...Οσο η Παΐζη βάζει σε ένα βαλιτσάκι τα αναγκαία, ο ασφαλίτης «συμβουλεύει» τη μάνα της να την πείσει να υπογράψει δήλωση μετανοίας. «Αλεξάντρα μου, είσαι πολύ νέα. Δεν κάμεις μια...». Πριν αποσώσει τη φράση της η μάνα, η κόρη την κόβει: «Μαμά δεν κάμω δήλωση. Να ξέρεις, αν ποτέ κάμω, μετά θα αυτοκτονήσω». Κι η μάνα της λέει στον ασφαλίτη: «Δε θα κάμει. Καλύτερα... Γιατί, αλλιώς δε θα 'ναι πράμα...».

Ελεγε αργότερα η ίδια: «Εμένα η συνείδησή μου είναι ήσυχη σαν πουλάκι. Δεν πίστεψα σε μια αοριστία. Θεωρητικά δεν μπορώ να τα πω καλά. Η αντίδρασή μου, η συμμετοχή μου στο μεγάλο αυτό λαϊκό κίνημα ήταν πρωτογενής. Είναι στοιχείο της ζωής να αντιδράς στο κακό. Εξαρτάται από το πώς αναπνέει κανείς. Αγωνίστηκα για να μπορώ να αναπνέω. Κι ας ήταν άγρια εποχή. Την αντέξαμε, γιατί είχαμε όνειρο να κερδίσουμε την ελευθερία, με γενικότερες προεκτάσεις. Είχαμε ιδανικά πέρα από την απελευθέρωση, ιδανικά που αντέχουν και ζητούν δικαίωση».