Είναι σαφές ότι μια τέτοια προοπτική πολεμιέται με λύσσα από όσους έχουν κάθε λόγο να την εχθρεύονται. Από την πλουτοκρατία, τους πολιτικούς εκπροσώπους της, τα ΜΜΕ που έχει στην ιδιοκτησία της. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Οι κουκουλοφόροι που σπάνε και καίνε στο κέντρο της Αθήνας αναγορεύονται σε «κίνημα» και μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, όταν την ίδια στιγμή εργατικές λαϊκές, νεολαιίστικες διαδηλώσεις αποσιωπούνται. Τηρουμένων των αναλογιών όπως κάποτε το χτύπημα στους δίδυμους πύργους στις ΗΠΑ έδωσε άλλοθι για την εξαπόλυση μιας σφοδρής επίθεσης των ιμπεριαλιστών εναντίον λαών, χωρών, λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, έτσι και σήμερα η δική τους δράση δίνει το άλλοθι για τη νομιμοποίηση της καταστολής και του αυταρχισμού, για τη λήψη και νέων αντιλαϊκών, αντιδραστικών μέτρων, πολύτιμων για την άρχουσα τάξη μπροστά στο ενδεχόμενο όξυνσης της ταξικής πάλης.

Οι αναλύσεις επί αναλύσεων που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη δράση τους αποδίδοντάς τη στη συσσωρευμένη αγανάκτηση των νέων, λόγω των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουν, δε διαφέρουν από τις τότε αναλύσεις που απέδιδαν την τρομοκρατία στη φτώχεια. Και τότε και τώρα αποσιωπάται σκόπιμα το γεγονός ότι η φτώχεια, η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στον καπιταλισμό, γεννά ταξική πάλη, πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, οδηγεί στη στράτευση εργατών, φτωχών ανθρώπων του μόχθου, στην πάλη κατά των εκμεταλλευτών. Και όχι στην τυφλή βία, με κουκούλες, μολότοφ ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Ο πυρήνας των κουκουλοφόρων - που διαχρονικά συκοφαντούν το κίνημα, ασκούν εκφοβισμό και προσφέρουν υπηρεσίες στο σύστημα - έχει άμεση σχέση με την κρατική καταστολή. Δεν απαντούν στην κρατική βία, είναι τμήμα της. Δεν είναι, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνιστώσα του κινήματος, στέκονται απέναντι στο κίνημα.

Και βεβαίως, όπως επισήμανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την περασμένη Παρασκευή: «Οι κουκουλοφόροι δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τον αριστερισμό που έχουμε γνωρίσει, ούτε με άλλες εκφράσεις. Αλλο πράγμα ότι στο έδαφος μιας σειράς κινημάτων τα οποία υποστηρίζουν τυφλά χτυπήματα, τα οποία υιοθετούν "ανώτερες" σε εισαγωγικά μορφές πάλης και πολύ υποβαθμισμένο πολιτικά περιεχόμενο, μπορεί σε αυτό το έδαφος να δημιουργούνται προϋποθέσεις να σχηματιστούν και άλλες ομάδες ή να χρησιμοποιηθούν υπαρκτές ή να γίνουν καινούριες. Είναι άλλο πράγμα αυτό. Η πρόθεση των κουκουλοφόρων, και γι' αυτό ανησυχούμε, δεν έχει σχέση με τον αριστερισμό, ο οποίος αριστερισμός έχει και μια βάση αντικειμενική. Νέοι άνθρωποι χωρίς κοινωνική πείρα ή τμήματα μεσαίων στρωμάτων τα οποία απότομα έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους πέρασαν στην απόλυτη φτώχεια και αντιδρούν με έναν τρόπο. Πιστεύουν σε μια εύκολη νίκη, μετά από μια διαδήλωση μετά από ένα πετροβόλημα. Αυτό το κίνημα δεν είναι ούτε πρακτορίστικο, ούτε χαφιεδίστικο, ούτε τίποτα».

