Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Στα 4 χρόνια κάναμε ένα βήμα προς τα εμπρός. Δεν πρόκειται όμως για μια συνηθισμένη μετριοπαθή έκφραση που δείχνει η λέξη βήμα. Πρόκειται για ένα βήμα πολύ ουσιαστικό, καθοριστικό για την πορεία του Κόμματος και του Κινήματος τα επόμενα χρόνια.

Αντιμετωπίσαμε μια βασική αδυναμία που εντόπιζε το προηγούμενο συνέδριο: Αδυναμία βαθύτερης αφομοίωσης και δράσης με βάση τη στρατηγική μας, χαμηλή σχετικά ικανότητα προσαρμογής και εξειδίκευσης κατά χώρο, τομέα, κλάδο, στο επίπεδο της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης, στη δράση μας στο κίνημα.

Υπάρχει αισθητή βελτίωση στο βασικό καθήκον που επίσης έθετε το 17ο Συνέδριο: Ο κεντρικός προσανατολισμός της δουλειάς μας να είναι στην εργατική τάξη, στις νέες ηλικίες. Δυνάμωσαν οι προϋποθέσεις να δράσει πιο εύστοχα το Κόμμα στη νεολαία, ενώ πρόοδο σημείωσε και η ΚΝΕ. Διαμορφώσαμε την τακτική μας στις κινητοποιήσεις, στο μαζικό κίνημα σε πανελλαδικό επίπεδο, με στόχο να συσπειρώνει και να βάζει σε αγώνα εργατικές, λαϊκές μάζες γύρω από αιτήματα και στόχους πάλης, να δυναμώνει η Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και συνείδηση. Να καλλιεργείται το έδαφος για να κερδίζει η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, να συνειδητοποιείται, έστω και αχνά στην αρχή, ότι πρέπει να γίνει αλλαγή στο επίπεδο εξουσίας και όχι εναλλαγή των δύο εταίρων ή κυβερνήσεων συνεργασίας διαχείρισης.

Η στρατηγική δεν τεμαχίζεται, δεν έχει αντίκρισμα το ερώτημα "βάζουμε μέρος ή όλο της στρατηγικής μας". Οταν ξέρεις τη στρατηγική σου, μπορείς να διαμορφώσεις και τη σωστή τακτική. Αν έχεις μπερδεμένη αντίληψη για τη στρατηγική, τραυματίζεται και η ικανότητα σωστής τακτικής. Από τη σκοπιά της στρατηγικής καθορίζεις και την τακτική σου.

Στη στρατηγική και τακτική δεν αντιμετωπίζεις γενικά και αφηρημένα το επίπεδο των μαζών, αλλά και τη δράση των άλλων δυνάμεων που μετέχουν ενεργά στο κίνημα, επιδιώκοντας η μεν ΝΔ να περάσει τη γραμμή ότι φταίει η καμένη γη του ΠΑΣΟΚ, και το ΠΑΣΟΚ να περάσει την αντίληψη ότι η ΝΔ γκρέμισε το κοινωνικό κράτος που τάχα είχε κτίσει. Για παράδειγμα, στις αγροτικές κινητοποιήσεις το ΠΑΣΟΚ μιλούσε για κακοποίηση της ΚΑΠ από τη ΝΔ και η ΝΔ μιλούσε για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ. Η γραμμή του ΚΚΕ με την ανακοίνωση του ΠΓ ήταν ενάντια στην ΚΑΠ, στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και την ΕΕ.

Το ζήτημα, λοιπόν, αυτό είναι καίριο και κρίσιμο, η αντιπαράθεση και ο διαχωρισμός της τακτικής και στρατηγικής και η ταύτισή τους υπό την επήρεια οποιασδήποτε παρέκκλισης ή φορτικής ιδεολογικής πίεσης, είναι πληγή για ένα Κομουνιστικό Κόμμα, ιστορικά έχει βλάψει το κίνημα, έχει αποδείξει ότι και όταν υπάρχουν κάποια οφέλη αυτά είναι κοντοπρόθεσμα.

Η τετραετία που πέρασε, στην οποία συγκεντρώσαμε την προσοχή μας στο ζήτημα αυτό, οδήγησε στην ωρίμανση του Κόμματος. Αλλά και στην κατάκτηση νέων θέσεων, στην ανοδική πορεία του Κόμματος με ασφαλές κριτήριο την πράξη. Η ωρίμανση κυρίως εκφράζεται στα όργανα, θέλει ακόμη πολλή δουλειά στο επίπεδο των ΚΟΒ.

Πώς τα καταφέραμε:

Μας βοήθησε η αυτοκριτική της ΚΕ και γενικότερα όλου του Kόμματος στο 17ο Συνέδριο. Μας βοήθησε γιατί σε όλο το τετράχρονο δώσαμε μάχες με τις αδυναμίες και καθυστερήσεις μας. Δεν τις κρύψαμε, ούτε τις κρύβουμε στις Θέσεις.

Η ωρίμανση ήλθε, γιατί οργανώσαμε την πορεία προς το λαό, με την εκλαΐκευση της πρότασής μας. Γιατί, στις τελευταίες εκλογικές μάχες θέσαμε τη στρατηγική μας και ταυτόχρονα εξηγούσαμε γιατί μπορεί να μας εμπιστευτούν και αυτοί που δε συμφωνούν με την στρατηγική μας.

Μας βοήθησαν οι επεξεργασίες κατά κλάδο, των τομέων της οικονομίας, των θέσεών μας για τα κοινωνικά ζητήματα, για τις διεθνείς εξελίξεις. Μας βοήθησε η μελέτη - κατά περιοχή - των προβλημάτων.

Tα ακτίφ κατά κλάδο, τα οργανωτικά ακτίφ, πανελλαδικές συσκέψεις που βοηθάνε στην ενιαία αφομοίωση και κυρίως στην ενιαία αντίληψη καθοδήγησης.

Μας βοήθησε η προσπάθεια να βρούμε κοινή γραμμή πάλης ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους.

Μας βοήθησε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την Νεολαία, μας βοήθησε η Πανελλαδική Σύσκεψη για τις Γυναίκες. Μας βοήθησε η οπτική ότι η μεγάλη, η συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων είναι έκφραση του γενικού.

Μας βοήθησαν οι επεξεργασίες που κάναμε στα ντοκουμέντα για τα 90χρονα του Κόμματος, τα 60 χρόνια του ΔΣΕ, τα 60 χρόνια από τη λήξη του αντιφασιστικού πολέμου, του παγκοσμίου πολέμου.

Μας βοηθάει η μελέτη για το σοσιαλισμό και θα μας βοηθήσει η μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος που θα ολοκληρωθεί μετά το 18ο Συνέδριο.

Η μελέτη για το σοσιαλισμό και η ολοκλήρωση της μελέτης της Ιστορίας του Κόμματος δείχνουν ότι δεν έχουμε κανένα πνεύμα φοβίας ή κόμπλεξ πως είναι δύσκολο να υπερασπιζόμαστε και να κρίνουμε ταυτόχρονα.

Σε καμιά περίπτωση όλα τα παραπάνω δε λειτουργούν ως αυτόματος πιλότος. Κάθε μέρα, κάθε ώρα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και επαγρύπνηση.

Υπάρχουν, επίσης, ζητήματα που ακόμα δεν έχουν λυθεί όπως πρέπει, έχουμε να κάνουμε δουλειά αλλά τώρα μπορούμε να είμαστε πιο απαιτητικοί, και πιο βέβαιοι για αποτελεσματικότητα.

Οι συνθήκες εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης μάς βάζουν το καθήκον να δουλέψουμε για την επιτάχυνση στην αλλαγή διάθεσης των μαζών απέναντι στα κόμματα εξουσίας, στα μονοπώλια. Δεν είναι προκαταβολικά δοσμένο ότι θα επέλθει αυτόματα και αυθόρμητα άνοδος της ταξικής συνείδησης και διάθεση σύγκρουσης. Η επίδραση που ασκεί η κρίση στην εργατική, τη λαϊκή συνείδηση, έχει αντιφατικό χαρακτήρα. Αρα, οι ευθύνες μας μεγαλώνουν αφάνταστα, επομένως η βελτίωση της παρέμβασής μας πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο ταχύρρυθμη.

Δε μένουμε στη θέση ότι μπορεί να υπάρχει και πισωγύρισμα. Αν το επισημαίνουμε είναι για να δώσουμε βάρος στην άλλη πιθανή εκδοχή, της ανόδου. Ταυτόχρονα, προετοιμαζόμαστε και για το αντίθετο.

