Εγκαιρα το ΚΚΕ διακήρυξε ότι το κρίσιμο δεν είναι να αλλάζουν - εναλλάσσονται οι αστικές κυβερνήσεις, αλλά να αλλάξει η τάξη στην εξουσία. Ενας τέτοιος στόχος ορίζει πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα στο κίνημα, πολύ πιο συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους στην πολιτική πρωτοπορία, στο ίδιο το κόμμα της εργατικής τάξης.

Οι εξελίξεις σε μια σειρά χώρες της ΕΕ έρχονται να προσθέσουν παραδείγματα για το πώς το σύστημα συνεχίζει να βασιλεύει, ενώ οι κυβερνήσεις του εναλλάσσονται. Στην περίπτωση της Τσεχίας, μάλιστα, έχουμε και μια αποκαλυπτική αποθέωση της αστικής δημοκρατίας. Η κυβέρνηση, λέει, θα πέσει κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, αλλά ο πρωθυπουργός θα συνεχίσει να προεδρεύει της ΕΕ, παραμένοντας στη θέση του ως υπηρεσιακός (σ.σ. εντελώς συμπτωματικά αυτό που προωθεί η Τσέχικη Προεδρία αυτήν την περίοδο είναι μια νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία). Στη Βουλγαρία, επίσης, αναμένεται αλλαγή κυβέρνησης, εκεί μάλιστα από τα «αριστερά» προς τα δεξιά. Τι είναι αυτό που και στις δύο περιπτώσεις δε βάζει μεγάλα εμπόδια; Το αδύνατο, για την ώρα, εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Η τέτοια ισχυρή οργάνωση της εργατικής τάξης, έτσι που ως τάξη να διεκδικεί την εξουσία για τον εαυτό της (να μια ακόμα διαπίστωση του ΚΚΕ που δεν πρέπει να προσπερνάμε: ότι διατηρούνται ακόμα οι επιπτώσεις από την επικράτηση της αντεπανάστασης κι ότι το κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει ξεπεράσει ακόμα την κρίση του).

Η αξία αυτών των διαπιστώσεων έρχεται να προβληθεί μέσα και από τις κινήσεις του αντίπαλου. Η τρομοϋστερία που καλλιεργείται αυτές τις μέρες στα σύνορα Γαλλίας - Γερμανίας μόνο και μόνο γιατί στη διάρκεια της συνόδου του ΝΑΤΟ έχουν προγραμματιστεί και αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, δείχνει πως η αστική τάξη δε φείδεται τρομο-επιχειρημάτων, προκειμένου να εξασφαλίσει την αναγκαία σ' αυτήν υποταγή. Τώρα, ανακάλυψαν κίνδυνο δηλητηρίασης του νερού από τρομοκράτες!

Η αστική τάξη δε φείδεται και χρημάτων, για να εξασφαλίσει την εξουσία της, τα κέρδη της δηλαδή. Στη Wal-Mart το ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στα μαγαζιά της σ' όλη την υδρόγειο απαγορεύεται διά ροπάλου να συνδικαλιστούν. Δεν ξέρουν τι είναι μόνιμη και σταθερή εργασία. Η τιμή πώλησης της εργατικής τους δύναμης καθορίζεται από την εταιρεία. Κι όμως, επιχείρησαν να συνδικαλιστούν. Η απάντηση της εταιρείας άμεση: 2.000 δολάρια το κεφάλι, προκειμένου τα πάντα να μείνουν ως έχουν.

Οι καπιταλιστές πριν πεινάσουν μαγειρεύουν όχι γιατί είναι φρόνιμοι, αλλά γιατί αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξή τους. Οπως στο χώρο της οικονομίας, έτσι και στο χώρο της πολιτικής σχεδιάζουν - επιχειρούν τουλάχιστον- τη διατήρηση της εξουσίας τους. Εκεί εντάσσονται και όλοι οι εκλογικοί σχεδιασμοί. Και το εκπληκτικό είναι ο αυτοματισμός και η ταχύτητα με την οποία ένας προς έναν οι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου υπηρετούν με κάθε λέξη που γράφουν το κεντρικό σχέδιο (ένα μόνο - από τα πολλά - παράδειγμα είναι το άρθρο του Κοττάκη).

Εδώ ακριβώς, στην υπεράσπιση, δηλαδή, του κεντρικού σχεδίου για τη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, έρχονται να προσθέσουν τη συμβολή τους και εκείνες οι δυνάμεις που έχουν αναλάβει να πλευροκοπούν συστηματικά - αν μπορούν και από τα μέσα - το εργατικό κίνημα, ειδικά την πολιτική πρωτοπορία του.

Δε φτάνει που άρχισε έως και ο Παπανδρέου να μιλάει για «άλλη Ευρώπη», έχουμε τώρα και τις αναλύσεις γι' αυτήν την «άλλη Ευρώπη». Η οποία, τελικά, τους χωράει όλους μέσα: Και τους καπιταλιστές για τους οποίους δε γίνεται καμιά κουβέντα (η συζήτηση έχει επικεντρωθεί σε κάτι «golden boys») και τις ως τώρα τράπεζες που θα έχουν, λέει, κοινοβουλευτικό έλεγχο και τις νέες «ηθικές» τράπεζες. Σε μια τέτοια Ευρώπη, φυσικό είναι να συνυπάρχουν και οι καθαρόαιμοι αντικομμουνιστές, που «πέφτουν για να μείνουν», και οι σοσιαλδημοκράτες, που επίσης πέφτουν, για να έρθουν οι καθαρόαιμοι δεξιοί και οι «αριστεροί», που ξεχωρίζουν μέσα από το βασικό τους στόχο, να ορθώνουν ανάχωμα στους κομμουνιστές. Χαρακτηριστικές οι θέσεις που έσπευσαν χτες να διοχετεύσουν με «non paper» στον Τύπο, όπου η ίδια πολιτική δύναμη, ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να υπερασπίζει με το ένα πόδι την Ευρωπαϊκή Ενωση και με το άλλο να διακηρύσσει ότι δε θέλει το Μάαστριχτ που ψήφισε, θέλει αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας - με δημοψηφίσματα (εκτός κι αν όλο αυτό είναι για να πάθει εγκεφαλικό ο Παπαδημούλης...)

Αυτό που έχει να αντιμετωπίσει σαν συνολικό αντίπαλο η εργατική τάξη δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο. Ο καπιταλισμός που σαπίζει δεν πέφτει σαν ώριμο φρούτο. Αντίθετα, στη βαρβαρότητά του απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα.

Διά ταύτα; Αναδεικνύεται σε κρισιμότατο θέμα: Η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης σε όλα τα επίπεδα, με ένα ΚΚΕ ακόμα ισχυρότερο τόσο και έτσι που να μπορεί να ανταποκριθεί στα υψηλότατα καθήκοντα που βάζει η ταξική πάλη. Ενα ΚΚΕ που αδιάλλακτα θα παλεύει για να πείσει την εργατική τάξη για την «αναγκαιότητα και δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ως της μόνης ρεαλιστικής και αποτελεσματικής απάντησης στη καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην εκμετάλλευση και καταπίεση, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα».