των όρων ζωής και δουλειάς του εργαζόμενου λαού. Η οποία επικεντρώνει την προσοχή του λαού σε δύο δυσκολίες που θα συναντήσει το κίνημα μπροστά του: «Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα προωθήσει την περαιτέρω θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, χρησιμοποιώντας και εναλλάσσοντας την καταστολή με την ενσωμάτωση».

Βέβαια, το ΚΚΕ δεν περίμενε τις πρόσφατες εκλογές για να εντοπίσει την ανάγκη ανάπτυξης της πάλης, αφού ο σχεδιασμός και η αποτίμηση της δράσης του δε ξεκινά και δεν ολοκληρώνεται με τη διαδικασία ανάδειξης των μελών του αστικού Κοινοβουλίου. Η χάραξη της τακτικής και της στρατηγικής του υπαγορεύεται από την προώθηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού, την πορεία ανάπτυξης και έντασης της ταξικής πάλης. Γι' αυτό και στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (18-22 Φλεβάρη 2009), αφού περιγράφεται η σημερινή κατάσταση μέσα στην οποία η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της (το ΚΚ) πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους, υπογραμμίζεται (σελ. 4): «Σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ στρέφει την προσοχή του και την όλη δραστηριότητά του, υποτάσσει τη δράση του, στην κατεύθυνση της μόνης πραγματικής διεξόδου για το λαό και τη νεολαία: να επιταχυνθεί η διαδικασία της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις των αυτοαπασχολούμενων και της μικρομεσαίας αγροτιάς, να ενισχυθεί το παγκόσμιο εργατικό κίνημα».

Τι προϋποθέτει όμως η ανασύνταξη του κινήματος;

Κανένα από τα 91 χρόνια ζωής και δράσης του το Κόμμα μας δεν έπαψε να σημειώνει: «Αμα ο εργάτης δεν παλέψει ο ίδιος για το δίκιο του, δε θα του το δώσει κανείς». Η ίδια η ιστορία επιβεβαιώνει ότι μόνο η συλλογική, οργανωμένη ταξική, πολιτική πάλη κατά της αστικής πολιτικής, οδήγησε τους λαούς σε απόσπαση κατακτήσεων, όσο κι αν διάφοροι πολέμιοι του κινήματος και του ΚΚΕ συχνά εμφανίζουν αυτή την επισήμανση ως σχήμα λόγου. Είναι όμως η αντικειμενική αλήθεια. Αφορά στο κάτω - κάτω της γραφής πώς τοποθετείται κάποιος στο ερώτημα αν μπορεί ο άνθρωπος να παρέμβει και να επιδράσει στη φύση και την κοινωνία, κατακτώντας έτσι την αληθινή ελευθερία, όπως την προσδιόριζε και ο Φρίντριχ Ενγκελς ή αν είναι απλά αποδέκτης των εξελίξεων που διαμορφώνονται. Αν δηλαδή τελικά η ιστορία των κοινωνιών, η εξέλιξη της ανθρωπότητας, γράφεται από την πάλη των τάξεων, δηλαδή την οργανωμένη πολιτική σύγκρουση μεταξύ κοινωνικών ομάδων με αντίθετα συμφέροντα, ή όχι.

Ετσι και σήμερα. Χωρίς ο εργάτης να μπει ο ίδιος στην πάλη, χωρίς να ξεφύγει από την παγίδα της παθητικότητας και της αδράνειας που στήνουν όσοι τον θέλουν πειθήνιο, καλλιεργώντας του μάλιστα και τη ψευδαίσθηση ότι «έτσι έχει το κεφάλι του ήσυχο», και δε θα σταματήσει και θα ενταθεί η επίθεση που δέχεται.

Για να πάρει απάντηση η επίθεση των καπιταλιστών, είναι απαραίτητη καταρχήν η μαζικοποίηση και ο ταξικός προσανατολισμός των συνδικάτων. Οχι για να συγκεντρώνονται οι εργάτες και απλά να ανταλλάσσουν γνώμες, αλλά για να πάρουν μέτρα και να εξασφαλίσουν συνδικάτα - εργαλεία υπεράσπισης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους απέναντι στην εργοδοσία και την πολιτική που τη στηρίζει. Συνδικάτα που θα παρεμβαίνουν σταθερά στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, θα αναπτύσσουν πολύμορφη και ολόπλευρη δράση, για καθετί που απασχολεί τον εργάτη και την οικογένειά του, στον τόπο που δουλεύει αλλά κι εκεί που κατοικεί. Συνδικάτα που επιδιώκουν τη συσπείρωση και ενεργητική συμμετοχή στην ανάπτυξη του κινήματος όλο και περισσότερων εργαζομένων. Ωστε κάθε μέλος τους να αντιμετωπίζει και να συγκρούεται με τις δυσκολίες, τις ταλαντεύσεις, τις αυταπάτες, την αποτυχία, την απογοήτευση, αλλά και την αδιαλαξία, τον ενθουσιασμό, οξύνοντας το ταξικό του κριτήριο, μαθαίνοντας πώς πρέπει να θωρακίσει την τάξη του από κάθε προσπάθεια του αντιπάλου να πλήξει το αξιόμαχό της. Να γίνεται συνυπεύθυνος και συμμέτοχος στην κόντρα με τον αστό και την πολιτική του, να προετοιμάζεται για μεγαλύτερες ευθύνες σε συνθήκες απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης.