Αρα πρέπει να δώσουμε βάρος στην προετοιμασία της ανόδου του κινήματος. Να πάρουμε υπόψη ότι η όξυνση των προβλημάτων φέρνει το ξέσπασμα, τη διάθεση για εκδίκηση. Θα μπουν νέες μάζες στο προσκήνιο χωρίς πείρα. Οι μάζες μπορεί να θελήσουν να τραβήξουν μπροστά, όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουν κατακτήσει γρήγορα και μαζικά την πολιτική συνείδηση. Μπορούμε να επιδράσουμε θετικά μπροστά σε ένα τέτοιο κύμα μαζών που δεν είναι προετοιμασμένες να κάνουν θυσίες, δεν έχουν ακόμα θέληση για θυσίες.

Το θέμα δεν είναι μόνο το επίπεδο της ωριμότητας. Είναι και η παρέμβαση της αστικής τάξης, των μηχανισμών της, των κομμάτων εξουσίας, των ρεφορμιστών και οπορτουνιστών.

Μπροστά σε μια δυνατότητα ανόδου της δράσης των μαζών θα χρησιμοποιηθεί και το μαστίγιο και το καρότο. Η πολιτική ανοχή στα αναχώματα από την πλευρά του συστήματος είναι δεδομένη.

Εμείς πρέπει από τώρα να ετοιμαζόμαστε για τον πόλεμο με τα αναχώματα, που δεν είναι μόνο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλα... Ας δούμε πώς ενεργοποιεί ή αξιοποιεί το σύστημα το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο. Ας σκεφτούμε το ρόλο των μη κυβερνητικών οργανώσεων, το ρόλο εφημερίδων και ραδιοσταθμών που σε συνεργασία με τις δήθεν μη κυβερνητικές οργανώσεις προσπαθούν να οργανώσουν ένα τμήμα λαϊκών μαζών με διάφορες μορφές εθελοντισμού.

Να μην αποκλείσουμε νέες μορφές «οργάνωσης» για την υποδοχή των λαϊκών μαζών που μπορεί να μπουν απότομα στη δράση ως δίχτυ ασφαλείας για το σύστημα. Εμείς πρέπει από τώρα να προετοιμάζουμε, χωρίς απώλεια χρόνου, ξεκινώντας από την ΚΕ, τα καθοδηγητικά όργανα των πόλεων και περιοχών, έως τις ΚΟΒ, να συμβάλλουμε και στην ετοιμότητα του μαζικού κινήματος, όσο εξαρτάται από εμάς. Τα σωματεία, τους φορείς, τους συλλόγους να έχουν ετοιμότητα συσπείρωσης και «απορρόφησης» της διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Να έχουμε αίσθηση της κατάστασης σε κάθε χώρο. Να αποκτήσουμε πλήρη ετοιμότητα εμείς, να τη μεταδώσουμε στους φίλους και οπαδούς, τους συνεργαζόμενους, άλλους αγωνιστές που είναι σε διαδικασία προσέγγισης, συγκεκριμένα, σε κάθε χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στο πανεπιστήμιο, στα ΤΕΙ και στο σχολειό, στο χωριό. Να βρούμε και νέες μορφές, επιτροπές αγώνα και άλλες.

Είναι πιθανό να μπουν πιο μαζικά ή πιο εκκωφαντικά στη δράση μικροαστικές μάζες, ανώτερα εισοδηματικά τμήματα της εργατικής τάξης, Δημόσιας Διοίκησης κλπ. Σε συνδυασμό με τα γνωστά καλέσματα για «εξεγέρσεις» από ΜΜΕ που είναι κοντά στη σοσιαλδημοκρατία. Συγκριτικά με την είσοδο εργατικών μαζών, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα. Το Κόμμα πρέπει να έχει ετοιμότητα, να σταθεί στην εργατική τάξη του ιδιωτικού τομέα, να πολλαπλασιάσει τη φωνή της αλλά να μη χάσει επαφή και με τα ανωτέρω «στρώματα». Αλλά και στα πιο φτωχά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων.

Η αστική τάξη κάνει ό,τι μπορεί για αναχώματα όχι μόνο στο επίπεδο φορέων αλλά και στο επίπεδο της προβολής ιδεολογικών θέσεων ψευτοαριστερών και ψευτοεπαναστατικών. Δεν είναι ζήτημα συνωμοσίας ούτε προβοκάτσιας, είναι στρατηγική. Στηρίζουν όλους τους «-ισμούς», εκτός από τον επιστημονικό σοσιαλισμό - κομμουνισμό, κάθε δικτατορία εκτός από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε δημοκρατία εκτός από τη σοσιαλιστική. Κάθε κίνημα και όχι το εργατικό κίνημα.

