Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου ισχυρίζονται ότι η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου την περασμένη Τετάρτη διασφάλισε ότι τόσο η «ενεργή», όσο και η «ανενεργή» περίοδος του χρόνου εργασίας κατοχυρώθηκαν στο σύνολό τους σαν εργάσιμος χρόνος. Τι δε λένε; Οτι η συγκεκριμένη απόφαση νομιμοποίησε εξολοκλήρου το αίτημα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου να σπάσει ο χρόνος εργασίας σε «ενεργή» και «ανενεργή» περίοδο. Με την πρώτη ευκαιρία, το κεφάλαιο θα αξιοποιήσει την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για να πάει ένα βήμα παραπέρα και να κατοχυρώσει και νομικά την «ανενεργή» περίοδο σαν μη εργάσιμο και άρα απλήρωτο χρόνο εργασίας.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι εργαζόμενοι, ακόμα και αν δουλεύουν οκτάωρο, δε θα πληρώνονται για το σύνολο των οκτώ ωρών, αλλά μόνο για το χρόνο που ο εργοδότης τους θα ορίζει σαν «ενεργή περίοδο» του χρόνου εργασίας. Ενα παράδειγμα: Μια υπάλληλος - ταμίας σε σούπερ μάρκετ πηγαίνει στη δουλειά της στις 8 π.μ. για να δουλέψει οκτάωρο μέχρι τις 4 μ.μ. Από τις 8 π.μ. μέχρι τις 10 π.μ. δεν έχει πολύ δουλειά και ο εργοδότης της δίνει εντολή να μην κάτσει στο ταμείο. Από τις 10 π.μ. μέχρι τις 2 μ.μ. το ταμείο δουλεύει πυρετωδώς. Η δουλειά «πέφτει» ξανά από τις 2 μ.μ., όποτε η υπάλληλος δεν κάθεται στο ταμείο της μέχρι το τέλος του ωραρίου.

Η υπάλληλος, για οκτώ ολόκληρες ώρες βρισκόταν στον τόπο δουλειάς της. Εχει στερηθεί το σπίτι και την οικογένειά της για το μεροκάματο, ήταν στην υπηρεσία του εργοδότη της. Ομως η εργοδοσία, κάνοντας χρήση του «ενεργού» και «ανενεργού» χρόνου εργασίας, θεωρεί ότι η υπάλληλος δούλεψε μόνο την ώρα που καθόταν στο ταμείο, δηλαδή από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ. Ετσι, στο τέλος της ημέρας την πληρώνει μόνο γι' αυτές τις ώρες! Δηλαδή, ενώ η εργαζόμενη βρισκόταν στη δουλειά της επί οκτώ ώρες, πληρώνεται μόνο για τις τέσσερις!

Για όσους σπεύσουν να ισχυριστούν ότι τα παραπάνω είναι σενάρια και μόνο, αρκεί να ανατρέξουν στο παράδειγμα της εταιρείας «First Call», που αποκάλυψε ο «Ρ» στις 5/8/2008. Η εταιρεία απαιτούσε από τους υπαλλήλους της στο τέλος κάθε μήνα να δουλεύουν επιπλέον ώρες, για να καλύψουν τον «μη παραγωγικό χρόνο», όπως τον όριζε η εργοδοσία, ή αρνούνταν να τους πληρώσει για το χρόνο αυτό, παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονταν κανονικά στο πόστο τους!

Η προσπάθεια του ευρωενωσιακού κεφαλαίου να σπάσει το χρόνο εργασίας έχει ξεκινήσει από το 2005, οπότε και για πρώτη φορά (12/5/2005) τέθηκε σε ψηφοφορία στο Ευρωκοινοβούλιο η πρόταση οδηγίας για την οργάνωση του χρόνου εργασίας που περιείχε τους όρους «ενεργή» και «ανενεργή» περίοδος του χρόνου εργασίας. Τότε μάλιστα οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου είχαν φροντίσει να «σπάσουν» τη συγκεκριμένη τροπολογία σε δύο μέρη, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι θα εγκριθεί η διάκριση του χρόνου εργασίας, ανεξάρτητα από το αν θα γινόταν αποδεκτό το αίτημα η «ανενεργή» περίοδος του χρόνου εργασίας να θεωρείται «μη εργάσιμος» και άρα απλήρωτος χρόνος.

Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχαν και τότε υπερψηφίσει το μέρος εκείνο της τροπολογίας που εισήγαγε τους όρους «ενεργή» και «ανενεργή» περίοδος, νομιμοποιώντας τον τεμαχισμό του χρόνου εργασίας. Η έκθεση Σέρκας που ψήφισαν τα ίδια κόμματα στις 5 Νοέμβρη 2008, στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, απλά επικύρωσε το έγκλημα που ολοκληρώθηκε την περασμένη Τετάρτη στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου.

Η ίδια η υπουργός Απασχόλησης έσπευσε με δήλωσή της την περασμένη Τετάρτη, αμέσως μετά την ψηφοφορία στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, να δείξει ποιο είναι το επόμενο βήμα, μετά την κατοχύρωση των όρων «ενεργός» και «ανενεργός» χρόνος εργασίας. Αφού επανέλαβε τα γνωστά ευχολόγια ότι «ο χρόνος ετοιμότητας των εργαζομένων στο χώρο της εργασίας τους πρέπει να λογίζεται ως χρόνος εργασίας», συμπλήρωσε με νόημα: «Οποιεσδήποτε άλλες συμπληρωματικές ρυθμίσεις που αφορούν στον τρόπο υπολογισμού του χρόνου αυτού, στην αμοιβή του κ.τ.λ., μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με τη διαβούλευση, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη συμφωνία των κοινωνικών εταίρων». Από μόνη της αυτή η δήλωση βάζει την επόμενη κιόλας ώρα από την ψηφοφορία θέμα διαφορετικού τρόπου πληρωμής του «ενεργού» και του «ανενεργού» χρόνου εργασίας, κάνοντας φύλλο και φτερό τις θριαμβολογίες των ευρωλάγνων ότι κατοχύρωσαν δήθεν τον ενιαίο χαρακτήρα του χρόνου εργασίας.