Συνδικάτα που όχι μόνο απορρίπτουν το ρόλο του υποτακτικού και του «κοινωνικού εταίρου» των βιομηχάνων, αλλά λειτουργούν ως σχολεία ταξικής διαπαιδαγώγησης των εργαζομένων. Που αντιμετωπίζουν π.χ. τη μάχη των αρχαιρεσιών όχι μόνο ως καταγραφή του εκάστοτε συσχετισμού δύναμης (με στόχο απλά ο ταξικός συνδυασμός να καταγράψει άνοδο), αλλά ως μάχη που πρέπει να γίνει υπόθεση ακόμα περισσότερων εργαζομένων, νέων δυνάμεων που θα πυκνώνουν τις γραμμές των συνδικάτων, που θα μπουν οι ίδιοι - για πρώτη ίσως φορά - στη διαδικασία να αναλάβουν ευθύνες, να αντιπαρατεθούν ιδεολογικοπολιτικά, να δημιουργήσουν ρήγματα σε συνειδήσεις, να κάνουν έπειτα συλλογική κριτική και αυτοκριτική αποτίμηση της δουλειάς.

Πάλη για την ανασύνταξη του κινήματος σημαίνει πάλη για οργάνωση των εργαζομένων, καταρχήν με βάση τον κλάδο στον οποίο ανήκουν. Οργάνωση που θα αναδεικνύει ότι η εργατική δύναμη είναι ο κινητήριος μοχλός της παραγωγής, της κοινωνίας, ότι χωρίς αυτήν τίποτα δε δημιουργείται, ότι της ανήκει όλος ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος, η ίδια η κοινωνική ζωή. Ωστε να ξεμπροστιάζονται στον εργάτη στοιχειοθετημένα οι εκβιασμοί του κεφαλαίου ότι δήθεν «χωρίς εργοστασιάρχες ή εφοπλιστές ή μεγαλεμπόρους δε μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη». Να αντιλαμβάνονται οι εργάτες ως τάξη ότι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη που χρειάζεται ο λαός, φρενάρει την αύξηση και αξιοποίηση του πλούτου προς όφελος όσων τον παράγουν. Και ταυτόχρονα, κάθε πρόβλημα κάθε κλάδου να το κάνουν υπόθεση όλων, αν είναι δυνατό όλης της εργατικής τάξης.

Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής οδηγεί σε καταστάσεις παράλογες, π.χ. εκείνοι που δουλεύουν δέκα και δώδεκα ώρες χτίζοντας σπίτια να μην μπορούν να στεγάσουν με ασφάλεια την οικογένειά τους, ή, να πεθαίνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι από ασιτία ενώ σε άλλες περιοχές του πλανήτη τόνοι τροφίμων να καταλήγουν σε χωματερές, ή, να μεγαλώνουν οι λαϊκές ανάγκες για δημόσια νοσοκομεία και σχολεία, αλλά χιλιάδες απόφοιτοι της Ιατρικής και των Παιδαγωγικών να στοιβάζονται στις λίστες της ανεργίας ή στους «ελαστικά» απασχολούμενους των ιδιωτικών κλινικών.

Γι' αυτό και πρέπει να μπει τέρμα στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, να γίνουν ιδιοκτησία κοινωνική. Γι' αυτό η εξουσία όσων υπηρετούν την ατομική ιδιοκτησία πρέπει να ανατραπεί και την εξουσία να αναλάβουν οι παραγωγοί του πλούτου που, κοινωνικοποιώντας τα και με εργαλείο τον κεντρικό σχεδιασμό (με βάση τα γενικά αλλά και ειδικά κατά περίπτωση, ηλικία, γεωγραφική περιοχή), θα θέσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στην υπηρεσία του λαού.