Μπροστά στην κρίση δύο γραμμές είναι ορατές και διά «γυμνού οφθαλμού»: Η γραμμή της ταξικής συνεργασίας - υποταγής και η γραμμή της ταξικής πάλης - αναμέτρησης.

Επομένως, χρειάζεται άμεσα να αναπτυχθεί έντονη προπαγάνδα στα παρακάτω:

• Το εργατικό κίνημα να μη βάλει πλάτη για να βγουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο από τα αδιέξοδα, από τη δυσκολία αναπαραγωγής. Να μην μπουν οι εργαζόμενοι σε καμιά λογική παραίτησης από διεκδικήσεις προκειμένου να μη γίνουν απολύσεις.
• Δική μας θέση είναι να πληρώσει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Να χάσουν δυνάμεις τα κόμματα που το εκπροσωπούν, παντού, στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο.
• Ετσι μπορεί να ασκηθεί πίεση και περισσότερο αποτελεσματική άμυνα. Ανεξάρτητα από το τι κατακτήσεις θα υπάρχουν, κατάκτηση είναι να δυναμώσει η θέληση για αντεπίθεση, ρήξη και ανατροπή. Να κερδηθούν νέες μάζες με τη διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής, ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης που να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα μονοπώλια.
• Ενταση δράσης στους μετανάστες, μέτρα αντιμετώπισης ρατσισμού.
• Παρέμβαση πρέπει να έχουμε με βάση την εκτίμηση ότι η κρίση φέρνει και νέα επίθεση στις δημοκρατικές ελευθερίες, στις εστίες πολέμου.

Πού συγκεντρώνουμε την προσοχή μας, ώστε στην πράξη να μιλάμε για στρατηγική και τακτική που αντιστοιχεί στο χαρακτήρα και τα καθήκοντα του Κόμματος:

1. Στοχοπροσήλωση στην εργατική τάξη, από την ΚΕ έως την ΚΟΒ. Ρόλος Κλαδικών Αχτίδων, αλλά και Εδαφικών, παρά τις διαφορές και ιδιαιτερότητες χτυπάνε στον ίδιο στόχο. Να χτυπηθεί η μονομέρεια και των μεν και των δε. Ενιαία στόχευση μέσα από την ιδιαιτερότητα και οι Εδαφικές. Δουλεύουμε ενιαία για ενιαία αιτήματα και ενιαίο μέτωπο πάλης.

2. Διάταξη στελεχών με βάση τον προσανατολισμό σε κλάδους, τόπους δουλειάς κλπ. Συνεχής εξέταση και γενίκευση της πείρας. Κατανόηση της σημασίας η εργατική τάξη να παίρνει πρωτοβουλία για ΕΒΕ, αγροτιά. Εξειδίκευση της δουλειάς σε γυναίκες και νεολαία. Τέρμα οι δικαιολογίες και η άγνοια για το γυναικείο ζήτημα. Η κομματική οικοδόμηση και η κοινωνική σύνθεση είναι όρος για την εξασφάλιση του χαρακτήρα του Κόμματος. Ο προβληματισμός που έγινε από το βήμα του Συνεδρίου δεν ήταν ανάλογος των απαιτήσεων. Η κομματική οικοδόμηση δεν είναι κάποια πλάνα που τα εξετάζουμε με λογιστικό τρόπο από μήνα σε μήνα, είναι ολόπλευρη σύνθετη δουλειά.

3. Η ωρίμανση του Κόμματος πρέπει να βρει πλήρη έκφραση στη ζωή και στη δράση της κάθε ΚΟΒ. Στην καθοδήγηση των ΚΟΒ. Η ΚΕ, τα καθοδηγητικά όργανα υποχρεώνονται σε ένα είδος γενίκευσης, είναι σχετικά πιο εύκολο να συγκεντρώνουν, αλλά αναγκαίο να βγάζουν και συμπεράσματα. Η ΚΟΒ όμως βρίσκεται σε άμεση επαφή με όλα τα ρεύματα, με όλες τις τάσεις, με τις ιδιαιτερότητες, άρα θέλει πολύ ικανή καθοδήγηση να μπορεί να διαμορφώνει τη δουλειά της εξειδικεύοντας, αλλά χωρίς να κάνει εκλεκτικισμό, να στηρίζει το γενικό προγραμματισμό του Κόμματος. Η ΚΟΒ και η πολιτική της κοινωνικής συμμαχίας είναι δύσκολη υπόθεση. Στο επόμενο συνέδριο βασικό κριτήριο θα είναι, ανάμεσα στα άλλα, η πρόοδος στη λειτουργία, στη δράση της ΚΟΒ, στους δεσμούς της με την εργατική τάξη, τη νεολαία.

