Κάθε συζήτηση υπό το γενικό ερώτημα «πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση», είναι παραπλανητική και αποπροσανατολιστική. Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Εξαιτίας αυτών των σχέσεων, η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια της πλουτοκρατίας περιοδικά γιγαντώνεται σε τέτοιο βαθμό, που από κάποιο σημείο και μετά είναι αδύνατη η κερδοφόρα αξιοποίησή τους. Αρα προκύπτει η ανάγκη κάποια κεφάλαια να βγουν εκτός δράσης. Τότε αρχίζει το μεγάλο ξεκαθάρισμα και ξαναμοίρασμα των ρόλων για τις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου. Αυτό έχει κόστος που μεταφράζεται σε μέσα παραγωγής, επίπεδα παραγωγικής δραστηριότητας, θέσεις εργασίας. Αρα το ζητούμενο δεν είναι «πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση», αλλά «ποιος θα πληρώσει για το ξεπέρασμα της κρίσης».

Σε αυτό το σημείο ακριβώς συγκρούονται δύο λογικές. Η μία υποστηρίζει την άποψη ότι η κρίση θα ξεπεραστεί μέσα από τη διάσωση των επιχειρηματικών ομίλων που απειλούνται από την κρίση, ώστε μέσα από την ανάκαμψη των επιχειρήσεων να αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, να αυξηθούν τα εισοδήματα και να επέλθει συνολική ανάκαμψη. Οσοι, βέβαια, επιλέγουν αυτό το σενάριο διεξόδου, δε λένε ανοιχτά τις στοχεύσεις τους, αλλά υποστηρίζουν ότι λόγω της κρίσης, οφείλουμε όλοι να πληρώσουμε ό,τι μας αναλογεί. Διαφέρουν, ενδεχόμενα, στις αναλογίες της επιβάρυνσης που θα έχει η κάθε κοινωνική ομάδα, αλλά συμπίπτουν απόλυτα στο ...«εθνικόν» της υπόθεσης. Εδώ συγκαταλέγονται η ΕΕ και τα κόμματα του δικομματισμού, μαζί με τον ΛΑ.Ο.Σ. Στον ίδιο αστερισμό, όμως, κινείται και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ στα λόγια θέλει να δείξει ότι πορεύεται διαφορετικά, ακόμη και ορισμένα μέτρα ανακούφισης που φαίνεται να προτείνει για τις οικονομικά ασθενέστερες πληθυσμιακές ομάδες, ακυρώνονται στην πράξη, αφού κάθε του πρόταση και πολιτική στρατηγική, εντάσσεται απόλυτα στο πλαίσιο που καθορίζει η ΕΕ και άρα υποτάσσεται στις στρατηγικές κατευθύνσεις και στοχεύσεις του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ προσεγγίζει το θέμα από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά. Σε ό,τι αφορά το άμεσο, τους τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης που ξέσπασε, λέει ξεκάθαρα ότι μοναδικοί υπεύθυνοι για την κρίση είναι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και άρα τις συνέπειές της πρέπει να τις πληρώσει η οικονομική ολιγαρχία. Σε αυτό το πλαίσιο, οι κομμουνιστές δεν πρόκειται να βάλουν πλάτη για να ξελασπώσει το κεφάλαιο και να διασωθούν οι επιχειρήσεις του, αλλά θα εντείνουν τους αγώνες τους, για να στηρίξουν τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων όχι μόνο για να μην πληρώσουν την κρίση, αλλά για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Μόνο που το ΚΚΕ δε μένει μόνο εκεί. Εχοντας απόλυτα καθαρό ότι οι οικονομικές κρίσεις είναι σύμφυτες με τον ίδιο τον καπιταλισμό και γνωρίζοντας ότι κάθε κρίση σημαίνει επιπρόσθετη χειροτέρευση της θέσης των λαϊκών στρωμάτων, καλεί τους εργαζόμενους να κλιμακώσουν τον αγώνα τους για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους, με ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση - συσπείρωση, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν τη ριζική ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Λύση και διέξοδος, για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν είναι τα παζάρια για το «ποιος» και «πόσο» θα πληρώνει κάθε φορά την κρίση, αλλά η προοπτική για τη λαϊκή εξουσία, που στο επίκεντρό της θα έχει τη λαϊκή οικογένεια και την ικανοποίηση των αναγκών της.