Για το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα που, στοχεύοντας στην πολιτική τύφλωση των ανθρώπων, αναιρεί όλες τις ιδιότητες της Ιστορικής Παιδείας κουβέντιασαν χτες, για αρκετή ώρα, εκπαιδευτικοί και φοιτητές μαζί με τον Γ. Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του Πολιτικού Τμήματος του ΑΠΘ, σε εκδήλωση της ΠΚΣ και του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών.

Η συζήτηση κινήθηκε σε ζητήματα περιεχομένου και διδακτικής μεθοδολογίας της Ιστορίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. «Ζούμε στην εποχή της αποδόμησης των διδακτικών θεσμών», σημείωσε ο Γ. Μαργαρίτης θέτοντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο η Ιστορία, ένα μάθημα βαθιά πολιτικό που επιτρέπει «να δούμε πίσω από τις βιτρίνες», όπως είπε χαρακτηριστικά, αναθεωρείται σκόπιμα μέσα από την αναίρεση των ιδιοτήτων της Ιστορικής Παιδείας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κυριαρχία του καπιταλισμού. Εφερε ζωντανά παραδείγματα από τα ίδια τα σχολικά βιβλία ιστορίας (ΣΤ' Δημοτικού, Γ' Λυκείου, Δ' Δημοτικού). Οπως σημείωσε, η αναθεώρηση της Ιστορίας χρησιμοποιείται από την ΕΕ για να φτιάχνει θεσμικά συστήματα και πολιτικές που στρέφονται άμεσα ενάντια στους εργαζόμενους και το εργατικό κίνημα.

Πρόσθεσε ότι γίνεται κάθε προσπάθεια να μην υπάρξει έλλογη ταξινόμηση σε αυτά που αναφέρονται στα σχολικά βιβλία. «Πώς να κατανοήσει κανείς τι γίνεται, όταν απουσιάζει η οικονομία, η ιστορία των αντικειμένων, η ιστορία των εργαλείων και των τρόπων παραγωγής. Πουθενά δεν αναφέρονται κοινωνικές τάξεις και η πάλη των τάξεων. Οι κατηγοριοποιήσεις είναι αταξικές και πάντοτε στηρίζονται σε ένα μεταφυσικό, ιερό φανατισμό. Χρησιμοποιούνται όροι διαχρονικοί, απόλυτοι, σα να είναι τα δαιμόνια της πρωτοχρονιάς»...

«Η Ιστορία δε μας κληροδοτεί έτοιμες λύσεις και αντιγράψιμες συμπεριφορές, μας κάνει να συγκρίνουμε, δηλαδή να σκεφτόμαστε. Δεν επαναλαμβάνονται οι ιστορικές συγκυρίες απλά συγγενεύουν μεταξύ τους, καθώς μιλούν για καταστάσεις ανθρώπινες. Η Ιστορία είναι κατεξοχήν διδακτική όχι κατηχητική», εξήγησε ο Γ. Μαργαρίτης αναφέροντας το παράδειγμα της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης, υπογραμμίζοντας τη σημασία του ταξικού κριτηρίου που έχει κανείς για να ερμηνεύσει και να κατανοήσει το πρόβλημα.