4. Ανάλογα πρέπει να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ικανότητα στη δράση μας στο μαζικό κίνημα. Δε φτάνει η εμπειρία και ικανότητα που έχουμε κατακτήσει. Οι ΚΟ σε όλη την κλίμακα πρέπει να συζητούν και να ελέγχουν τη δράση μας, των εκλεγμένων στους φορείς, των μελών. Τότε θα «βρεις την άκρη», αν κάνεις βιαστικές ενέργειες ή καθυστερείς τη δυνατότητα πολιτικοποίησης. Να ξεπεράσουμε την προχειρότητα, τον ερασιτεχνισμό καθοδήγησης των κομματικών ομάδων. Σχεδιασμένη δουλειά που δε σημαίνει μόνο σχεδιασμό ενεργειών, αλλά και σχεδιασμό περιεχομένου. Δηλαδή, όχι μόνο πόσες συγκεντρώσεις και πικετοφορίες, αλλά και πώς σταδιακά θα περάσεις όσο γίνεται περισσότερα αιτήματα και ιδέες στο κίνημα, ουσιαστικά και όχι τυπικά. Ο προγραμματισμός μας να είναι μακρόπνοος, να μην τον απεμπολούμε αφού πρόκειται για πιο μακροπρόθεσμο στόχο να μην ανατρέπεται, αλλά να προσαρμόζεται στις εξελίξεις, να αξιοποιούνται οι εξελίξεις για το μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Η τάση είναι ο κάθε κλάδος το χώρο του και γύρω από αμυντικά ζητήματα και διαχείριση. Η ιδεολογική αντιπαράθεση παίζει μεγαλύτερο ρόλο, όχι με την έννοια να πείσουμε ιδεολογικά εφ' όλης της ύλης, αλλά με την ιδεολογική αντιπαράθεση πείθεις και πολιτικά. Τα σωματεία, τα συνδικάτα διεκδικώντας δουλειά και μισθούς, όχι απολύσεις, δωρεάν Παιδεία και Υγεία, στην ουσία θέτουν στόχους που αντικειμενικά συγκρούονται με τα μονοπώλια, με τη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, χωρίς βεβαίως να το έχουν συνειδητοποιήσει. Αρα με την ιδεολογική μας παρέμβαση και μάχη βοηθάμε να διαμορφώνεται ριζοσπαστική συνείδηση, βοηθάμε να δουλεύεται η πείρα τους. Βεβαίως, δεν μπορεί ένα σωματείο να αποκτήσει πρόγραμμα εξουσίας, αλλά μπορεί οι εργαζόμενοι να αρχίζουν να προβληματίζονται. Βεβαίως, η ωρίμανση της συνείδησης θα γίνεται σε επαναστατικές συνθήκες. Μόνο που εμείς θέλουμε όχι μόνο κάποιους Αντιιμπεριαλιστικούς - Αντιμονοπωλιακούς στόχους αλλά και να γίνεται συνείδηση η σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια. Οταν λέμε «θέλουμε» σημαίνει δουλεύουμε για να γίνει. Γιατί πρέπει να αρχίζει έστω αχνά να καταλαβαίνει τι σημαίνει ριζική αλλαγή, έστω και αν δεν χρησιμοποιεί τον όρο εξουσία.

Βεβαίως, σήμερα το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο των αγώνων παίζει ρόλο, όμως δεν ταυτίζεται με το Κόμμα.

Γι' αυτό και το συνδικαλιστικό κίνημα είναι σχολειό, μόνο που τα μαθήματα τώρα πρέπει να είναι πιο προωθημένα σε σχέση με την αρχική περίοδο δράσης των σωματείων. Αν την αρχική περίοδο ήταν δημοτικό σχολείο τώρα πρέπει να είναι τουλάχιστον Λύκειο. Ο ερασιτεχνισμός δε σε πάει μακριά. Η προπαγάνδα μας θέλει δουλειά. Στα κοινωνικά κινήματα, ξεχωρίζοντας την εργατική τάξη. Πρωτοβουλίες εργατικής τάξης για κοινωνική συμμαχία.

Για τη δουλειά μας στις επιμέρους συσπειρώσεις, όπως για τις δημοκρατικές ελευθερίες, το κίνημα της ειρήνης κλπ. Πρέπει να πούμε ότι έχει μια ιδιαίτερη δυσκολία. Απόδειξη ότι όλα αυτά τα κινήματα είναι ολιγάριθμα.

