Ας εξαντλήσουμε κάθε όριο καλής διάθεσης που μπορεί να υπάρξει. Ας παίξουμε για λίγο το ρόλο, όχι του βλάκα (ιδιότητα που διεκδικούν για τον εαυτό τους διάφοροι «παραπλανηθέντες»), αλλά του πανύβλακα. Κι ας δεχτούμε ότι, ενώ υπάρχει έγκλημα, εντούτοις δεν υπάρχει «φονιάς»!

Ας δεχτούμε, δηλαδή, ότι στην υπόθεση του Βατοπεδίου όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι ...αθώοι. Οτι οι μοναχοί έκαναν ό,τι έκαναν γιατί ήταν θέλημα Θεού. Οτι οι υπουργοί υπέγραψαν ό,τι υπέγραψαν γιατί τους το είπαν τα συμβούλια και οι γνωμοδοτικές τους επιτροπές. Οτι οι επιτροπές αυτές έπεσαν θύματα των χρυσόβουλων. Οτι εργολάβοι, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι και ό,τι καρυδιάς καρύδι έχει εμπλακεί σε αυτήν την ιστορία, δεν έπραξαν τίποτα το παράνομο, πως ό,τι έκαναν ήταν «νόμιμο», άρα και ...«ηθικό».

Αλλά, ακόμα κι έτσι, σκάνδαλο πάλι υπάρχει! Κομπίνα πάλι υπάρχει! Διαφθορά και διαπλοκή πάλι υπάρχουν! Κι αφού υπάρχει σκάνδαλο, τότε είναι αναγκασμένοι όλοι αυτοί, που πασχίζουν να αποδείξουν την αθωότητά τους, να παραδεχτούν την αλήθεια, επιστρέφοντας στην αρχή, στην αφετηρία, στην αιτία όλης αυτής της «λαμογιάς». Και ποιος μπορεί να αρνηθεί, μετά από όλα αυτά, ότι το μέγα, το ουσιαστικό αλλά και συνάμα ανομολόγητο σκάνδαλο, που για μια ακόμα φορά αναδεικνύεται, είναι η πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης; Οτι το πραγματικό σκάνδαλο είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Οτι το σκάνδαλο είναι η εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι από εκεί ξεκίνησαν και ξεκινούν όλα; Και ποιος από όλους αυτούς, τους πολιτικά ενόχους, μπορεί να κρυφτεί, όταν αυτή ακριβώς τη σκανδαλώδη πολιτική είναι που υπηρετεί.