Να σημειωθεί ακόμα πως σιγοντάρουν κι άλλο αυτές τις ομάδες όσοι μιλούν για συνωμοσιολογία, αποδίδοντάς την και στο ΚΚΕ. Παρότι γνωρίζουν - δεν μπορεί να μη γνωρίζουν - πως, όπως τόνισε η Αλ. Παπαρήγα, «η πολιτική αντιπαράθεση δε διεξάγεται στα τηλεπαράθυρα και στη Βουλή. Διεξάγεται και μέσω μυστικών υπηρεσιών. Διεξάγεται και με προβοκάτσιες και με συνωμοσίες. Ανάλογα... Αυτά δηλαδή τι είναι; Είναι έξω από τη λογική του αστικού κράτους και έξω από τη λογική του χτυπήματος του κινήματος; Οσοι μιλάνε για συνωμοσιολογία χαϊδεύουν τα αυτιά σε αυτές τις ομάδες. Εχουν ξεχάσει κάποιοι ότι ο Χίτλερ έκαψε το Ράιχσταγκ και κλήθηκε σε δίκη ο Δημητρώφ... Καλά, καινούρια είναι αυτά;».

Μιλώντας για κίνημα και έχοντας ξεκαθαρίσει ότι σ' αυτό δεν εντάσσονται οι κουκουλοφόροι, αυτοί εντάσσονται στις δυνάμεις που θέλουν να χτυπήσουν το κίνημα, χρειάζεται να αποκατασταθούν ορισμένα ακόμα πράγματα που παρουσιάζονται από τους δημοσιολογούντες αναποδογυρισμένα και όχι από αφέλεια ή άγνοια.

Μίλησαν πολλοί για το κίνημα των νέων εναποθέτοντας σ' αυτό την ελπίδα φιλολαϊκών εξελίξεων, εμφανίζοντάς το αποκομμένο από το λαό, αποδίδοντάς του ως και την ιδιότητα του νέου ιστορικού υποκειμένου. Δεν είπαν την αλήθεια. Βεβαίως, κίνημα νέων υπήρχε και υπάρχει και πρέπει να υπάρχει. Κίνημα των παιδιών της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, και γι' αυτό άρρηκτα συνδεδεμένο με το εργατικό λαϊκό κίνημα, χωρίς τη στήριξη του οποίου, χωρίς το αντάμωμα σε ενιαία πάλη, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό. Αλλωστε, κάποια πράγματα είναι αυταπόδεικτα. Είναι ή δεν είναι υπόθεση πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων το να μπορούν τα παιδιά τους να μορφώνονται, από ένα δημόσιο, δωρεάν σύστημα Παιδείας, με περιεχόμενο τέτοιο που να ανταποκρίνεται στις δικές τους ανάγκες και όχι στις ανάγκες του κεφαλαίου; Είναι ή δεν είναι υπόθεση της πάλης και του μαθητικού και του φοιτητικού κινήματος η δουλειά για όλους, με δικαιώματα και μισθούς που να επιτρέπουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών;

Μίλησαν για τους απόφοιτους των Πανεπιστημίων που έχουν κάνει μεταπτυχιακά και διδακτορικά και δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Σοβαρό ζήτημα. Αλλά δε μίλησαν για το νέο που αφήνει το Λύκειο, που αφήνει το Γυμνάσιο, το νέο που πάει στα απαράδεκτα ΕΠΑΣ και ΕΠΑΛ, τα παιδιά που είναι στον ΟΑΕΔ. Δε μίλησαν για τους νέους εργαζόμενους που μπαίνουν στην παραγωγή με μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες.

Εφτασε στο σημείο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι οι νέοι χτυπιούνται επειδή είναι νέοι! Δεν είναι ζήτημα ηλικιακού ρατσισμού όμως. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, παίρνουν όσα μέτρα χρειάζεται να παρθούν ώστε να διασφαλίζονται τα συμφέροντά της, η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία της. Από τη λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων δεν εξαιρείται κανείς. Βεβαίως, οι νέοι και η συνείδησή τους είναι στο στόχαστρο. Ποντάρουν στην απειρία τους και επιδιώκουν τη χειραγώγησή τους ώστε αύριο να τους έχουν του χεριού τους, όταν θα είναι εργαζόμενοι, να μη σηκώνουν κεφάλι, να αποδεχτούν τα 65ωρα και 75ωρα που ψήφισε η ΕΕ, να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την εναλλαγή ανεργίας και μερικής απασχόλησης. Θέλουν και το νέο που έχει ήδη βγει στην παραγωγή να τον απασχολούν με τα νέα μέτρα, για να εξασφαλίζουν μεγαλύτερη υπεραξία.