5. Ανάδειξη πολύπλευρων εργατικών στελεχών από το εργατικό κίνημα και την ΚΝΕ. Δεν αρκεί η χρέωση δουλειάς των εργατών στο συνδικαλιστικό κίνημα για την ολόπλευρη ανάπτυξή τους, από μια άποψη είναι και αυτό μονομέρεια. Η κομματική δουλειά στο σύνολό της είναι πάνω από τη συνδικαλιστική.

6. Διάδοση των θέσεων για το σοσιαλισμό, πλατιά δουλειά χωρίς χρονικό περιορισμό αλλά και με χρονοδιάγραμμα.

7. Από τη στιγμή που το Κόμμα έχει μπροστά του συνεχώς πιο σύνθετα και ανεβασμένα καθήκοντα, ανάλογο βάρος πέφτει σήμερα στην ΚΝΕ. Ομως, δεν πρέπει μόνο να βλέπουμε το ζήτημα ΚΝΕ, που βεβαίως έχει την ιδιαίτερη ευθύνη στη νεολαία. Η ΚΝΕ θα παίξει το ρόλο της αν το ίδιο το Κόμμα πάρει μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στη νεολαία, χωρίς υποκατάσταση της ΚΝΕ. Βοήθεια έως την ΟΒ, συστηματοποίηση ανάπτυξης και ανάδειξης εργατικών στελεχών. Συνειδητοποίηση της μεταβατικότητας άρα ένταση της διαπαιδαγώγησης. Η αφομοίωση των νέων μελών όρος για την ΚΝΕ και το Κόμμα, τηρουμένων των αναλογιών. Ειδικό ζήτημα η διαπαιδαγώγηση της ΚΝΕ μέσα και από το παράδειγμα. Καίριο και κρίσιμο ζήτημα είναι η μαρξιστική λενινιστική μόρφωση των στελεχών και μελών της ΚΝΕ, η διαμόρφωση πολιτιστικού μορφωτικού ρεύματος.

8. Η κυκλοφορία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, της ΚΟΜΕΠ, του μαρξιστικού βιβλίου είναι κριτήριο προόδου. Δεν είναι όγδοο θέμα, είναι συστατικό της όλης δουλειάς. Δεν υπάρχει ανησυχία στο ζήτημα αυτό.

9. Ιδεολογική πολιτική επαγρύπνηση, αδιαλλαξία στις σειρήνες του συστήματος, η κρατική καταστολή θα συνεχίσει και θα ενταθεί, επομένως περιφρούρηση των γραμμών μας και ακόμα πιο μεγάλο άνοιγμα στο λαό. Κάθε πνεύμα χαλαρότητας και φιλελευθερισμού στα οργανωτικά ζητήματα πρέπει να καταπολεμηθεί.

Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο είναι μέτωπο κοινωνικοπολιτικό, έχει αφετηρία την όξυνση της ταξικής πάλης, την κοινωνική συμμαχία, τη συμμαχία με πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν σε Αντιιμπεριαλιστική Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στο ζήτημα της Λαϊκής Εξουσίας - Οικονομίας.

Είναι διαφορετικό να δουλεύεις για το Μέτωπο μέσα από επιμέρους συσπειρώσεις και άλλο πράγμα το ΜΕΤΩΠΟ που πρέπει να έχει και άποψη, θέση, πάλη για την εξουσία.

Η έννοια «κοινωνικοπολιτικό» όχι μόνο ως προς την ταυτότητα συμμετοχής κοινωνικών δυνάμεων - κινημάτων και πολιτικών δυνάμεων, ομάδων κινήσεων ή και παραγόντων - είναι κοινωνικοπολιτικό και ως προς την κατεύθυνση και το περιεχόμενο, τη στόχευσή του, την κινηματική του μορφή και χαρακτήρα.

Στη διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου δίνεται έμφαση στο κοινωνικό πεδίο, και πριν απ' όλα το κοινωνικό αφορά τις κοινωνικές δυνάμεις. Αυτές είναι η βάση του Μετώπου. Οχι εξαιτίας τού ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις για να σχηματίσουν συμφωνία πανελλαδική. Ακόμα και αν υπήρχαν, η σημασία θα ήταν στο κοινωνικό πεδίο, γιατί το στέρεο υπόβαθρο είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, η ταξική πάλη και η συμμαχία που καθορίζει τους συσχετισμούς και ως ένα βαθμό μπορεί να συμβάλει να μειώνονται οι ταλαντεύσεις των μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων.

