Τι κίνημα; Με ποιες μορφές - ποιους στόχους - ποια προοπτική | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τι κίνημα; Με ποιες μορφές - ποιους στόχους - ποια προοπτική

Motion Team

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, οι μαζικοί αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, που πυροδότησε παραπέρα η δολοφονία του 15χρονου μαθητή έφερε, για μια ακόμα φορά, στην επιφάνεια τη συζήτηση για το κίνημα, το χαρακτήρα του κινήματος, το περιεχόμενό του, τις μορφές πάλης κ.λπ. Ταυτόχρονα, με την κλασική αστική παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού, των μηχανισμών του, των ΜΜΕ, των πολιτικών κομμάτων της δικομματικής εναλλαγής, επανήλθε η συμπληρωματική σε αυτά παρέμβαση δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται «αριστερά» ή «ριζοσπαστικά», αλλά αποτελούν τις ίδιες γνωστές από παλιά δυνάμεις του οπορτουνισμού, εγχώριου και εισαγόμενου, σε ρόλο πάντα «δούρειου ίππου» μέσα στο εργατικό, ευρύτερα λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.

***

Το ΚΚΕ δεν έπεσε στην παγίδα του αποπροσανατολισμού, της προβοκάτσιας, που μεθοδικά και από πολύ νωρίς είχε στηθεί σχεδιασμένα από αυτούς που έχουν συμφέρον να συκοφαντήσουν το κίνημα, να το εκφοβίσουν, να το αποπροσανατολίσουν, να διασπάσουν την ταξική αγωνιστική ενότητά του, την ενότητα εργατών, μικρομεσαίων της πόλης και του χωριού, φοιτητών, μαθητών, νεολαίας, η οποία χρειάζεται να σφυρηλατηθεί μέσα από μαζικούς, μαχητικούς, οργανωμένους, περιφρουρημένους αγώνες. Κάτι που δε θέλησαν να κάνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, συνεπείς όπως πάντα με τον καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό τους.

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, απηύθυνε μαχητικό κάλεσμα συνέχισης, ανάπτυξης και έντασης των αγώνων. Οι αγώνες αυτοί ήταν σε εξέλιξη όλους τους τελευταίους μήνες, στη βάση των μεγάλων προβλημάτων των εργαζομένων και όλου του λαού, της νεολαίας, λόγω της οικονομικής κρίσης και της αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και οι οποίοι απόκτησαν νέα οξύτητα, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Το ΚΚΕ έβαλε τη σφραγίδα του με την ξεκάθαρη θέση του να μην υπάρξει καμιά αναστολή στη λαϊκή δράση και κινητοποίηση, στην οργάνωση και υψηλή περιφρούρηση των αγώνων, στην ανάπτυξη ανεβασμένων μορφών πάλης. Λαϊκοί αγώνες που θα αγγίζουν όλο το φάσμα της κυρίαρχης πολιτικής, από την έξαρση της κρατικής καταστολής και βίας μέχρι τα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας και των γυναικών, ενάντια στην τεράστια επίθεση που δέχονται τα δικαιώματά τους, πολύ περισσότερο τώρα με αφορμή την καπιταλιστική οικονομική κρίση.

Το ΚΚΕ δεν έπεσε στην πολιτική παγίδα να δείχνει ως ενόχους μόνο κάποιους σημερινούς υπουργούς, ή μόνο τη «δεξιά», να καλεί σε «δημοκρατικό μέτωπο» αντιλαϊκής διαχείρισης των προβλημάτων, με αλλαγή μόνο των ταυτοτήτων των διαχειριστών ίδιων αντιδραστικών πολιτικών. Το ΚΚΕ ανέδειξε τις τεράστιες ευθύνες των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της χώρας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες προώθησαν και εφάρμοσαν στην πράξη τους ευρωτρομονόμους, τη διεύρυνση των εξουσιών μυστικών υπηρεσιών, τη δημιουργία συστημάτων παρακολούθησης, τη σταδιακή εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων σε ζητήματα εσωτερικής τάξης, τα νομοσχέδια για περιορισμό των διαδηλώσεων και τόσα άλλα. Είναι αυτά τα κόμματα που παίρνουν συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα, που μοναδική τους έγνοια είναι πώς θα ανεβαίνουν τα κέρδη των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων.

