Φαίνεται πως η κυρίαρχη τάξη των καπιταλιστών, τελευταία, νιώθει το θρόνο της να καταρρέει. Η αντιδραστική της προπαγάνδα χύνει δηλητήριο στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νεολαίας σε όλα τα πεδία της ιδεολογικής διαπάλης. Αιχμή του αντικομμουνισμού έχει επιλεγεί ο 20ός αιώνας και όχι τυχαία. Είναι ο αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων της εργατικής τάξης. Ο αιώνας που η αστική τάξη, πλέον ως παρασιτική και εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη, ανατράπηκε σε μία σειρά από χώρες με πρώτη την τσαρική Ρωσία (με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση) και στη συνέχεια σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, της Ασίας καθώς και στην Κούβα.

Μέσα σε αυτό τον αμείλικτο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται παγκοσμίως ανάμεσα στο νέο που έρχεται με τα κουρέλια, που δεν έχει τίποτα και έρχεται να τα πάρει όλα και στο παλιό που έχει γεράσει και σαπίζει ντυμένο στα μετάξια, ήρθε και η προσωρινή ήττα της εργατικής τάξης (με τις αντεπαναστατικές ανατροπές του '90-'91). Αυτό η αστική τάξη το αξιοποίησε και το αξιοποιεί στο έπακρο, βγάζοντας από το οπλοστάσιό της έναν σωρό αστούς κονδυλοφόρους της διανόησης και χύνοντας τόνους μελάνης για να μας πείσουν με ένα σωρό θεωρίες ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ότι πέθανε, ότι ήταν απολυταρχικό καθεστώς, ότι διέπραξε τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας, κ.ά. Ακριβώς επειδή η κυρίαρχη τάξη έχει βρωμίσει από την οσμή της σαπίλας της και του επερχόμενου θανάτου της χτυπά με κάθε μέσο το νεκροθάφτη της πριν τη θάψει. Οταν το ζώο ψυχορραγεί γίνεται πιο επιθετικό. Αλλά στο τέλος πεθαίνει.

Η διαστρέβλωση της Ιστορίας από τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά επιτελεία έχει πάρει διαστάσεις υστερίας. Σε αυτή την υστερία εξέχουσα θέση διεκδικούν εκπρόσωποι της ελληνικής «διανόησης» σε κανάλια, εφημερίδες, πανεπιστήμια μέχρι και στον προσυνεδριακό διάλογο (όπως ο κ. Ρούσης, ο κ. Χρυσής, κλπ.) που έσπευσαν το τελευταίο διάστημα να πετάξουν σπέκουλα στο Κόμμα με αφορμή το κείμενο για το σοσιαλισμό. Στόχος είναι να χτυπήσουν το Κόμμα μας και το χαρακτήρα του (που βλέπουν από τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα ότι είναι μαρξιστικός - λενινιστικός), καθώς πλησιάζουμε στο 18ο Συνέδριό μας. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το Κόμμα κάνει σταλινική στροφή, ότι έγινε σεχταριστικό, ότι οι δίκες της Μόσχας... κλπ., κλπ.

Βέβαια, η διανόηση δεν είναι τάξη αλλά πάντα κάποιας τάξης τα συμφέροντα υπερασπίζεται. Φαίνεται, λοιπόν, ότι αυτοί που είναι με την αστική τάξη «πιπιλάνε την ίδια καραμέλα». Γιατί όμως αιχμή του δόρατος αποτελεί ο Ι. Β. Στάλιν;

Η αστική τάξη και οι «διανοούμενοι» κονδυλοφόροι της, θέλοντας να σπιλώσουν ή να αθωώσουν ένα ολόκληρο σύστημα, πάντα έβαζαν μπροστά διάφορες προσωπικότητες. Τελευταίο παράδειγμα ήταν και αυτό με τον Ομπάμα που έσπευσαν να πουν ότι ο καπιταλισμός αλλάζει πρόσωπο, ότι υπάρχει ελπίδα, και αλήθεια είναι ότι το αίμα στην Παλαιστίνη είναι πολύ για να μπορέσουν να ξεπλύνουν...

Στην ταξική πάλη, λοιπόν, μέσα από τη δράση των λαϊκών μαζών (στο πέρασμα των αιώνων) αναδεικνύονται ηγέτες που εμπνέουν την εργατική τάξη στην πάλη για εξουσία, στην πάλη για το σοσιαλισμό. Μία τέτοια προσωπικότητα είναι ο Ι. Β. Στάλιν. Στο πρόσωπό του θέλουν να χτυπήσουν τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις που είχε η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατακτήσεις που οι λαοί των μεγάλων ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών δεν είδαν ούτε με κιάλια.