Οι κοινωνικές δυνάμεις εκφράζονται, ως ένα βαθμό, με τα κινήματά τους και όχι γενικά με όλα τα σωματεία και τους φορείς. Η ταξική πάλη δεν περνάει μόνο μέσα από το σωματείο, καθοριστικός παράγοντας είναι το Κόμμα και οι θέσεις που έχει στο κίνημα. Οταν μιλάμε για κοινωνικά κινήματα στο Μέτωπο δεν εννοούμε «κλασικά» συνηθισμένα κινήματα που περιορίζονται σε άμεσα αιτήματα πάλης. Είναι κοινωνικά κινήματα που υιοθετούν αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, και επιδιώκουν την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δηλαδή, χωρίς να χάνουν τον κινηματικό τους χαρακτήρα έχουν πολιτικό σκοπό, έχουν ανέβει δηλαδή στο ανώτερο επίπεδο της πολιτικοποίησης, βεβαίως δε συνιστούν κομματικούς φορείς, και σε καμιά περίπτωση κανένα από αυτά δεν μπορεί να υποκαταστήσει το Κόμμα.

Τι μορφή θα πάρει το Μέτωπο και πώς θα συμπλέκονται οι κοινωνικές οργανώσεις και τα κόμματα είναι ζήτημα για μελέτη. Λάθος να προδικάσουμε.

Πού βρίσκεται σήμερα το Μέτωπο. Είχαμε δώσει έμφαση στις επιμέρους συσπειρώσεις αυτές ως χώρους συσπείρωσης, αλλά υπάρχει μια πρόοδος με την έννοια κάποιων φύτρων του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της προσπάθειας που γίνεται στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων. Εχουμε αρκετή δουλειά χωρίς να σημαίνει ότι αποκλείεται μια γρήγορη ωρίμανση των προϋποθέσεων.

Η διεύρυνση και ενίσχυση των παραπάνω φύτρων είναι καίριο και κρίσιμο ζήτημα.

1. Αυτό που έχει συνηθίσει ένα μεγάλο μέρος του λαού είναι η αντίληψη ότι η συμμαχία είναι ζήτημα μόνο κομμάτων, που αναζητούν κάποια κοινά σημεία σύγκλισης με στόχο την κυβερνητική εναλλαγή. Πρόκειται για την ισχύ των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να κατανοηθεί ότι η πολιτική συμμαχιών κατακτιέται, δεν τη βρίσκεις έτοιμη αλλά υλοποιείται μέσα από ανακατατάξεις που φέρνει η ταξική πάλη. Αλλά ο σκοπός του Μετώπου δεν είναι η κυβερνητική εναλλαγή, αλλά η αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας. Και αυτή η αλλαγή θα είναι υπόθεση του εργαζόμενου λαού, ενός μεγάλου μέρους του, με επικεφαλής το εργατικό κίνημα, που δεν είναι βέβαια μόνο το συνδικαλιστικό ή το ΠΑΜΕ, εδώ περιλαμβάνεται και το ίδιο το Κόμμα ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Δε θα είναι απλά έργο μιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Και αν ακόμα μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία συμβεί μια θετική αλλαγή - κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά - αυτή, για να πυροδοτήσει μια διαδικασία ρήξης και ανατροπής, πρέπει να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να θέσει σε πρωτοφανή ενέργεια τις λαϊκές μάζες, να νικήσουν την εξουσία των μονοπωλίων και εκτός κοινοβουλίου, γιατί εδώ είναι τα δύσκολα. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία, τις εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία.

2. Πρέπει να βοηθάμε να κατανοείται ότι το γενικό πολιτικό ζήτημα εκφράζεται και εκδηλώνεται σε κάθε επιμέρους πρόβλημα. Οχι ξεκινώντας ανάποδα. Λόγου χάρη, οι χαμηλές τιμές στα αγροτικά προϊόντα που οδηγούν τους αγρότες στην απόγνωση δεν είναι αγροτικό στενά ζήτημα ούτε θέμα διαχείρισης. Οταν λέμε ότι το τοπικό ή το ειδικό είναι απόρροια του γενικού προσέχουμε την απολυτοποίηση και τον εκχυδαϊσμό. Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα αρκεί να μην του ακυρώσει τη στρατηγική του. Λόγου χάρη, να γίνει ένα τοπικό έργο. Το ότι υπάρχει καθυστέρηση και σ' αυτό έχει να κάνει και με την τάση μείωσης των δημοσίων δαπανών, τα ελλείμματα ή το φόβο ότι κάπου άλλου θα ξεσπάσει πίεση για λύση.