Το ΚΚΕ, με συνέπεια και σταθερότητα, πρόβαλε ως πρότασή του στο λαό και τη νεολαία, ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης και διεκδίκησης, που απαντά στις σημερινές πιεστικές ανάγκες, αλλά δεν κλείνει το δρόμο στις γενικότερες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, η νεολαία.

Προϋπόθεση, όμως, για να αναπτυχθεί αυτό το μαζικό, αποτελεσματικό κίνημα, είναι οι εργαζόμενοι της χώρας μας, να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην επιχείρηση που έχει στηθεί σε βάρος τους, για να φοβίσουν, να εκβιάσουν λαϊκές συνειδήσεις, να τις οδηγήσουν σε συντηρητική και εν τέλει αντιδραστική αναδίπλωση.

Οι φωτιές, τα σπασίματα, η τυφλή βία των «κουκουλοφόρων» των διαφόρων μηχανισμών, γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν από την κρατική εξουσία, το αστικό κράτος, την κυβέρνηση, προκειμένου να ανακόψει το ογκούμενο κύμα δυσαρέσκειας και λαϊκής παρέμβασης που αναπτύσσεται, πολύ περισσότερο που όλοι αυτοί αναμένουν νέες κοινωνικές εκρήξεις, μπροστά στα χειρότερα που έρχονται και που ετοιμάζουν για το λαό και τη νεολαία, τα χρόνια που έρχονται, στο όνομα της «εξάλειψης των συνεπειών της οικονομικής κρίσης».

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, δεν κουράστηκε να επισημαίνει σε όλους τους τόνους, ότι η περιφρούρηση των αγώνων είναι υπόθεση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος και όχι της αστυνομίας, των δυνάμεων καταστολής. Το ΚΚΕ απέδειξε και στην πράξη ότι οι αγώνες, το κίνημα, μπορούν να αυτοπεριφρουρηθούν και από το κράτος καταστολής και από τα διάφορα ενεργούμενά του, τους γνωστούς «κουκουλοφόρους», που αποτελούν σύμμαχο και δεξί χέρι όσων θέλουν ένα λαό παραιτημένο, τρομοκρατημένο, αποπροσανατολισμένο. Δεν παρασυρόμαστε από το γεγονός ότι μια τέτοια μορφή μπορεί να έλκει και νέους μικρής ηλικίας.

Το ΚΚΕ, εδώ και χρόνια, έχει τονίσει ότι ο πυρήνας τους έχει διαμορφωθεί στους κόλπους του κρατικού μηχανισμού, από θύλακες μέσα και έξω από την Ελλάδα και επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και επί κυβερνήσεων ΝΔ. Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, σε κάποια φάση ξεφεύγουν και από τον έλεγχο των αρχικών εμπνευστών τους, όπως ακριβώς ξέφυγαν από τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών οι Ταλιμπάν, όπως πολύ πετυχημένα σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, ξεκαθάρισε ότι καμιά σχέση δεν έχουν οι αυθόρμητες ενέργειες αγανακτισμένων παιδιών, μαθητών, ακόμα και όσων παρασύρονται προσωρινά, από το συντονισμένο, οργανωμένο - έτσι που να θυμίζει σχεδιασμό στρατιωτικού επιτελείου - ρόλο των «κουκουλοφόρων». Οι δυνάμεις που χάιδεψαν και συνεχίζουν να χαϊδεύουν τα αυτιά των κουκουλοφόρων επωμίζονται βαριά πολιτική ευθύνη. Ιδιαίτερη ευθύνη έχουν αυτοί που, από πολιτικό καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό, σηκώνουν σκόνη για να κρύψουν ότι δεν προσφέρουν καμιά εναλλακτική λύση στο λαϊκό κίνημα και τη νεολαία, παρά μόνο απλά για να συντηρήσουν το ρόλο τους, ως δύναμη ανάσχεσης του πραγματικού ριζοσπαστισμού, ρόλο που έχουν αποδεχτεί μέσα στο σύστημα. Ενα ρόλο που νομίζουν ότι θα τους προσφέρει μερικές επιπλέον ψήφους στις επόμενες εκλογές, για να τους οδηγήσει στην πρόταση της κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης με τις δήθεν αντιδεξιές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας.

