Εδώ και λίγες μέρες, η Δικαιοσύνη εξοπλισμένη από την κρατική εξουσία (ευρωενωσιακή κι εγχώρια) με τη λεγόμενη αντιτρομοκρατική νομοθεσία, προφυλάκισε στη Λάρισα διαδηλωτές, κινητοποιούμενους με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Στο φάκελο της δικογραφίας που έστειλε η Αστυνομία στον εισαγγελέα «επισύναψε» και την παραβίαση του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα. Το άρθρο αυτό αποτελεί ενσωμάτωση στον Ποινικό Κώδικα των αντιτρομοκρατικών νόμων. Του 2829/2001 που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και του 3251/2004 της ΝΔ.

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί σταθμό σε μια πορεία που έρχεται από μακριά και - δίχως λαϊκή αντίδραση - θα συνεχίσει παραπέρα. Με αποφάσεις που ξεκινούν κλιμακωτά από τη Σύνοδο Κορυφής του Τάμπερε (16 Οκτώβρη 1999). Συνεχίζονται στην έκτακτη Σύνοδο στις 21 Σεπτέμβρη 2001 στις Βρυξέλλες, με το βούτυρο να έχει απλωθεί στο ψωμί τους μετά το χτύπημα στους «δίδυμους πύργους». Περνούν από το Λάακεν στη Σύνοδο της 14ης Δεκέμβρη 2001 (στην απόφαση της Συνόδου αυτής αναφερόταν χαρακτηριστικά: «Η ΕΕ επιβεβαιώνει την απόλυτη αλληλεγγύη της προς τον αμερικανικό λαό και τη διεθνή κοινότητα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας (...) Η συμφωνία για το ευρωπαϊκό ένταλμα συλλήψεως αποτελεί αποφασιστική πρόοδο. Ο κοινός ορισμός των τρομοκρατικών πράξεων, η κατάρτιση καταλόγων τρομοκρατών και τρομοκρατικών οργανώσεων, ομάδων και οντοτήτων, η συνεργασία μεταξύ ειδικευμένων υπηρεσιών» κ.ά.). Φυσικά, ακολούθησαν και άλλες αποφάσεις σε επόμενες Συνόδους της ΕΕ, όπως στο Εαρινό Συμβούλιο το Μάρτη 2004, με αφορμή τις βόμβες τότε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης.

Σε όλη αυτήν την πορεία, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν υπέρ όλων των «ευρωτρομονόμων» που εισηγούνταν οι Βρυξέλλες. Μάλιστα, πρωταγωνίστησαν στη διαμόρφωση και υπογραφή των «τρομοσυμφωνιών» μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ τον Ιούνη 2003. Απολάμβαναν δε της πλήρους υποστήριξης της ΝΔ.

Σε αυτό το πλαίσιο, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε ο πρώτος «τρομονόμος» (Ν. 2928/2001), με τις ψήφους και της ΝΔ. Ενώ στις 15 Ιούνη 2004, μόλις μια μέρα (!) μετά τις τότε ευρωεκλογές, η κυβέρνηση της ΝΔ - σύμφωνα με τις δεσμεύσεις των Συνόδων Κορυφής του Δεκέμβρη 2001 και της 25ης Μάρτη 2004 στις Βρυξέλλες - δημοσιοποίησε το περιεχόμενο του σχετικού νομοσχεδίου για το δεύτερο «τρομονόμο». Και άλλες δύο μέρες αργότερα το κατέθεσε προς ψήφιση στη Βουλή. Το κείμενο ήταν επεξεργασμένο, σχεδόν έτοιμο, από την προηγούμενη κυβέρνηση, αυτήν του ΠΑΣΟΚ, και «πέρασε» στην ελληνική Βουλή ως ο νόμος 3251/2004.

Το ΠΑΣΟΚ, σε ένα ρεσιτάλ ακροβασίας και πολιτικής υποκρισίας, ως αξιωματική αντιπολίτευση πλέον, δήλωνε στις σχετικές συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή κατ' αρχήν σύμφωνο. Αλλωστε, είχε υπογράψει (και δήλωνε ότι δεν άλλαξε θέση) τον «ευρωτρομονόμο» το Δεκέμβρη του 2001, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Στην εν λόγω συζήτηση στη Βουλή, τάχθηκαν υπέρ της υιοθέτησης των αποφάσεων της ΕΕ, αλλά καταψήφισαν, εστιάζοντας την κριτική τους προς την κυβέρνηση, στην «προχειρότητα» ή τον τρόπο που η κυβέρνηση προχωρά σ' αυτήν την προσαρμογή. Τελικά, το μόνο που ζητούσαν ήταν να κάνει η κυβέρνηση κάποιες μικροαλλαγές που δεν άλλαζαν τη βαθιά αντιδημοκρατική ουσία.