3. Δεν καλλιεργούμε αυταπάτες - και σωστά - ότι ο λαός μπορεί να ζήσει καλά στις συνθήκες του καπιταλισμού, όμως προσοχή να μη βάζουμε φραγμό στην ταξική πάλη και να μη βλέπουμε ότι ανάλογα με την πρόοδό της μπορεί εδώ και εκεί να υπάρχει κάποια κατάκτηση, αλλά αυτή θα υπολείπεται, θα είναι περιορισμένη χρονικά. Χρειάζεται μέτωπο στον ΣΥΝ. Ο οπορτουνισμός δεν είναι μόνο ένα ρεύμα που δυσκολεύει το ριζοσπαστισμό, καλλιεργεί σε δύσκολες στιγμές την εγκατάλειψη, το συμβιβασμό ακόμα και την προδοσία.

4. Χρειάζεται συστηματική δουλειά για την αποκάλυψη του χαρακτήρα της κρίσης και την απάτη των διαχειριστικών λύσεων και ρυθμίσεων, των διαφορετικών μορφών διαχείρισης ανάλογα με τη φάση του καπιταλισμού. Αποκάλυψη των μύθων περί της συνεχούς ανάπτυξης του καπιταλισμού, ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, που θα φέρει οφέλη σε όλους και στα μονοπώλια και στο λαό, με δήθεν κοινό όφελος για μισθωτούς και κεφαλαιοκράτες. Επίσης, χρειάζεται συστηματική δουλειά που να αναδεικνύει το πρόβλημα των δυσκολιών για την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, το ενδεχόμενο απότομης όξυνσης των αντιθέσεων που μπορεί να βάλει σε ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας. Το κόστος της αντεπίθεσης είναι προτιμητέο από το κόστος της υποταγής.

5. Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία είναι σημείο κοινής συνάντησης αστικών, ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων. Το ίδιο και η μη ταύτιση των κομμάτων εξουσίας με το σύνολο της αστικής εξουσίας. Κυβερνητική αλλαγή δε σημαίνει και αλλαγή τάξης που είναι στην εξουσία.

6. Να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του φόβου που καλλιεργείται στις λαϊκές συνειδήσεις απέναντι στην κλονισμένη σταθερότητα του αστικού κομματικού συστήματος. Μπορεί να κλονιστεί η σταθερότητά του και να ανασυγκροτηθεί, μπορεί και να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την ανατροπή του. Η μείωση των δυνάμεων του δικομματισμού, δε σημαίνει και κλονισμό, πρέπει η μείωση αυτή να συνοδεύεται και από δυνάμωμα της θέλησης για ρήξη και ανατροπή. Η ΝΔ βεβαίως πρέπει να δεχτεί χτύπημα, δε νοείται να διατηρήσει τις δυνάμεις της, όταν η ζωή του λαού πάει από το κακό στο χειρότερο.

7. Αλλά δεν φθάνει η ήττα της ΝΔ, πρέπει να ηττηθεί και η στρατηγική της, οι επιλογές της, και αυτό θα συμβεί αν δεν επωφεληθεί της ήττας το ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο κάτω όσο γίνεται.

Η εκλογική μάχη δεν είναι βέβαια η μάχη των μαχών, όπως είναι για τα αστικά κόμματα ή τα κόμματα της συναίνεσης, αλλά πρέπει να αξιοποιηθεί για το δυνάμωμα του Κόμματος και του κινήματος. Απάντηση και στη στόχευση του συστήματος να περιορίσει την εμβέλεια και την επιρροή του Κόμματος.

Ο πήχης ψηλά - συνιστά και διεθνιστική μας υποχρέωση.

Να ανατρέψουμε, να σπάσουμε όλα τα ρεκόρ στην αντιμετώπιση αδυναμιών που έχουμε.

Αφού πιστεύουμε - και σωστά - ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας των ριζοσπαστικών ανατρεπτικών κινημάτων, των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, οφείλουμε αύριο να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα από το εφαλτήριο που έχουμε κατακτήσει, ξεκίνημα με όραμα, με αισιοδοξία, με συναίσθηση των δυσκολιών, αλλά με διάθεση να σταθούμε απέναντί τους και να πούμε: Δε σας φοβόμαστε, θα σας αντιμετωπίσουμε.