Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Δες την είδηση: Αυτό που συνέβη στην Αγγλία, όπου οι άνθρωποι εμποδίστηκαν να κάνουν το αυτονόητο: Να μαζέψουν αυτά που ξέβρασε η θάλασσα και που γι' αυτούς ήταν πολύτιμα. Ηταν ξυλεία από ένα ναυάγιο. Ελα, όμως, που η ξυλεία είναι και εμπόρευμα. Ενσωματώνει εκμετάλλευση και της γης και του ανθρώπου. Μπορεί το πλοίο να ναυάγησε, μπορεί η εταιρεία να εισπράξει το ασφάλιστρο, το εμπόρευμα, όμως, είναι ιερό. Δεν μπορεί ο καθένας να το παίρνει στα χέρια του χωρίς να έχει πληρώσει τον έμπορα ο οποίος ποτέ δε χάνει.

Από αυτό ξεκινάμε. Ο έμπορας δε χάνει. Τι είναι οι καπιταλιστές; Εμποροι. Αγοράζουν εργατική δύναμη και μηχανές, πουλάνε το νέο εμπόρευμα, εισπράττουν τη διαφορά, τζογάρουν, δηλαδή εμπορεύονται το χρήμα, κι ο κύκλος του κεφαλαίου συνεχίζεται.

Τίποτα δε χάθηκε στα χρηματιστήρια. Ο πλούτος αλλάζει χέρια, αλλά δε χάνεται. Οι μόνοι που έχουν χάσει τον πλούτο είναι αυτοί που τον έχουν παράγει. Τον έχουν χάσει, μάλιστα, ακριβώς την ώρα που ήταν στην παραγωγή κι αντί να πάρουν όλο το προϊόν, πήραν μόνο όσα οι συσχετισμοί της στιγμής τούς έχουν καθορίσει ως αρκετά για να επιβιώσουν.

Από κει κι ύστερα αρπαγμένο απ' τη δουλιά του εργάτη χρήμα, το κεφάλαιο, κάνει κύκλους κι όσοι μετέχουν σ' αυτό το πανηγύρι γνωρίζουν πως παίζουν με ξένο χρήμα. Δε χάνουν τίποτα.

Κρατάμε από τη σχετική φιλολογία μόνο την έμμεση ομολογία τους ότι με τον όρο παγκοσμιοποίηση αναφέρονται τελικά σ' αυτό που είναι: διεθνοποιημένος καπιταλισμός στην εποχή του ανώτερου σταδίου του, τον ιμπεριαλισμό. Οπως το 1900 έτσι και τώρα, αυτό είναι που δείχνει τα σημάδια της κρίσης του. Το αν θα αφήσει πίσω του ποτάμια αίματος ή θα πεταχτεί έγκαιρα στα σκουπίδια της Ιστορίας, είναι και πάλι θέμα συσχετισμών.

Εδώ αρχίζει το πολιτικό παιχνίδι. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου η ανισότητα δεν υποχωρεί με κανένα κόλπο, βρίσκουν έδαφος οι επιστημονικές αναλύσεις που αποδεικνύουν στον εργάτη ότι η μόνη διέξοδος που τον συμφέρει είναι να γίνει ο ίδιος κύριος του προϊόντος που παράγει, άρα να οργανωθεί και μαζί με το δικό του επαναστατικό πολιτικό κόμμα να διεκδικήσει την εξουσία για να επιβάλει και σχέσεις παραγωγής αντάξιές του.

Τέτοιες επικίνδυνες - για τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής - αναλύσεις χρειάζονται ισχυρά αναχώματα για να αντιμετωπιστούν. Για να κερδίσει όσο μπορεί περισσότερο χρόνο ο καπιταλισμός.

Εκεί είμαστε. Μπροστά στην κρίση που έχει να αντιμετωπίσει η αστική τάξη δεν της αρκούν απλά κυβερνήσεις συνεργασίας για να κρατήσει ευρύτερες δυνάμεις στο πλευρό της.

Αυτό που είναι πρόβλημα για τους αστούς είναι το ίδιο το σύστημά τους, στη βάση του, στην οικονομία. Εκεί αναπτύσσεται η ταξική σύγκρουση, εκεί οργανώνονται οι εργάτες, εκεί αποκτούν ταξική συνείδηση με τη συμβολή της πολιτικής - ταξικής πρωτοπορίας τους. Εκεί - οι καπιταλιστές - πρέπει να αντιμετωπίσουν την οικοδόμηση της νέας συνείδησης.

Γι' αυτό, τους είναι αναγκαίο διαρκώς το ισχυρό ανάχωμα που θα εμποδίσει ακριβώς αυτό: Την ταξική συνείδηση.

Είναι ακριβές αυτό που λέει ο Βούτσης, ότι στοχεύουν σε μια «αριστερής κατεύθυνσης» κυβέρνηση. Να φορά φερετζέ φιλολαϊκό και να διαχειρίζεται το σύστημα. Μέχρι εκεί φτάνει το σχέδιό τους, γιατί δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Μετά από το «να μοιάζει», υπάρχει το «να είναι».

Η κυβέρνηση που θα τα βάλει με τα μονοπώλια δεν μπορεί να είναι γενικά «αριστερής κατεύθυνσης». Αναγκαστικά, θα είναι λαϊκή εξουσία που θα διαχειρίζεται ένα πρόγραμμα λαϊκής οικονομίας. Αυτήν τη στρατηγική θέλουν να αντιμετωπίσουν...