***

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες, οι οποίες φυσικά δεν είναι καθόλου καινούργιες. Ερχονται και επανέρχονται στο βάθος των δεκαετιών από τότε που μπήκε στο προσκήνιο η εργατική τάξη, που ηγήθηκε πρωτοπόρων επαναστάσεων και άνοιξε το δρόμο όχι μόνο της δικής της χειραφέτησης, αλλά το δρόμο συνολικά της χειραφέτησης όλου του λαού, της νεολαίας, των γυναικών, από τότε που οικοδόμησε το δικό της πρωτοπόρο Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στη βάση αυτών των θεωριών αναζητούν νέα επαναστατικά υποκείμενα, προβάλλεται ως επαναστατικό υποκείμενο το «ξέσπασμα του πλήθους», το «ξέσπασμα, η εξέγερση της νεολαίας» (η γενιά του άρθρου 16 παλιότερα κατά Αλαβάνο ή η σημερινή «εξέγερση των μαθητών»). Κι όλα αυτά φυσικά παρουσιάζονται σε αντίθεση, σε κόντρα, με το κίνημα της εργατικής τάξης καθώς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Στην Ελλάδα, βασικός φορέας, με τις αναγκαίες φυσικά προσαρμογές και αποχρώσεις αυτών των θεωριών είναι ο ΣΥΝ, αλλά και δυνάμεις δορυφορικές σε αυτόν που συγκατοικούν μαζί του στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιες άλλες που κινούνται στο «αριστερό περιθώριο», δίνοντας βασικά και σταθερά, διαχρονικά, χέρι βοήθειας στο ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έντονα προβάλλει την άποψη για «νέο υποκείμενο της κοινωνικής εξέλιξης», για «νέα κινήματα». Με την πρακτική του, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο στηρίζει σε βάρος του μαζικού οργανωμένου κινήματος μορφές με πιο έντονα τα «άναρχα» χαρακτηριστικά και γι' αυτό ανοιχτές και ευάλωτες στην οργανωμένη διείσδυση αστικών και άλλων μηχανισμών. Χαρακτηριστική, τα προηγούμενα χρόνια κυρίως, ήταν η περίπτωση του Κοινωνικού Φόρουμ, στο οποίο συναθροίζονται, τόσο αυθόρμητα διαμαρτυρόμενες δυνάμεις διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης, κυρίως τμήματα μεσαίων στρωμάτων και μικροαστικά στρώματα της διανόησης, αλλά και η γραφειοκρατική ελίτ της εργατικής τάξης, (στην Ελλάδα συμμετέχουν στις δομές του Φόρουμ οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κ.ά.), μέχρι οργανωμένες δυνάμεις της αστικής εξουσίας, όπως, τμήματα του αστικού κρατικού μηχανισμού, εκδοτικά συμφέροντα, όπως η «Ελευθεροτυπία» στη χώρα μας κ.λπ. Σε αυτήν τη διαδικασία μετέχουν άμεσα - και όχι μόνο έμμεσα - δυνάμεις του κεφαλαίου. Η παρέμβαση συμπληρώνεται με τη μορφή δικτύων, ενώ «υποβοηθούνται» χρηματικά και με κάθε μέσο διάφορες οργανώσεις και κινήματα, ώστε να μπουν υπό έλεγχο, όποιες κινήσεις διαμορφώνονται παγκόσμια και να εμποδιστεί η ριζοσπαστικοποίησή τους σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Ομως από ό,τι φαίνεται από τις ίδιες τις εξελίξεις, αλλά και λόγω του χαρακτήρα και της φύσης τέτοιων φόρουμ, το άστρο τους δεν κρατάει και παρά πολύ. Μια δεκαετία τώρα από την άνθησή τους και την προκλητική προβολή τους, έχουν εμφανιστεί σημάδια έντονου εκφυλισμού, αποδιοργάνωσής τους, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς. Λογικό λοιπόν για τους εμπνευστές τους είναι πλέον η αναζήτηση άλλων εναλλακτικών - συμπληρωματικών σχημάτων, προσαρμοσμένων και σε μια έμφυτη ριζοσπαστικοποίηση που έχει η νεολαία, αλλά και συνδυασμένη με τις συνθήκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης σε συνθήκες επερχόμενης κρίσης, όπου πιο ουσιαστικά και ριζοσπαστικά αιτήματα του κινήματος αλλά και πιο ανεβασμένες μορφές πάλης θα έρθουν στο προσκήνιο που θα αμφισβητούν την ίδια την αστική εξουσία, κάτι που φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι η άρχουσα τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, αφού γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι το ίδιο έχει φτιάξει τους νεκροθάφτες του.

