«Μπλόκο» στις αγωνιστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων και στην αναγκαία όσο ποτέ λαϊκή αντεπίθεση επιχειρούν να ορθώσουν τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» και οι κοινωνικοί εταίροι, καλλιεργώντας συστηματικά κλίμα συναίνεσης υπέρ του εφαρμοζόμενου «σχεδίου εξόδου» από την κρίση, το οποίο φορτώνει τα βάρη στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.

Η προωθούμενη συναίνεση δεν έχει μείνει σε επίπεδο εκκλήσεων και προτροπών αλλά ήδη αποκτά σάρκα και οστά χάρη στην πρωτοβουλία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ για διάλογο με τον ΣΕΒ για την «από κοινού» αντιμετώπιση της κρίσης, την οποία έσπευσε να επικροτήσει από το βήμα της Βουλής ο Κ. Καραμανλής την Παρασκευή.

Οι πλούσιες ιδέες και προτάσεις των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ (από το Ταμείο αναχρηματοδότησης των επιχειρήσεων μέχρι τις δικαιολογημένες ομαδικές απολύσεις) άφησαν άφωνο ακόμα και τον πρόεδρο του ΣΕΒ, που μετά το τέλος της πρώτης συνάντησης δήλωσε: «Σήμερα βρήκαμε πολλά σημεία σύγκλισης και κανένα σημείο ουσιαστικής διαφωνίας»!

Η πρωτοβουλία αυτή των κοινωνικών εταίρων αναπτύχθηκε κάτω από την προστατευτική ομπρέλα των δύο μεγάλων κομμάτων και το κλίμα συναίνεσης που με συστηματικό τρόπο καλλιεργούν εδώ και καιρό επί της ουσίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής, παρά τις μεταξύ τους κοκορομαχίες και τη διαμάχη για την εξουσία. Από την πρώτη στιγμή που έφτασαν τα σημάδια της κρίσης ο βασικός στόχος είναι η εξουδετέρωση της απειλής «κοινωνικών αναταραχών»...

Πρωταγωνιστικό ρόλο, λόγω θέσης, έχει αναλάβει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, που από την πρώτη στιγμή άφησε σαφώς να διαφανεί ο απώτερος στόχος της συναίνεσης, να παραιτηθούν δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα από τα δικαιώματά τους και να αποδεχτούν τις αναγκαίες νέες θυσίες. Προκειμένου να πετύχει περισσότερα αποτελέσματα στην κατεύθυνση αυτή δε δίστασε να αναδείξει την αντιμετώπιση της κρίσης σε «εθνική υπόθεση», και όπως σημείωσε «σε κάθε εθνική υπόθεση καθοριστικά στοιχεία είναι η συνεννόηση, η συνένωση δυνάμεων, η ομοψυχία». Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, «η υπευθυνότητα» εκ μέρους των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων είναι αυτονόητη προϋπόθεση, ενώ δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό «το όχι σε όλα». Αρα, «όλοι» θα πληρώσουν κάτι για να βγούμε από την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και να μπούμε ξανά στην περίοδο των «παχιών αγελάδων». Ο πρωθυπουργός δε διστάζει να ασκεί μόνιμη πίεση στα συνδικάτα προκειμένου «να δείξουν αυτοσυγκράτηση», και όχι μόνο να μην προβάλλουν μαξιμαλιστικά αιτήματα αλλά και να προχωρούν σε μορφές πάλης που είναι «αποδεκτές», δηλαδή να (αυτο)αφοπλιστούν και υποταχθούν δίχως περιττές «φασαρίες»...

Προκειμένου να περάσει πιο εύκολα το παραμύθι ότι «όλοι μαζί» να αντιμετωπίσουμε την κρίση, τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» συσκοτίζουν πλήρως το χαρακτήρα και τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, ως κρίσης δηλαδή υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου με ταυτόχρονη υπερδιόγκωση του πόλου της φτώχειας και δραστική αποδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.

