«Εχθρική αποδεικνύεται η κυριαρχία (του μεγάλου κεφαλαίου) στα ΜΜΕ και προς τα δικαιώματα των δημοσιογράφων και των εργαζομένων σε αυτά, που η μεγάλη πλειοψηφία τους εργάζεται σε συνθήκες κάτεργου, δίχως δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς» (από την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της ενημέρωσης).

Αυτή η θέση δεν έχει καμία σχέση με τους όψιμους υπερασπιστές της δημοσιογραφίας. Οι «παχουλοί» του κλάδου δε νοιάζονται για τις συνθήκες που ένας δημοσιογράφος καλείται να παραμείνει δημοσιογράφος. Αυτοί καίγονται γιατί βλέπουν πως η απαξίωση τούς αφαιρεί ένα βασικό εργαλείο για να συνεχίσουν και αύριο να είναι τα καλά παιδιά του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις, εκείνα τα «παιδιά» που κάθε μα κάθε λέξη τους δεν αφορά στην είδηση, στο σχόλιο, στην έρευνα, αλλά στο πώς θα αυξηθούν τα κέρδη.

Η Καταρίνα Μπλουμ, της ομώνυμης ταινίας, ήταν τίμια και είχε δικαίωμα να παλεύει για τη χαμένη τιμή της έχοντας απέναντι όλο το χαφιεδολόι μαζί και ο δημοσιογράφος που την κυνηγούσε για να «βγάλει θέμα» ατιμάζοντας την αξιοπρέπειά της. Αυτή ήταν η τιμή της... Και η ατιμία του δημοσιογράφου... Η δημοσιογραφία που υπηρετεί το κεφάλαιο δεν έχει κανένα δικαίωμα να κλαίει για τη «χαμένη τιμή» της. Και γιατί η τιμή της είναι φτηνή και γιατί δε χάνει κανείς τίποτα από αυτό που ποτέ δεν είχε.

Είναι προφανές πως ανάμεσα στον αφορισμό του Μπαλζάκ - που κάτι ήξερε και για εφημερίδες και για την αστική κυριαρχία στο χώρο - και στη γενικούρα του Βολταίρου - που μόνιμα πλάσαρε ως ελευθερία την ανεκτικότητα που είχαν ανάγκη οι αστοί - επιλέγουμε Μπαλζάκ.

Γύρω από μια εφημερίδα μπορείς να χτίσεις κόμμα και να φτάσεις ως την εξουσία. Ισχύει και για τους αστούς και για τους εργάτες. Το ποια εξουσία θα κατακτηθεί δεν αφορά στο μέσον, αλλά στο περιεχόμενο κι εκεί η διαφορά. Αρα δε συζητάμε για την αξία της δημοσιογραφίας στο κενό, αλλά για ποιον δουλεύει αυτή.

Αν κάτι κινδυνεύει σήμερα είναι μόνο η αμφισβήτηση της αυθεντίας διαφόρων. Κι αυτό όχι ως προσωπικό τους πρόβλημα. Αφορά στην άσκηση εξουσίας. Οι πάνω δεν μπορούν, οι κάτω δεν αντέχουν, αλλά οι πάνω έχουν εφεδρείες, έχουν μάθει από τα παθήματα, έχουν ακόμα τρόπους να συνεχίσουν να εξουσιάζουν. Οταν ο κάθε Πρετεντέρης εξαφανίζει ένα κόμμα, το ΚΚΕ, με ισχυρισμούς του στιλ «δεν έχουν τίποτα να πουν, γι' αυτό δεν έχουν θέση στις εκπομπές», δεν περνάει μόνο γραμμή, αποφασίζει αυτός ελέω και της αστικής δημοκρατίας ποιος έχει και ποιος όχι δικαίωμα να υπάρχει. Για να διατηρήσει αυτό το προνόμιο να αποφασίζει αυτός πρέπει να διατηρηθεί και ως αξιόπιστος. Αυτή η αξιοπιστία έχει πάει περίπατο. Οι από κάτω έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε τα πάντα ώστε να μη σηκώσει κεφάλι αυτή η δημοσιογραφία.

Αυτή η δημοσιογραφία που αποκρύπτει καθημερινά τα εγκλήματα των αστών και προβάλλει - αξιώνει να αποδέχονται άπαντες το αστικό κράτος ως αδιατάρακτη νομιμότητα, αυτή πρέπει να ηττηθεί. Ανήκει στο σύστημα εξουσίας, είναι συστατικό του μέρος και σαν τέτοιο πρέπει να ηττηθεί. Ωστε να γίνει πράξη το «ούτε ένας χαφιές δουλιά να μη βρίσκει». Γιατί ισχύει επίσης πως «στους μπουρζουάδες κριτική να κάνουμε, αυτό δε φτάνει, του γουρουνιού, του αστισμού, να κόψουμε πρέπει τα πόδια».

Ασχετο: μια φορά κι έναν καιρό μια ΜΚΟ έβαλε το χέρι στον χάρτη, ακούμπησε τυχαία στο Κιρκούκ κι αποφάσισε να πάει εκεί, στις πηγές των πετρελαίων, να... ανακαινίσει τα σχολεία! 102.000 ευρώ η επιδότηση από το υπουργείο Εξωτερικών, επισήμως. Διάφοροι καλοί δημοσιογράφοι διαφημίζουν καθημερινά το θεάρεστο έργο αυτών των ΜΚΟ. Είναι μόνο αργυρώνητοι;