Κυριακή 21 Δεκέμβρη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
1. Για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τη 12μηνη περίοδο αναφοράς

Για να γίνει καλύτερα κατανοητός ο αντιδραστικός χαρακτήρας της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και η συμβολή που έχει η «περίοδος αναφοράς» της διευθέτησης στο βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, πρέπει πρώτα να καταγραφούν οι πιο σημαντικοί όροι, στη βάση των οποίων διαμορφώνεται ο χρόνος εργασίας, σύμφωνα με την έως τώρα νομολογία της ΕΕ. Αυτοί χονδρικά είναι:

α) Ανάμεσα σε δύο περιόδους εργασίας πρέπει να μεσολαβεί μια 11ωρη περίοδος ανάπαυσης το 24ωρο. Αυτό σημαίνει ότι τυπικά κανένας εργαζόμενος δεν επιτρέπεται να δουλεύει πάνω από 13 ώρες το 24ωρο (24-11=13). Αρα, το 13ωρο ορίζεται από την ΕΕ σαν ο μέγιστος χρόνος εργασίας την ημέρα. Είναι φανερό ότι από μόνος του ο παραπάνω όρος καταργεί το οκτάωρο ακόμα και από το λεξιλόγιο της ΕΕ.

β) Ο μέσος χρόνος εργασίας δεν επιτρέπεται να ξεπερνάει τις 48 ώρες τη βδομάδα. Εδώ πρέπει να γίνει μια βασική παρατήρηση: Και μόνο η αναφορά σε μέσο και όχι σε σταθερό εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, παραπέμπει σε διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Δηλαδή, το κεφάλαιο θεωρεί δεδομένο ότι το 48ωρο δε θα προκύπτει από 6 σταθερά 8ωρα τη βδομάδα (6Χ8=48, στην περίπτωση της μέγιστης 6ήμερης εργασίας). Αντίθετα, θα προκύπτει σαν μέσος όρος ακανόνιστων ημερήσιων ωραρίων εργασίας, που θα μπορούν να ξεκινούν από μια ή καμιά ώρα εργασίας την ημέρα και να φτάνουν μέχρι και τις 13 ώρες, όπως προβλέπει ο πρώτος όρος που αναφέρθηκε παραπάνω.

Η διευθέτηση και το βάθεμα της εκμετάλλευσης

Τι είναι η διευθέτηση και σε τι χρησιμεύει στον εργοδότη; Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός ξενοδοχείου που δουλεύει «στο φουλ» την τουριστική σεζόν, ενώ την υπόλοιπη χρονιά έχει μειωμένη κίνηση. Ο εργοδότης, από τη σκοπιά της κερδοφορίας του, επιδιώκει την περίοδο της μεγάλης κίνησης, όχι μόνο να απασχολεί το προσωπικό περισσότερες από τις προβλεπόμενες ώρες (8ωρο), αλλά και να μην πληρώνει τον επιπλέον χρόνο εργασίας σαν υπερωριακή απασχόληση. Από την άλλη, την περίοδο της χαμηλής κίνησης που δεν «καίγεται», μπορεί να απασχολεί με μειωμένα ωράρια (ή και καθόλου) το προσωπικό του ξενοδοχείου, χωρίς καμιά επίπτωση. Η διευθέτηση έρχεται ακριβώς να καλύψει αυτήν την απαίτηση του εργοδότη. Του δίνει δηλαδή το δικαίωμα να απασχολεί την περίοδο της φούριας έναν εργαζόμενο στο μέγιστο επιτρεπόμενο βαθμό, χωρίς να τον πληρώνει για την υπερωριακή απασχόληση και να τον υποαπασχολεί την περίοδο που οι δουλειές πέφτουν.

