Σήμερα όλοι το παραδέχονται - το ομολογούν ακόμα και οι κυβερνώντες - ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιμετωπίζει σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα. Η εργατική και, γενικότερα, η λαϊκή οικογένεια δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και, μέρα με τη μέρα, δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ. Το γιατί, είναι φανερό: Το μεροκάματο, ο μισθός, η σύνταξη, γενικότερα το λαϊκό εισόδημα, είναι πολύ χαμηλό και δε φτάνει να καλύψει ούτε καν τις βιοτικές ανάγκες των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Ταυτόχρονα, η ακρίβεια καλπάζει. Κι όταν λέμε ακρίβεια, δεν εννοούμε μόνο τις πολύ υψηλές τιμές στα προϊόντα κατανάλωσης που διαμορφώνονται στην αγορά. Εννοούμε και τη μεγάλη ακρίβεια στους λογαριασμούς που είναι αναγκασμένο να πληρώνει το κάθε νοικοκυριό για να 'χει ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, καθώς και τα πολλά χρήματα που ξοδεύει για να εξασφαλίσει στέγη, να χρησιμοποιεί τη συγκοινωνία, να σπουδάσει τα παιδιά, να γιατρευτεί όταν αρρωστήσει, να πάει στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη συναυλία, στο γήπεδο. Μαζί με την ακρίβεια έρχεται και η φορολόγηση του κράτους, η οποία είναι δυσβάστακτη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Κοινή είναι, επίσης, η διαπίστωση ότι το οικονομικό πρόβλημα των λαϊκών οικογενειών έχει πολιτική αιτία. Είναι η πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η οποία αφαιρεί, συνεχώς, από το εισόδημα της φτωχολογιάς και προσθέτει, διαρκώς, στα κέρδη της πλουτοκρατίας, με αποτέλεσμα οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Μια ματιά μόνο να ρίξει κάποιος στα κέρδη που έχουν οι τράπεζες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, φτάνει για να πειστεί ότι όλος σχεδόν ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους στη χώρα μας, καταλήγει στις τσέπες των «χρυσοκάνθαρων» της αστικής τάξης.

Γεννιέται, όμως, το ερώτημα: Αφού η πλειοψηφία του λαού μας υποφέρει από την οικονομική ανέχεια και διαπιστώνει ότι γι' αυτό ευθύνεται η πολιτική που εφαρμόζεται, γιατί οι αντιδράσεις, οι κινητοποιήσεις, δε βρίσκονται στο ύψος των απαιτήσεων; Γιατί συνεχίζει, παρά τις διεργασίες απεγκλωβισμού μεγαλύτερων τμημάτων από την πολιτική του δικομματισμού, αυτός πολιτικά να συγκρατεί την πλειοψηφία; Γιατί εξακολουθεί να στηρίζει τα κόμματα που διαχειρίζονται την αντιλαϊκή πολιτική; Νομίζει ότι η κατάσταση μπορεί ν' αλλάξει από μόνη της; Εχει την αυταπάτη ότι θ' αλλάξουν αυτά τα κόμματα; Πιστεύει ότι «τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει» κι επομένως «είναι μάταιο ν' αναζητήσει αλλού, άλλες λύσεις»; Βεβαίως τεράστια ευθύνη έχουν εδώ οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αλλά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί αυταπάτες για λύσεις συμβιβασμού με την πλουτοκρατία. Ολα αυτά και πολλά άλλα μπορεί να ισχύσουν. Αλλά οποιοσδήποτε ανέχεται και αποδέχεται αυτή την κατάσταση, πρέπει να δει και τις ευθύνες του.

Διέξοδος υπάρχει. Τη δείχνει το ΚΚΕ, με την πολιτική του πρόταση για τη λαϊκή συμμαχία και τη λαϊκή εξουσία. Αυτό που χρειάζεται είναι τα λαϊκά στρώματα να ξεφύγουν από τις αυταπάτες, να ξεπεράσουν τη μοιρολατρία και ν' αλλάξουν πολιτική επιλογή. Οσο οι λαϊκές μάζες θα παραμένουν δέσμιες στα κόμματα του δικομματισμού και των εκατέρωθεν «δορυφόρων τους» και δε θα κάνουν το βήμα προς την «άλλη μεριά» που βρίσκεται το ΚΚΕ, δεν πρόκειται να δουν τη ζωή τους να βελτιώνεται. Τελεία και παύλα.-