Στον εφησυχασμό και στην παραπλάνηση των λαϊκών μαζών αποσκοπεί και η εξωραϊσμένη εικόνα του «εθνικού σχεδίου» εξόδου από την κρίση, που παρουσιάζεται, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ως μια υπόθεση περιστολής της κρατικής σπατάλης και περικοπών των μπόνους και των υψηλών αμοιβών των στελεχών του δημόσιου τομέα. Γενικότερα η κυβέρνηση επαναφέρει το ιδεολόγημα της «ήπιας προσαρμογής» και για την αντιμετώπιση της κρίσης, επικαλούμενη ότι τα μέτρα που παίρνει είναι πιο ήπια από αυτά που προτείνουν η Κομισιόν και η Τράπεζα της Ελλάδας.

Συμπλήρωμα του εφησυχασμού είναι η διαρκής υπόμνηση της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, ώστε να παραλύουν διαθέσεις για αντίσταση, αλλά και να προετοιμάζεται το έδαφος για νέα, αναπόφευκτα πάντα, αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. «Το μόνο βέβαιο σε ολόκληρη την Ευρώπη, το μόνο βέβαιο σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι η αβεβαιότητα», συνόψισε χαρακτηριστικά το νέο δόγμα ο πρωθυπουργός, ακριβώς για να αναδείξει ως επιτακτική την ανάγκη της διαρκούς «επικαιροποίησης και προσαρμογής των προγραμμάτων για τη στήριξη της οικονομίας», δηλαδή τη στήριξη και θωράκιση της κερδοφορίας των τραπεζών και των μονοπωλίων. Τον ίδιο στόχο, δηλαδή τη δημιουργία κλίματος πειθαναγκασμού και υποταγής των εργαζομένων, υπηρετεί και το επιχείρημα ότι πρόκειται για «πρωτόγνωρη κατάσταση» και άρα «δεν υπάρχουν εύκολες και μαγικές λύσεις». Δεν περνά επίσης απαρατήρητο ότι το κλίμα τρομο-λαγνείας που καλλιεργείται τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τις προβοκατόρικες επιθέσεις σε τράπεζες, κανάλια και πανεπιστημιακούς, υπηρετεί τη διευκόλυνση της καταστολής των λαϊκών αγώνων.

Ενεργό συμμετοχή στην επιβολή της συναίνεσης έχει αναμφίβολα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που το μόνο που διεκδικεί είναι να αναλάβει τον ηγεμονικό ρόλο για τη διαχείριση της κρίσης, επειδή τάχα εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη από τη ΝΔ και άρα μπορεί να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. «Εμείς είμαστε η παράταξη που μπορεί να ενώσει τον ελληνικό λαό γύρω από ένα νέο πρόγραμμα, μια εθνική κοινωνική συμφωνία, ένα σύμφωνο εμπιστοσύνης για μια νέα πορεία της χώρας μας», διακηρύσσει ο Γ. Παπανδρέου, ασκώντας την ίδια στιγμή κριτική στο κυβερνητικό σχέδιο εξόδου από την κρίση μέσα από τις εκθέσεις της Κομισιόν και την προσαρμογή στις συστάσεις των Βρυξελλών... Το δικό του ρόλο στο μέτωπο της συναίνεσης διαδραματίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς οι προτάσεις του για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν ξεφεύγουν από το πλαίσιο της συνδιαχείρισής της, π.χ., έλεγχος και κρατικοποίηση ορισμένων τραπεζών, εξοικονόμηση πόρων από την αντιμετώπιση της διαφθοράς στο δημόσιο (στα 750 εκατ. ευρώ υπολογίζει τα «λαδώματα» ο Αλ. Τσίπρας), κ.ά. Αλμα στο δρόμο της συναίνεσης αποτελεί η πρόταση του αρχηγού του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρη, για δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον κεντρικοτραπεζίτη Λ. Παπαδήμο που θα αναλάβει να εφαρμόσει «κάποια δυσάρεστα μέτρα».

Απέναντι από το μέτωπο της συναίνεσης, που θέλει να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στο λαό, χρειάζεται να σταθεί η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων, με ξεκάθαρους στόχους πάλης που ξεφεύγουν από τη συνδιαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού και αποσκοπούν στην ανατροπή του. Προϋπόθεση η ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων που γίνεται περισσότερο εφικτή όσο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ανακτούν την εμπιστοσύνη στη δύναμή τους.