Οσα ειπώθηκαν και όσα δεν ειπώθηκαν, όλα εκφράζουν το φόβο τους απέναντι στην εργατική τάξη. Στην αντικειμενικά, λόγω της θέσης της, επαναστατική δύναμη - φορέα της ιστορικής αποστολής να απελευθερώσει τον εαυτό της και μαζί όλο το λαό από τα δεσμά της εκμετάλλευσης -, της οποίας πρωτοπορία είναι το ΚΚΕ. Γι' αυτό και θεωρητικολογούν περί νέων ιστορικών υποκειμένων. Γι' αυτό και η εκ πρώτης όψεως αντίφαση, οι ίδιοι που κατασυκοφαντούν τους αγώνες της και τις μορφές πάλης που επιλέγει, να εκθειάζουν, να κολακεύουν ή να δικαιολογούν σήμερα ως και τους κουκουλοφόρους.

Φοβούνται ακριβώς τη στιγμή που η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της, μαζί με τα παιδιά τους, θα συναντηθούν σε ένα ισχυρό κίνημα, αποφασισμένο να αναμετρηθεί με τους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης και τελικά με την ίδια την εξουσία της. Αναμέτρηση, με πλαίσιο τέτοιο που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες τους, με μορφές πάλης που θα διευκολύνουν ένα μακρόχρονο αγώνα. «Γιατί - όπως υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα στη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής - ο αγώνας πρέπει να προετοιμάζει τον κόσμο για μεγάλες συγκρούσεις, αλλά μεγάλη σύγκρουση δεν είναι πάντα η μορφή».

Αλλωστε, απευθυνόμενη στους μαθητές και φοιτητές η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Τους λέμε είναι ότι πρέπει ο αγώνας να είναι πάνω στα θέματα της Παιδείας, πάνω στα γενικότερα θέματα της πολιτικής που ακολουθούνται στην Ελλάδα, κατά της δικομματικής εναλλαγής, πρέπει να είναι αγώνας αντιμονοπωλιακός, πρέπει να είναι αγώνας και κοινή δράση με τα άλλα τμήματα του κινήματος. Καμιά φορά μπορεί για δύο μήνες να μη γίνει καμία κινητοποίηση σε ένα χώρο, αλλά να είναι περίοδος προετοιμασίας μιας πιο μεγάλης κινητοποίησης (...). Στην προηγούμενη φάση των καταλήψεων, που ήταν και αποφασισμένες από τους φοιτητές ή από ένα μεγάλο μέρος, υπήρχαν εν πάση περιπτώσει δημοσιογραφικά συγκροτήματα που τις χτυπούσαν, τις καταλήψεις. Τώρα διαβάζουμε κάτι άρθρα που λένε ότι στα Πανεπιστήμια ντρέπεσαι να μπεις στις τουαλέτες, είναι πάρα πολύ καθαρά... Εχουμε δηλαδή, να σας πω καθαρά, μια μετάλλαξη συντηρητικών θυλάκων που δεν αντέχουν ούτε μια δίωρη στάση να κολακεύουν αυτές τις καταλήψεις. Τι να κάνουμε; Δηλαδή να μην πονηρευτούμε;. Να μην απεργήσουν οι εργάτες στο εργοστάσιο, οι φοιτητές, ας κάνουν οι κουκουλοφόροι και καταλήψεις, το εργοστάσιο όμως να λειτουργήσει κανονικά. Διότι εκεί ο εργάτης δεν έχει δικαίωμα να απεργήσει. Να μη γίνουν αλυσίδες έξω από το εργοστάσιο για να διευκολύνεις να εκφραστεί αυτό που θέλει ο εργάτης. Εκεί όχι. Τα Πανεπιστήμια σου λέει, δεν πειράζει άσε»...

Η εργατική τάξη, ο ελληνικός λαός πρέπει να αγνοήσει και να γυρίσει την πλάτη στις συνειδητές, στοχευμένες προσπάθειες όσων τον θέλουν με σκυμμένο κεφάλι, να «κάθεται φρόνιμα». Οπως τόνισε η Αλ. Παπαρήγα: «Οχι μόνο δεν πρέπει να ανασταλούν και να προσαρμοστούν οι αγώνες, αλλά πρέπει τώρα να αρχίσει ο πραγματικός αγώνας, εναντίον της αντιλαϊκής πολιτικής, εναντίον των νέων μέτρων που έρχονται. Τώρα πρέπει να αρχίσει ο αγώνας για να παρεμποδίσει το λαϊκό κίνημα και τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ολιγαρχίας και τα πολιτικά και τα οικονομικά».

