Για άλλη μια φορά, φέτος, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλονος, δόθηκε η ευκαιρία σε όλο και πιο πολλούς να αντιληφθούν τον καταστροφικό για το περιβάλλον χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Να κατανοήσουν ότι και στο ζήτημα του περιβάλλοντος υπάρχουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις, που συγκρούονται μεταξύ τους: Η πρώτη είναι η αντίληψη της άρχουσας τάξης και των πολυεθνικών, για τις οποίες το περιβάλλον δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δεξαμενή άντλησης πρώτων υλών, ο χώρος απόρριψης των αποβλήτων τους, ένας ακόμη κερδοφόρος, αλλά μόνο γι' αυτούς, τομέας. Η άλλη αντίληψη είναι του εργαζόμενου λαού, ο οποίος βλέπει το φυσικό, κοινωνικό, εργασιακό, πολιτιστικό, εκπαιδευτικό περιβάλλον που βιώνει να επιδεινώνεται διαρκώς κάτω από τις επιθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Που αισθάνεται ότι ο άμεσος και ο ευρύτερος χώρος όπου εργάζεται, δημιουργεί, ονειρεύεται και ξεκουράζεται απαιτεί τη φροντίδα του, την υπεράσπισή του, τον αγώνα για την αναβάθμισή του.

Βέβαια, τόσο τα μονοπώλια, όσο και οι κυβερνήσεις ή οι πολιτικές δυνάμεις που τα υπηρετούν, δεν έχασαν και πάλι την ευκαιρία να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για το περιβάλλον, στην προσπάθειά τους να πείσουν το λαό ότι τάχα και αυτοί ενδιαφέρονται για την προστασία του. Κι αυτό όταν την ίδια στιγμή συμμαχούν και εξαπολύουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους με τους οποίους εξοντώνουν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, υφαρπάσσουν πλουτοπαραγωγικούς πόρους, καταστρέφουν πολύτιμα οικοσυστήματα. Μολύνουν ασύστολα τα ποτάμια και τις λίμνες, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Μετατρέπουν φυσικά αγαθά όπως τη γη και το νερό σε πανάκριβο εμπόρευμα. Συνάπτουν διεθνείς συμφωνίες, για να εμπορευτούν ακόμη και τους ρύπους, ώστε να εξασφαλίζουν στο διηνεκές το «δικαίωμά» τους να βομβαρδίζουν τον πλανήτη με επικίνδυνα για την υγεία δηλητήρια. Ετοιμάζουν, με πρόσχημα τις κλιματικές αλλαγές, μηχανισμούς «ταχείας επέμβασης» στις αναπτυσσόμενες χώρες, επικαλούμενοι δήθεν την ανθρώπινη ασφάλεια, ενώ στην πραγματικότητα στο στόχαστρό τους είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα των λαών.

Την ίδια στιγμή, με συμμάχους κάποιες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» προσπαθούν να εμπεδώσουν στο λαό το αίσθημα της συνευθύνης για τα περιβαλλοντικά προβλήματα και να καθιερώσουν τη λεγόμενη «πράσινη» ανάπτυξη και οικονομία, μέσω της οποίας επιχειρούν να αποκτήσουν νέες αγορές, να εμπορευματοποιήσουν και το φυσικό περιβάλλον, ώστε να εξασφαλίσουν νέα υπερκέρδη. Στην κυριολεξία, μπροστά μας εκτυλίσσεται ένας λυσσαλέος ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων, της ενέργειας, της διαχείρισης του νερού και των αποβλήτων για το ποιο θα αποκτήσει δεσπόζουσα θέση σε μια τέτοια κερδοφόρα αγορά. Ποιο θα αποκομίσει περισσότερα «πράσινα» κέρδη. «Οι πράσινες μπίζνες, είναι οι καλύτερες μπίζνες», όπως ομολόγησε, άλλωστε, ωμά ο υφυπουργός Εξωτερικών Π. Δούκας.

Δε φταίει, λοιπόν, γενικά και αόριστα ο άνθρωπος, η εργασία και οι γνώσεις του ή οι επιστημονικές του κατακτήσεις για τις καταστροφές που γίνονται στο περιβάλλον. Φταίει η υποταγή τους στα μονοπώλια, στους νόμους του κέρδους, στις λεγόμενες «επιχειρηματικότητα» και «ανταγωνιστικότητα», η συγκέντρωση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της γης σε λίγα χέρια. Φταίει η οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων, που επιτίθεται συνολικά στον άνθρωπο, στην κοινωνία, στο περιβάλλον. Και βέβαια μπροστά στις συνθήκες αυτές η άμυνα δε φτάνει. Απαιτείται η λαϊκή αντεπίθεση.