Στο 1ο Συνέδριο των Σοβιέτ στο Τατζικιστάν, η νέα εργατική εξουσία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άνοιξε το δρόμο για την εξάλειψη της ανεργίας, την εξασφάλιση, σε όλους τους ανθρώπους, μόρφωσης, Κοινωνικής Ασφάλισης, Πρόνοιας. Από το '56 καθιερώθηκε 7ωρη και 6ωρη δουλειά. Εξασφαλίστηκε ελεύθερος χρόνος. Η χρηματοδότηση των Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων. Από τα πρώτα καθήκοντα ήταν ο άμεσος εξηλεκτρισμός. Η επανάσταση έδωσε πλήρη δικαιώματα στη γυναίκα. Το σοβιετικό κράτος έκανε συνεχή προσπάθεια για τη λαϊκή Παιδεία (ανακαλύφθηκε γραφή για περίπου 50 φυλές και εξαλείφτηκε ο αναλφαβητισμός που πριν την επανάσταση έφτανε το 80%), ανέπτυξε την έρευνα και τις επιστήμες, θέτοντάς τες στην υπηρεσία του λαού. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτη η ΕΣΣΔ έστειλε δορυφόρο στο Διάστημα, πρώτη έκανε επανδρωμένη πτήση. Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας έγινε το μέσον για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, δημιουργού του σοσιαλιστικού πολιτισμού. Στην ΕΣΣΔ δεν ξεχώρισαν μόνον οι μεγάλοι δημιουργοί της Τέχνης, ξεχώρισε πάνω απ' όλα η μαζική υψηλή πολιτιστική στάθμη των λαών. Ο Κόκκινος Στρατός με τα 20.000.000 νεκρούς στον πόλεμο με το φασισμό (που αστοί κονδυλοφόροι τα ονομάζουν θύματα του απολυταρχικού σοσιαλισμού) υπήρξε το βαρόμετρο για την απελευθέρωση σχεδόν όλης της Ευρώπης. Ο σοσιαλισμός στάθηκε εχθρός του εθνικισμού, του σοβινισμού και των κηρυγμάτων μίσους κατά των εργαζομένων, αντίβαρο στην πολεμοκάπηλη εγκληματική δραστηριότητα του NATO και των άλλων επιθετικών μηχανισμών των μονοπωλίων. Την οικονομική κρίση του '29, όπου παρέπαιαν τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη (ΗΠΑ, κλπ.), η Σοβιετική Ενωση την έμαθε από τις εφημερίδες.

Η σφοδρή επίθεση στον Στάλιν είναι και επίθεση στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, με δεδομένη τη λενινιστική υποθήκη ότι «κανένας δεν μπορεί να μας ανατρέψει εκτός από τα δικά μας λάθη», σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο της απειλής που αποτελεί η δράση αντισοσιαλιστικών δυνάμεων που δρουν μέσα στο σοσιαλισμό. Αυτές δεν εξαλείφονται αυτόματα μετά την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών. Ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε οξύτατη διαπάλη με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας που οικοδομεί τη νέα κοινωνία, η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Ταυτόχρονα, ο Λένιν επαναλάμβανε ότι η ύπαρξη μικρής εμπορευματικής παραγωγής αποτελεί κίνδυνο (αν γίνουν λάθη στη σοσιαλιστική οικοδόμηση) να γίνει μεγάλη και να υπάρξει πισωγύρισμα.

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό αναφέρονται οι βασικοί νόμοι που ουσιαστικά διέπουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Επιβεβαιώνουν τη νομοτελειακή κατάργηση του καπιταλισμού που κέντρο έχει την ατομική ιδιοκτησία, την αναρχία στην παραγωγή, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και αποδεικνύουν ότι ο δρόμος που θα ακολουθήσει η εργατική τάξη προς τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία διέπεται από συγκεκριμένους νόμους, σύμφωνα με την κοινωνική εξέλιξη.

Οι αστοί δεν το αντιμετωπίζουν αυτό μόνο από ταξικό ένστικτο, αλλά από τη συσσωρευμένη ιστορική πείρα και την πορεία οριστικής νίκης των δικών τους σχέσεων παραγωγής πάνω στη φεουδαρχία, καθώς και τη γνώση του αναπόφευκτου της αντικατάστασης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την κοινωνική. Οι καπιταλιστές, τα κόμματά τους, τα επιτελεία τους έχουν το ταξικό κριτήριο υψηλά ανεπτυγμένο, γνωρίζοντας και αυτοί όπως και εμείς τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ταξικό κριτήριο, το οποίο μένει αναλλοίωτο στην κοινωνία, όσο συνεχίζει να διατηρείται η ταξική τους εξουσία.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στις περιβόητες δίκες της Μόσχας. Την απάντηση όλοι αυτοί που πετάνε αντικομμουνιστικό λίβελο, την παίρνουν από τον ίδιο τον πρέσβη των ΗΠΑ την περίοδο εκείνη (που παρακολούθησε όλες τις δίκες Μπουχάριν, κλπ.). Οπως χαρακτηριστικά γράφει μέσα στο κείμενο για το σοσιαλισμό, στο γράμμα του ο Ντέιβις προς τον υπουργό Εξωτερικών γράφει μεταξύ άλλων: «Σε ό,τι αφορά τους κατηγορούμενους, διέπραξαν αρκετά εγκλήματα σύμφωνα με το σοβιετικό νόμο, εγκλήματα που αποδείχτηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία και χωρίς να είναι δυνατή η εύλογη αμφισβήτησή τους, ώστε να δικαιολογείται η ετυμηγορία που τους κρίνει ένοχους προδοσίας και η απόφαση που τους καταδικάζει στην προβλεπόμενη από τον ποινικό κώδικα της ΕΣΣΔ ποινή».

Το σίγουρο είναι ότι όση λάσπη και να ρίξουν, όσο υπάρχει το ΚΚΕ, δε θα καταφέρουν να κρύψουν από την εργατική τάξη τη μόνη αχτίδα φωτός που υπάρχει, το σοσιαλισμό. Και όπως λέει και το τραγούδι, «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό...».