Χωρίς τη διευθέτηση, ένας εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει μέχρι 48 ώρες τη βδομάδα (εξαήμερη εργασία) με σταθερά 8ωρα την ημέρα (6Χ8=48). Στην περίπτωση της διευθέτησης, το 48ωρο διατηρείται μόνο τυπικά σαν μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας. Για παράδειγμα, αν η διευθέτηση γίνει σε διάστημα ενός μήνα (τέσσερις βδομάδες), ο εργαζόμενος θα μπορεί τη μια βδομάδα να δουλεύει 78 ώρες, την άλλη 40, την άλλη 60 και την άλλη 14 (σύνολο 192 ώρες). Ενώ τυπικά φαίνεται ότι ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος παραμένει στις 48 ώρες (192 ώρες/4 εβδομάδες = 48 ώρες), στην πραγματικότητα ο ημερήσιος χρόνος εργασίας έφτασε ακόμα και τις 13 ώρες, καταργώντας κάθε έννοια του 8ωρου!

Τι κέρδος αποκομίζει ο εργοδότης από τη διευθέτηση; Αρκεί να σκεφτεί κανείς το παρακάτω παράδειγμα: Εάν στη διάρκεια ενός 8ωρου, ένας εργαζόμενους δουλεύει 3 ώρες για τον εαυτό του και τις υπόλοιπες 5 ώρες για τον εργοδότη (υπεραξία), στην περίπτωση του 13ωρου, ο χρόνος που δουλεύει για τον εργοδότη αυξάνεται στις 10 ώρες (3 που αντιστοιχούν στο μισθό του και 10 ώρες υπεραξίας για τον εργοδότη). Γίνεται αντιληπτό ότι το κέρδος του εργοδότη την περίοδο της υπεραπασχόλησης είναι τεράστιο, αφού ο χρόνος που ο εργαζόμενος δουλεύει για τον εργοδότη (υπεραξία) αυξάνεται από τις 5 στις 10 ώρες. Δηλαδή αυξάνεται κατά 100%!

Η περίοδος αναφοράς της διευθέτησης

Η περίοδος αναφοράς της διευθέτησης, το διάστημα δηλαδή μέσα στο οποίο ο εργοδότης θα μπορεί να εναλλάσσει ακανόνιστα ημέρες υπεραπασχόλησης και υποαπασχόλησης, οριζόταν σύμφωνα με την ισχύουσα οδηγία 2003/88/ΕΚ στους 4 μήνες (ή κατά περίπτωση στους έξι μήνες). Με την προωθούμενη οδηγία, με τις ψήφους ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η περίοδος αναφοράς ανεβαίνει στον έναν χρόνο. Ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας παραμένει στις 48 ώρες, χωρίς αυτό να αλλάζει σε τίποτα το βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα της διευθέτησης.

Δηλαδή, για 12 μήνες, ο εργοδότης θα μπορεί να ζητάει από τον εργαζόμενο να δουλεύει τη μια βδομάδα 13 ώρες τη μέρα, την άλλη 4, την άλλη καμιά ώρα, την άλλη ξανά 13 και πάει λέγοντας, χωρίς να πληρώνει ούτε μία υπερωρία! Δηλαδή, όσο μεγαλώνει το διάστημα της διευθέτησης, τόσο μεγαλώνουν και τα περιθώρια που έχει ο εργοδότης να εξαντλεί τον εργαζόμενο με απανωτά 13ωρα, αφού στο τέλος του χρόνου, ο συμψηφισμός των ημερών υπεραπασχόλησης με τις ημέρες της υποαπασχόλησης, διαιρούμενες με τις αντίστοιχες βδομάδες του έτους, θα καταλήγουν στο μαγικό αριθμό 48, που είναι το τυπικό ανώτερο όριο του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας!

Αυτή την εξοντωτική για τους εργαζόμενους κατάσταση, που μπορεί να οδηγήσει σε εργασία ακόμα και 78 και πλέον ωρών τη βδομάδα, νομιμοποίησαν με την έκθεση Σέρκας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου. Αυτή η απαράδεκτη ρύθμιση διατηρείται και στο κείμενο που προέκυψε από την ψηφοφορία της Τετάρτης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για το οποίο τα κόμματα του ευρωμονόδρομου θριαμβολογούν.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