Η οξύτητα και η ένταση της πάλης δεν καθορίζεται κυρίως από τις μορφές πάλης, αλλά και από το περιεχόμενο, την κατεύθυνση, το σκοπό.

Η αυθόρμητη - συχνά όμως με ανεπτυγμένες μορφές δράσης - εκτόνωση, σε συνδυασμό με την «αριστερή» κάλυψη και τον καμουφλαρισμένο κρατικό έλεγχο, λειτουργεί ως το πιο σύγχρονο κανάλι εκτροπής της πάλης, από ένα πραγματικό ριζοσπαστικό δυναμικό εργατικό λαϊκό κίνημα, ως ανάχωμα στο ορμητικό ποτάμι της ταξικής πάλης στις μέρες μας. Μια δράση, που όλες οι δυνάμεις που παίρνουν μέρος σε αυτήν άλλες ανοιχτά άλλες καλυμμένα διακηρύσσουν παράλληλα την εχθρότητά τους στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

Ταυτόχρονα, οι ίδιες δυνάμεις του σύγχρονου οπορτουνισμού συμβάλλουν στον αποπροσανατολισμό και ενσωμάτωση δυνάμεων σε έναν αγώνα κατά της «νεοφιλελεύθερης» διαχείρισης, χωρίς αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την «κεντροαριστερά» και την αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας. Με κάθε ευκαιρία, προβάλλουν συστηματικά την άποψη για «το τέλος του κομμουνιστικού κινήματος». Τα προγράμματά τους στοχεύουν ώστε οι εργαζόμενοι και η νεολαία να αυτοπεριορίσουν τις διεκδικήσεις τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού, χειραγώγησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος γίνονται την ίδια περίοδο που εμφανίζονται και αναπτύσσονται κινήματα ριζοσπαστικών δυνάμεων, εστιών αντίστασης καταπιεζόμενων λαών, που τείνουν να αγγίξουν με αιτήματα και στόχους πάλης όλο το φάσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.

Στη χώρα μας, η εικόνα η οποία παρατηρείται σε φτωχά λαϊκά στρώματα της μείωσης των απαιτήσεων δεν είναι αυθόρμητη και τυχαία. Είναι απόρροια της συστηματικής δουλειάς που κάνουν αστικές ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα χρόνια τώρα, πότε με το «καρότο», πότε με το «μαστίγιο». Οι αγώνες όλα τα προηγούμενα 10 - 20 χρόνια είχαν και αποτελέσματα, επέβαλαν καθυστέρηση στα αντιδραστικά μέτρα, εμπόδισαν χειρότερα μέτρα. Το ζήτημα, όμως, της πρωτοπορίας είναι να δει καθαρά, να πρωτοπορήσει στη σκέψη και στη δράση, με στόχο την πολιτική αφύπνιση των εργατικών μαζών, για να μην αφήνουν τον αγώνα τους στην αρχή του δρόμου, εγκλωβισμένοι μόνο σε αγώνες διαμαρτυρίας, αμυντικούς, όσο οξυμένοι κι αν είναι αυτοί.