Ο λαός να μη φοβηθεί τους μηχανισμούς τρομοκράτησης, καταστολής. Να μη φοβηθεί ούτε ακούγοντας αυτά που τελευταία κυκλοφορούν, περί αποσταθεροποίησης... Ηταν καίρια η επισήμανση επ' αυτού της Αλ. Παπαρήγα: «Η κυβέρνηση πλαγίως λέει ότι οι κουκουλοφόροι είναι ένας παράγοντας αποσταθεροποίησης, κάποιοι θέλουν να την αποσταθεροποιήσουν. Δεν είναι η κυβέρνηση Καραμανλή κυβέρνηση Αλιέντε, που βεβαίως υπήρχε αποσταθεροποίηση. Εμείς δεν πρόκειται να δεχτούμε αυτό το πράγμα και εν πάση περιπτώσει αν υπάρχουν κάποιοι σχεδιασμοί, που δεν τους αμφισβητούμε, είναι σχεδιασμοί στήριξης του πολιτικού συστήματος με τη μορφή της δικομματικής απρόσκοπτης εναλλαγής ή κυβερνήσεων συνεργασίας. Νομίζουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η φωνή του προέδρου του ΣΕΒ. Αν αυτό το θεωρεί αποσταθεροποίηση η κυβέρνηση, για μας είναι σταθεροποίηση του συστήματος και γι' αυτό γίνεται η παρέμβαση».

Ο λαός έχει τη δύναμη. Ας πάρει και την απόφαση να τη θέσει σε δράση προς όφελός του. Τώρα πρέπει να αρχίσει ο πραγματικός ρωμαλέος αγώνας: Ο εργατικός, ο αγροτικός, των αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας, των γυναικών, των συνταξιούχων, των μεταναστών κάθε τμήματος του κινήματος. Εκεί μπορεί να υπάρξει πολυχρωμία, εκεί μπορεί να υπάρξει και συνάντηση σε ενιαία κατεύθυνση. Με όλες τις μορφές πάλης, κάθε φορά αυτή που θα αντιστοιχεί στις συνθήκες και θα πάει τον αγώνα ένα βήμα πιο μπροστά.

Εναν αγώνα περιφρουρημένο όχι μόνο απέναντι στους προβοκάτορες. Περιφρουρημένος είναι ο αγώνας που έχει σωστή πολιτική κατεύθυνση, τέτοια που απαντά στις σημερινές συνθήκες. Ο αγώνας που έχει αιτήματα, έχει στόχους, έχει ιδέες, έχει αξία, έχει σλόγκαν. Περιφρουρημένος είναι ο αγώνας που έλκει τη συμμετοχή σ' αυτόν, σε όλες τις φάσεις και τα στάδιά του.

Οπως υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα μιλώντας σχετικά στη συνέντευξη Τύπου: «Να γίνονται συνελεύσεις, να γεμίσουν τα αμφιθέατρα με όλους και όχι με τις ηγεσίες των παρατάξεων. Στα εργοστάσια οι εργαζόμενοι μέσα σε δύσκολες συνθήκες να συναντιούνται και να συζητούν, να μαζεύονται το απόγευμα στο σπίτι τους, να μετέχουν και στην επεξεργασία των κατευθύνσεων και στη διαμόρφωση των αιτημάτων. Μιλάμε για μια άλλη ζωντάνια στο κίνημα, όπου το κίνημα δε θα ταυτίζεται με τη διοίκηση ενός Σωματείου, ούτε μόνο με μια πρωτοπορία.

Ενα κίνημα, το οποίο θα βγάλει από τη μέση εργατοπατέρες, γραφειοκράτες, μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής και της κρατικής πολιτικής, αλλά ένα κίνημα που θα το κάνει με μαζικές διαδικασίες, με συμμετοχή. Βεβαίως, αυτό το κίνημα που δεν μπορεί να ταυτιστεί με ένα κόμμα παραδείγματος χάριν το ΚΚΕ, αλλά που οπωσδήποτε αυτό το κίνημα πρέπει να είναι αντίθετο στα μονοπώλια. Ενα κίνημα, που δε θα παίζει το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ή των σχεδίων για κυβερνήσεις συνεργασίας.

Αυτή είναι η στάση μας. Ολες οι μορφές πάλης και αγώνα, και δεν πρέπει οι κουκουλοφόροι και οι προβοκάτσιες να οδηγήσουν τους εργαζόμενους στο να υποστείλουν τη σημαία της πάλης, στο όνομα της τάξης και της ησυχίας. Αυτή είναι η ησυχία του νεκροταφείου, που δεν τη θέλουμε».