Χωρίς ταξικό προσανατολισμό που θα ανοίγει προοπτική στην παραπάνω κατεύθυνση, ακόμα και οι αγώνες που γίνονται για την άμεση ανακούφιση του εργαζόμενου και της οικογένειάς του κινδυνεύουν να γίνουν κοντόφθαλμοι, αναποτελεσματικοί. «Το 18ο συνέδριο υπογραμμίζει ότι δε θα γίνει δυνατό να προληφθούν τα χειρότερα που ετοιμάζουν για το λαό και τη νεολαία, αν το κίνημα μείνει μόνο σε μια πολιτική αποτροπής, σε μια πολιτική αμφίβολης άμυνας» σημειώνει η απόφαση του πρόσφατου Συνεδρίου του Κόμματός μας. Επισήμανση που επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή:

• Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού το 2001 παρουσίαζαν ως «μονόδρομο» για τη σωτηρία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά την ιδιωτικοποίησή τους. Καλούσαν τους εργάτες να ανακουφιστούν επειδή ο αγοραστής (η HDW που μετά αγόρασε η Thyssen) κατείχε ισχυρή θέση στην αγορά. Η ταύτιση των συμφερόντων του εργάτη με του εργοδότη υπονομεύει εδώ και χρόνια τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων με αποτέλεσμα σήμερα η Thyssen, κρίνοντας ασύμφορη για την αύξηση των κερδών της τη δραστηριοποίηση στην περιοχή και τον κλάδο, ανενόχλητη να ετοιμάζεται να φύγει κλείνοντας τα ναυπηγεία.
• Η ανασφάλεια των εργαζομένων στον ΟΛΠ δεν πηγάζει από τη σύμβαση με την COSCO και ούτε τα δικαιώματά τους θα εξασφαλιστούν αν η εισβολή των μονοπωλίων στον Πειραιά αναβληθεί προσωρινά ή γίνει όχι με κινέζικη αλλά με γαλλική, ιταλική ή άλλη σημαία. Ούτε κι ο αγώνας τους μπορεί να σταματά στο αίτημα «σώστε τις θέσεις και τα εργασιακά μας δικαιώματα». Γιατί πολύ απλά, αν τα λιμάνια υπάρχουν για να βοηθούν την κάθε COSCO να ανέβει στην παγκόσμια κατάταξη «ανταγωνιστικότητας», και ο αριθμός των θέσεων εργασίας και οι σχέσεις εργασίας θα προσαρμοστούν στη «μείωση του κόστους». Να γιατί η πάλη για δουλειά με δικαιώματα και η πάλη για λιμάνια στην υπηρεσία του λαού είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
• Τα κελεύσματα των εργατοπατέρων για να βοηθήσουν οι εργάτες προκειμένου ο Λαναράς να τσεπώσει 35 εκατ. ευρώ στη βάση ότι «αν σωθεί ο Ομιλος, θα σωθούμε όλοι», ούτε εμπόδισε τις απολύσεις, ούτε καν ανέκοψε προσωρινά την επιθετικότητα της εργοδοσίας. Αντίθετα. Σήμερα το ένα «λουκέτο» κλειδώνει μετά το άλλο στις μονάδες του Ομίλου και οι εργάτες εγκλωβίζονται σε σκληρά διλήμματα: «Αμα ο διπλανός σου δε δεχτεί ν' απολυθεί, κινδυνεύετε όλοι να μείνετε στο δρόμο» εκβιάζει ωμά η εργοδοσία.
• Λέει η ΓΣΕΕ: για να υπάρχουν δουλειές πρέπει να στηριχθεί η παραγωγική βάση (εννοώντας βέβαια τη σημερινή παραγωγική βάση που είναι οργανωμένη για να υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας) και γι' αυτό στηρίζει την επιδότηση των επιχειρήσεων. Καλεί ταυτόχρονα τους εργάτες να «παλέψουν» για «την απαγόρευση των απολύσεων σε επιχειρήσεις που έλαβαν επιδοτήσεις ή χρηματοδότηση από το πακέτο των 28 δισ.» (όπως και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητά να μη γίνονται απολύσεις σε επιχειρήσεις που έχουν κέρδη) ή για έλεγχο της εφαρμογής της εκ περιτροπής απασχόλησης ναρκοθετώντας από πριν τους εργατικούς αγώνες. Ορίζει τον πήχη των προσδοκιών και των «διεκδικήσεων» των εργαζομένων όπου υπαγορεύουν οι «αντοχές» (δηλαδή η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων). Πριμοδοτεί την ασυδοσία της εργοδοσίας που λέει «τόσα έχουμε, άμα θέλετε κάθεστε όπως θέλουμε εμείς, αλλιώς περιμένουν κι άλλοι».

Η πείρα της εργατικής τάξης λοιπόν είναι καθαρή: «Πίσω από την αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης υπάρχει μόνο υποχώρηση και ενσωμάτωση». Συμπέρασμα που τα ντοκουμέντα του 18ου συνεδρίου του ΚΚΕ καταγράφουν όχι για να μείνει διαπίστωση. Αλλά για να γίνει οδηγός αμείωτης, αταλάντευτης, ολομέτωπης ταξικής πάλης.