Αυτή η στάση βρίσκεται στον αντίποδα αυτού που κάνουν οι κάθε λογής οπορτουνιστές, δηλαδή τη γραμμή της κολακείας, της παραπλάνησης των λαϊκών μαζών, της απόκρυψης της αλήθειας. Μια γραμμή που οδηγεί, δηλαδή, στον αποπροσανατολισμό, στο χτύπημα του κινήματος, τελικά στην αποστράτευση δυνάμεων και στην ενσωμάτωση. Γίνονται το χαλί που στρώνει το έδαφος, για να παραμένουν οι δυνάμεις της δικομματικής εναλλαγής με τους συμμάχους τους στην εξουσία, υπηρετώντας το αστικό σύστημα, τον καπιταλισμό. Αντίθετα, αυτό που κάνει ένα επαναστατικό εργατικό Κόμμα, είναι να μιλά καθαρά και ανοιχτά, να καθοδηγεί την ενιαία επίθεση όλων των εργαζομένων, της νεολαίας. Να οργανώσει τέτοιους αγώνες που θα απαντούν στο «διαίρει και βασίλευε», αγώνες που θα προβάλλουν ένα συνεκτικό πλαίσιο στόχων πάλης, που να αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, που αμφισβητούν και αντιπαλεύουν την κυριαρχία των μονοπωλίων, την ιμπεριαλιστική πολιτική, τις δεσμεύσεις που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες, από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι οποίες έχουν αρνητικές συνέπειες για τους λαούς.

***

Αυτό που πρέπει και μπορούμε να κάνουμε, όλο και πιο αποτελεσματικά, στο φόντο και του 18ου Συνεδρίου του Κόμματός μας, εμείς οι κομμουνιστές, είναι να βοηθήσουμε να διαμορφώνεται μέσα στο λαό και τη νεολαία, στη βάση και των εμπειριών των αγώνων που αναπτύσσονται και της διαπάλης που γίνεται μέσα στη δράση, είναι τι κίνημα χρειαζόμαστε, με ποιο περιεχόμενο, ποιες μορφές, ποιες διαδικασίες. Να ξεκαθαρίζει ο λαός και η νεολαία, ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι τους και ποιοι οι φανεροί και καμουφλαρισμένοι εχθροί τους. Να διαμορφώνεται, μέσα στη δράση, μια σίγουρη πείρα για το τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση, για το ποιος παράγει τον πλούτο. Να γίνεται κατανοητό ευρύτερα, τι σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, και στον παραγόμενο πλούτο, ποια είναι η σχέση αυτών με την πολιτική εξουσία. Αυτήν την ουσία ακριβώς, για να μην ξεχνιόμαστε, πήγαν να κρύψουν και οι σπασμένες βιτρίνες στα μάτια κυρίως των νέων που τους πλάσαραν τη θεωρία ότι οι βιτρίνες αποτελούν «σύμβολο» του πλούτου και της αδικίας και γι' αυτό πρέπει να τσακιστούν!!!

Αποκαλύπτοντας και εξηγώντας όλα τούτα συστηματικά, θα μπορούν να γίνονται πραγματικά κατανοητά και όλα τα προβλήματα που εμφανίζονται, θα μπορεί ο κόσμος να ξεκαθαρίζει τι κρύβεται πίσω από αυτά που βλέπει στις τηλεοράσεις, γιατί υπάρχουν τα σκάνδαλα και η διαφθορά, ποιοι πλουτίζουν συνεχώς από όλα αυτά, ποιοι και γιατί κάθονται καβάλα στην εξουσία, εντείνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Η προβολή και προώθηση μετώπων πάλης, για την πρωτοπορία δεν μπορεί να είναι αποσπασμένα από το στρατηγικό στόχο για την κατάκτηση της εξουσίας. Κι αυτό κάνει το ΚΚΕ. Δεν κρύβει από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα την πολιτική του πρόταση για τη δημιουργία του Μετώπου των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, τέτοιο που θα μπορεί με τη δύναμη και τη θέληση του λαού να θέσει επί τάπητος το πραγματικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από το πρόβλημα της αναγκαιότητας της λαϊκής εξουσίας.

Του
Δημήτρη ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