Η «σπασμένη βιτρίνα», η «κουκούλα» και τέτοιου τύπου πρακτικές από ομάδες «γνωστών αγνώστων» είναι τόσο καλοδεχούμενες από το αστικό κράτος που αξιοποιούνται με απίστευτα αντανακλαστικά, αν δεν έχουν προετοιμαστεί, τόσο άμεσα και πρόθυμα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αρκεί, ωστόσο, να δει κανείς λίγο πιο προσεχτικά την αλληλουχία και των τελευταίων γεγονότων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το «σχέδιο - ασπίδα» που συγκροτήθηκε «εν μια νυκτί» απέναντι στη «βία των κουκουλοφόρων», τις συζητήσεις για το άσυλο, για την «αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας», την «ανασφάλεια και αναρχία» που έχει γίνει πρώτο θέμα στον αστικό Τύπο, για να διαπιστώσει ότι ένα τέτοιο «σχέδιο» είναι από καιρό έτοιμο. Μήπως πιστεύει κανείς ότι οι πράκτορες της «Σκότλαντ Γιάρντ» έφτασαν στην Ελλάδα μόλις μετά τα γεγονότα της Παρασκευής;

Την επίθεση των κουκουλοφόρων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη την περασμένη Παρασκευή - μια επίθεση άσχετη με τις διεκδικήσεις του οργανωμένου λαϊκού κινήματος - τη διαδέχτηκε η «αλλαγή φιλοσοφίας» της ΕΛ.ΑΣ. Καμία «αλλαγή φιλοσοφίας», στην πραγματικότητα, αλλά ενίσχυση της καταστολής, της παρακολούθησης, του φακελώματος, της τρομοκράτησης των εργαζομένων και των νέων, νέα πιο αυταρχική περιστολή των δημοκρατικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Και μάλιστα με την «ηθική κάλυψη» που προσφέρει η δράση της «κουκούλας». Με δυο λόγια: Ανάμεσα στο ψεύτικο δίλημμα που βάζει η κυβέρνηση και η ΕΛ.ΑΣ.: «Σπασίματα, βία και αναταραχές ή περισσότερη αστυνόμευση;», οι πρακτικές της κουκούλας συμβάλλουν, ώστε ο λαός να συμφιλιωθεί ή να συμβιβαστεί - ή ακόμα και να αποδεχτεί - με την πιο άγρια καταστολή. Καταστολή που, όπως φαίνεται εδώ και χρόνια, είναι «αμήχανη», «ασυντόνιστη» και «λίγη» όσον αφορά τους κουκουλοφόρους, αλλά πάντοτε πολύ αποτελεσματική απέναντι στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, απέναντι σε συνδικαλιστές και εργαζόμενους, μετανάστες ή Ελληνες, όταν είναι να προστατεύσει τους εργοδότες, τις πολυεθνικές. Η περίπτωση της άμεσης αντίδρασης του αστικού κράτους στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα πολυκαταστήματα ΤΖΑΜΠΟ είναι χαρακτηριστική.

Η βία υπάρχει κι αναπτύσσεται στους τόπους δουλειάς. Με ωμούς εκβιασμούς και απειλές, με το φόβο της απόλυσης, με την καθημερινή ληστεία του ιδρώτα των εργαζομένων και με τα εκφοβιστικά διλήμματα που βάζουν οι καπιταλιστές εργοδότες. Αυτήν, την πραγματική βία συγκαλύπτει η «κουκούλα» και οι φαινομενικά «αντισυστημικές» πρακτικές της. Για να λουφάξουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι και να δεχτούν την καταστολή. Καταστολή που, από την πρώτη εμφάνιση του κράτους, προστατεύει την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, τους καπιταλιστές σήμερα. Γι' αυτό και το άλλο κόμμα της πλουτοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, διά στόματος του προέδρου του, έκανε λόγο από τη Βέροια για «ζούγκλα», κατηγόρησε την κυβέρνηση για «ανομία» και έθιξε εκτενώς το ζήτημα της «δημόσιας ασφάλειας».

«

Η δράση των κουκουλοφόρων δεν έχει καμία σχέση με τη λαϊκή αγανάκτηση και πάλη», υπογράμμισε και με αυτήν την αφορμή το ΚΚΕ. Ποτέ στην Ιστορία του εργατικού κινήματος δεν είχε θέση η «κουκούλα». Ισα - ίσα, στρεφόταν πάντοτε, σε τελευταία ανάλυση, εναντίον του αγωνιζόμενου λαού. Και από τις τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα για ένα μαζικό, οργανωμένο και καλά περιφρουρημένο λαϊκό κίνημα όπως προβάλλει και δρα το ΚΚΕ για να αναπτυχθεί, το οποίο θα απομονώνει κάθε πρακτική που προσφέρει χείρα βοηθείας στην εξουσία των μονοπωλίων.