Μπροστά στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, ετοιμάζονται χειρότερα μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που θα πλήξουν ιδιαίτερα την πλειοψηφία των γυναικών και τους νέους.

Η οικονομική κρίση, κρίση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου και όχι χρηματοπιστωτική (αυτή είναι ένα μόνο σύμπτωμα της καπιταλιστικής κρίσης), όπως υποστηρίζουν κάποιοι, άρχισε ήδη να εξαπλώνεται σ' όλες τις χώρες της ΕΕ και στην Ελλάδα. Το καπιταλιστικό σύστημα λειτουργεί άναρχα. Συσσωρεύει κεφάλαια, επενδύει και παράγει εμπορεύματα, χωρίς σχεδιασμό και έλεγχο αν θα πουληθούν όσα έχουν παραχθεί.

Δυσκολεύεται, δηλαδή, το κεφάλαιο να αναπαραχθεί. Και δυσκολεύεται, γιατί έχει μειωθεί η αγοραστική ικανότητα των μισθών των εργαζόμενων και γιατί ο κάθε επιχειρηματίας επενδύει εκεί που βγάζει περισσότερο κέρδος.

Ενα μέρος από τα συσσωρευμένα κέρδη πηγαίνει στις Τράπεζες που με τη σειρά τους τα παίζουν σε μετοχές και ομόλογα (που μπορεί να κερδίσεις, αλλά και να χάσεις) ή τα δανείζουν σε άλλους επιχειρηματίες που δεν έχουν τα απαιτούμενα κεφάλαια για επενδύσεις.

Κάτω από τον τεράστιο ανταγωνισμό που αναπτύσσεται, κάποιοι επιχειρηματίες που έχουν δανειστεί δεν μπορούν να επιστρέψουν τα χρήματα, κλείνουν τις επιχειρήσεις τους και βγάζουν στην ανεργία τους εργαζόμενους. Κάποιοι άλλοι έχουν χρήματα και δεν μπορούν να τα επενδύσουν, γιατί δε θα τους φέρουν τόσα κέρδη όσα θέλουν.

Γι' αυτό οι δυνάμεις που στηρίζουν τον καπιταλισμό προτείνουν μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης που ενισχύουν την καπιταλιστική οικονομία, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Μέτρα αντιλαϊκά που μειώνουν δικαιώματα των εργαζόμενων, γενικεύουν τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, φτηναίνουν ακόμη περισσότερο την αξία της εργατικής δύναμης. Συνεπώς, πλήττουν με πιο οξυμένο τρόπο την εργαζόμενη γυναίκα που κρατά την πρωτιά στην ανεργία, στη μερική απασχόληση και στη φτώχεια.

Οι αιτίες της κρίσης κρύβονται σκόπιμα από τα άλλα κόμματα. Εμφανίζουν την κρίση ως φυσικό φαινόμενο που θα πρέπει από κοινού να αντιμετωπίσουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι και συγχρόνως προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη λαϊκή αγανάκτηση και να εμποδίσουν την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.

Τιμώντας την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα δράσης των γυναικών, πρέπει να οργανώσουμε τον αγώνα μας με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Να ενισχύσουμε το ταξικό εργατικό κίνημα και το αγωνιστικό γυναικείο για την αντεπίθεση. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, απαιτείται συντονισμένος, ενιαίος αγώνας όλων όσοι πλήττονται από τη δράση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Πρέπει να επιταχυνθούν οι διεργασίες συγκρότησης του λαϊκού μετώπου, του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μέσα στην κοινωνία.

Μιλάμε για την πλατιά λαϊκή συσπείρωση που πρέπει να αμφισβητήσει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Η άμυνα μπροστά στην καπιταλιστική κρίση δεν είναι λύση, σε πάει ακόμη πιο πίσω. Ο αντίπαλος δεν παραδίδεται, ανατρέπεται. Τα συμβιβασμένα συνδικάτα της Γερμανίας που προτρέπουν τους εργάτες με το σύνθημα «όποιος αμύνεται κερδίζει», βάζουν γερή πλάτη για να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του. Συμφέρον της εργατικής τάξης είναι να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο, αυτό που τη δημιούργησε.

Η πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και της ΕΕ σε τέτοιες συνθήκες θα γίνει πιο επιθετική σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των γυναικών. Ηδη τα μέτρα σχεδιάζονται. Η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου, σε λίγες μέρες, για συνταξιοδότηση στα 65 και των δημοσίων υπαλλήλων γυναικών που μπήκαν στη δουλειά πριν το 1993 (για τις εργαζόμενες μετά το 1993 ήδη τα 65 χρόνια είναι «νόμιμα»), θα έχει τη σφραγίδα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσων δέχτηκαν και ανέχτηκαν την πολιτική τους.

Η πολιτική των «ίσων ευκαιριών» και «ίσων δικαιωμάτων» δε φέρνει την ισότητα, απλά εξισώνονται οι υποχρεώσεις και η εκμετάλλευση και των δύο φύλων.

Η περίφημη «εναρμόνιση των επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων» λειτούργησε ως «δούρειος ίππος», για να καταργηθεί η σταθερή και πλήρης εργασία σ' όλη την εργατική τάξη, αλλά και για να προωθηθεί ακόμη περισσότερο η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση κοινωνικών παροχών στήριξης της οικογένειας.

Για όλα αυτά δε φταίει, βέβαια, η «πατριαρχική κοινωνία» και η «ανδροκρατία» στους θεσμούς. Φταίει η καπιταλιστική εκμεταλλευτική κοινωνία και οι αναχρονιστικές αντιλήψεις που διατηρούνται και βαθαίνουν, όσο διατηρείται και βαθαίνει η εκμετάλλευση του ανθρώπου.

Γιατί όταν συνειδητοποιήσει τη δύναμή της και την ανάγκη του οργανωμένου αγώνα, κάνει θαύματα, όπως έκανε η γυναίκα της Εθνικής μας Αντίστασης και του ΔΣΕ.

Βάζουμε λοιπόν τα δυνατά μας, ώστε να παρεμβαίνουμε στη συνείδηση της γυναίκας όσο πιο δημιουργικά γίνεται.

Αναδεικνύουμε την ανάγκη της ενίσχυσης των κινημάτων, των μετώπων πάλης, την ανασύνταξη του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος που θα μπορέσει να αξιοποιήσει τους τριγμούς της κρίσης που έχει το αστικό πολιτικό σύστημα και σε μια πορεία να το ανατρέψει.

Στη συνολική πολιτική της ΕΕ πρέπει να αντιπαρατεθεί η γυναίκα, γιατί συνολική είναι η επίθεση που δέχεται σ' όσα δικαιώματα της έχουν απομείνει.

Σε λίγους μήνες, αυτό μπορεί να το αποτυπώσει με την ψήφο της στις ευρωεκλογές.

Αμεσα, με τη μαζική της συμμετοχή στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 17 Μάρτη και στην πανελλαδική απεργία στις 2 Απρίλη 2009. Καθημερινά με τη συμμετοχή και τη δράση της μέσα από τις επιτροπές αγώνα και τους γυναικείους μαζικούς φορείς του αγωνιστικού γυναικείου κινήματος.