Για το άρθρο 187Α να σημειώσουμε τα εξής: Αναφέρεται στις λεγόμενες τρομοκρατικές πράξεις και τιμωρεί όποιον σκοπεύει «να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού». Σε άλλο σημείο επιχειρείται να δοθεί ο ορισμός του τρομοκράτη και ως τέτοιος νοείται όποιος «συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα που δρουν από κοινού με σκοπό να τελέσουν τρομοκρατικές πράξεις», όπου περιλαμβάνεται ο μισός περίπου Ποινικός Κώδικας.

Ετσι, λοιπόν, μπορούν να χαρακτηριστούν και να διωχτούν ως τρομοκρατικές πράξεις μια σειρά από ενέργειες που αποσκοπούν - κατά τις εισαγγελικές αρχές - στην προσβολή των πολιτικών και κοινωνικών δομών της χώρας. Αυτό είναι που επιτρέπει πιθανές καταχρήσεις σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών και να χαρακτηριστούν τρομοκράτες οι εργαζόμενοι και νεολαίοι, οι οποίοι διαμαρτύρονται συμμετέχοντας σε πορείες, διαδηλώσεις, και αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Εύκολα μπορούν να φορτωθούν το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα και να οδηγηθούν στο δικαστήριο, κατηγορούμενοι για τρομοκρατικές ενέργειες.

Για του λόγου το αληθές: Στους τρομονόμους μια πράξη θεωρείται τρομοκρατική «όταν γίνεται με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα ή έναν διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσει παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».

Και μόνο μ' αυτήν τη ρευστού νοήματος παράγραφο, εύκολα θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως «τρομοκράτες» εργαζόμενοι που συμμετέχουν σε μια απεργιακή κινητοποίηση σε οργανισμό κοινής ωφέλειας, σε συμβολικές καταλήψεις κτιρίων κι οδών, να τιμωρούνται με εξοντωτικές ποινές, να οδηγούν ακόμη και στη διάλυση των συνδικαλιστικών ή και πολιτικών φορέων που θα θεωρηθούν «υπεύθυνοι» για τις πράξεις αυτές. Αλλωστε, στην κατηγορία της «τρομοκρατίας» υπάγονται και ενέργειες, όπως η διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, η διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών, η διατάραξη της ασφάλειας σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών.

Οπως παρατηρεί κανείς, χρησιμοποιούνται όροι γενικοί. Ετσι, με τέτοιες διατάξεις - λάστιχο, μπορεί να θεωρούνται τρομοκράτες ακόμα και οι απεργοί στις «Ολυμπιακές Αερογραμμές», στον ΟΣΕ ή οι λιμενεργάτες. Οι οποίοι σε μια απεργία - και με τη γνωστή «μηχανή» έκδοσης δικαστικών αποφάσεων περί «παράνομων και καταχρηστικών» - οπωσδήποτε θα διαταράσσουν την ασφάλεια των συγκοινωνιών, την ασφάλεια σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών. Κι αν ακόμα δεν κινηθεί μια τέτοια διαδικασία από τις κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς καταστολής, και μόνο ο κίνδυνος οπωσδήποτε θα δρα παραλυτικά για μια μερίδα εργαζομένων. Χώρια το άλλοθι που θα δίνει στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για την πάγια απραξία τους.

Οι ποινές που προβλέπονται είναι ιδιαίτερα αυστηρές. Ισχύουν και για όσους με οποιονδήποτε τρόπο βοηθούν, υποθάλπουν και διευκολύνουν όσους κατηγορούνται με τον τρομονόμο.

Βέβαια, ανεξάρτητα από το τι λένε ο αστικός νόμος, οι αποφάσεις τους κ.λπ., το όλο ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και επομένως μόνο ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία. Γιατί, μόνο έτσι μπορεί και να αντιμετωπιστεί η ένταση της βίας και καταστολής κατά του λαού και του δικαιώματός του να διεκδικεί τα δικαιώματά του από την όποια κυβέρνηση και το κράτος που του τα στερούν. Που τον καταδικάζουν σε ανεργία, φτώχεια, ανέχεια. Απέναντι σε αυτόν τον αντιδημοκρατικό κι απάνθρωπο κατήφορο, το λαϊκό κίνημα πρέπει να επαγρυπνεί. Να είναι έτοιμο για αποφασιστική, μαχητική δράση ενάντιά του. Οπωσδήποτε και τη σχετική γνώση κι εμπειρία έχει, και αναμφισβήτητα τη δύναμη.