Ωραίοι οι κύριοι του Συνασπισμού. Βγαίνει ο Ν. Κωνσταντόπουλος και δηλώνει πως δεν πειράζει που στη Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού τα κεντροαριστερά σχήματα έσπασαν τα μούτρα τους, ας το δοκιμάσουμε κι εμείς εδώ.

Συμφωνώ και επαυξάνω, συμπληρώνει ο Γ. Δραγασάκης. Αρκεί, να έχουμε μαζί μας το λαό και πρόγραμμα. Συγκεκριμένα, γράφει στην κυριακάτικη «Ελευθεροτυπία» πως «μια αριστερή δύναμη όχι μόνο μπορεί αλλά πρέπει να επιζητά τη συμμετοχή της και σε κυβερνητικούς συνασπισμούς». Αρκεί να παραδειγματιστεί από την «ήττα της αριστεράς στην Ιταλία», η οποία «είδε τη συμμετοχή της στη διαχείριση της εξουσίας όχι ως έκφραση αλλά ως υποκατάστατο των κοινωνικών κινημάτων». Παρακάτω επισημαίνει ότι η διέξοδος «από τις αυταπάτες ενός δεξιού διαχειριστικού κυβερνητισμού δε βρίσκεται στις αυταπάτες ενός στείρου αντικυβερνητισμού».

Για να κυβερνήσει, λοιπόν, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται, κατά τον Γ. Δραγασάκη, να πείσει το λαό να τη στηρίξει στα φιλόδοξα σχέδιά της. Να βάλει, δηλαδή, τα χεράκια του να βγάλει τα ματάκια του. Και επιπλέον χρειάζεται και πρόγραμμα.

Ερχεται τώρα ο Αλ. Αλαβάνος, στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής, απ' τον οποίο δέχεται το ερώτημα: «Πότε θα δούμε τυπωμένη μία ολοκληρωμένη προγραμματική πρόταση;» και απαντά: «Ποτέ». Γιατί; Εδώ ο Αλ. Αλαβάνος απαντά «άρες - μάρες - κουκουνάρες»: «Γιατί η προγραμματική μας πρόταση αποκτά την κύρια αξιοποίησή της μέσα από την επαφή της με μια κινητοποιημένη κοινωνία και όχι μόνο μέσα από τις ρυθμίσεις που προβλέπει».

Παλιά τους τέχνη κόσκινο το «μέσα σε όλα και πουθενά», για να μην τους παίρνει είδηση ο λαός, αλλά να καταλαβαίνουν πολύ καλά οι αποδέκτες.