Η κρίση δεν ήρθε ακόμα, αλλά χαμένοι υπάρχουν ήδη. Κι επειδή όταν έρθει η κρίση θα γίνει πραγματικός χαμός, παίρνουν μέτρα σ' όλα τα μέτωπα ...οι ήδη κερδισμένοι. Από κοντά κι αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο. Αυτοί που ενώ έχουν χειροκροτήσει όλα τα προγράμματα λιτότητας, τώρα ανακαλύπτουν τον φιλελευθερισμό ως κακή διαχείριση ενός κατά τ' άλλα καλού συστήματος.

Την ώρα που αντικειμενικά διαμορφώνονται συνθήκες συνολικής αντίθεσης στην ΕΕ, αυτοί μιλάνε για κακές πλευρές της πολιτικής της, που όμως είναι νύχι-κρέας με το ίδιο το σύστημα. Κι έτσι εμφανίζεται ο Παπανδρέου να δηλώνει πως αυτός θα κάνει ό,τι δεν κάνει ο Καραμανλής: Θα ζητήσει λεφτά από τις Βρυξέλλες. Ωραία, να το πει στους παραγωγούς στη Θράκη που απέναντί τους έχουν ένα μονοπώλιο, που πουλάνε ήδη 0,28 το γάλα κι αν δεν το κατεβάσουν στο 0,26, όσο και το παστεριωμένο εξωτερικού, δε θα το πουλήσουν και, ως γνωστόν, οι επιδοτήσεις για τέτοιες μη ανταγωνιστικές οικονομίες έχουν τελειώσει.

Αυτοί που μιλούν για κακούς χειρισμούς στην κρίση θέλουν να μη μάθει ο κόσμος ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την καπιταλιστική παραγωγή. Στις σχέσεις που τη διέπουν, στον αναγκαστικό ανταγωνισμό των καπιταλιστών που αφού έφτασαν σε τρελά ύψη τα κέρδη τους, τώρα δηλώνουν χαμένοι καθώς κάποιοι ανάμεσά τους κερδίζουν περισσότερα.

Κανένας τους δε χάνει. Εχουν ήδη κερδίσει πολλά. Πρέπει όμως να κερδίζουν περισσότερα. Αυτό και το αδιέξοδό τους. Κεφάλαια έχουν, χώρο να τα επενδύσουν ώστε να αυξάνουν τα κέρδη τους δεν έχουν.

Και γιατί να νοιάζει κάτι τέτοιο τους εργάτες; Ισα ίσα τώρα είναι που πρέπει να εύχονται να βουλιάξει το σύστημα και, ακόμα καλύτερα, να θέλουν να το αντικαταστήσουν με ένα δικό τους σύστημα, χωρίς καπιταλιστές.

Πάμε γι' άλλα: Σύμφωνα με την κυβέρνηση, βάση της τρομοκρατίας είναι και τα πανεπιστήμια. Εκεί που είναι τα παιδιά των εργατών. Που δε θέλουν να πάθουν ό,τι και οι γονείς τους. Αρα είναι εν δυνάμει τρομοκράτες. Μπορεί μαζί με τη χημεία να αξιώσουν να μάθουν και φιλοσοφία. Μαζί με τη φιλοσοφία να θέλουν και οικονομία. Μαζί με την οικονομία να θέλουν και εργατικό δίκαιο. Ε, δεν απέχουν από το να καλούν εργάτες να μιλάνε στις συνελεύσεις. Είναι προφανή τα φυτώρια της τρομοκρατίας. Και πρέπει να παταχτούν πάραυτα. Φαντάζεσαι έναν μηχανικό να πάει αύριο στη ΔΕΗ ήδη μαρξιστής; Ασε που μπορεί να είναι και οργανωμένος...

Αυτό που συνέβη στο Κολωνάκι και με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού ταυτόχρονα στη Θεσσαλονίκη, δεν έχει καμιά σχέση με την περίφημη «μητροπολιτική βία». Οπως δεν είχαν το Δεκέμβρη επιχειρήσεις στρατιωτικής σχεδίασης καμιά σχέση με τη δίκαιη οργή των νέων παιδιών.

Η Σκότλαντ Γιαρντ δεν ήρθε επειδή έσκασε μύτη η βία. Εχει μπόλικη να αντιμετωπίσει στη χώρα της. Ισα ίσα ακριβώς για να έρθει στήθηκε η επιχείρηση «πέτρα και κουκούλα».

Εναν εχθρό θέλουν να ξορκίσουν. Κάτι παλιές καραβάνες δεν επαναλαμβάνουν τυχαία την αγανάκτησή τους για το παγκόσμιο παράδοξο της ύπαρξης του ΚΚΕ...

Η βία, κύριοι, έχει πρόσωπο: Κάθε εργάτης μπορεί να σου περιγράψει τι σημαίνει συνωμοτική δουλειά μέχρι να μαζευτούν οι περίφημες 21 υπογραφές για το στήσιμο σωματείου και ποια αγωνία μετά για να γράψεις έναν μετά τον άλλο όσους καταφέρουν να σπάσουν τον τρόμο. Η βία, κύριοι, κυκλοφορεί στις βιομηχανικές ζώνες, στο Θριάσιο, στα Οινόφυτα, στο Κιλκίς... Και στα μεγάλα εμπορικά πολυκαταστήματα στο κέντρο της Αθήνας... Οχι στο δρόμο, αλλά στις εκατοντάδες επιχειρήσεις που διαχειρίζονται μύρια ποσά αλλά για χιλιάδες υπαλλήλους τους έχουν μόνο ψίχουλα, ίσα να σέρνονται την άλλη μέρα με το λεωφορείο ως το μίζερο γραφείο τους. Μπορούμε να περιγράφουμε με άπειρα παραδείγματα τη βία. Δεν μπορούμε να την αναγνωρίσουμε ούτε σε μια σπασμένη βιτρίνα. Η σπασμένη βιτρίνα είναι θέαμα. Για να φέρει κι άλλη βία. Πραγματική βία. Του καπιταλιστή ενάντια στον εργάτη. Αυτήν θέλουν να ενισχύσουν.