Δεκαέξι χρόνια πέρασαν από το θάνατο του αξέχαστου συντρόφου (2 Σεπτέμβρη 1984). Οσοι γνώρισαν τον Μάνο Κατράκη μιλούν για τη μεγαλοσύνη του, που δεν περιοριζόταν μόνο στη θεατρική αλήθεια του. Ξεκινούσε, πρώτα απ' όλα, από τη ζωή του. Είχε την παλικαριά να αγαπά και να μοχθεί για τη ζωή, τον αγώνα, την τέχνη. Δυνατός, εργατικός, σεμνός και αταλάντευτος, επέλεξε το δύσκολο δρόμο και στη ζωή και στην τέχνη. Οι προσωπικές του αγωνίες ήταν οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία του ήταν η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της τέχνης. Με το πέρασμά του από τη ζωή δημιούργησε ιστορία και έργο. Αφησε μια παρακαταθήκη πνευματική, καλλιτεχνική και πολιτική. Υπήρξε υπόδειγμα γενναίου, αγωνιστή, σταθερού, ασυμβίβαστου και συνειδητού κομμουνιστή, μοναδικά υπέροχου καλλιτέχνη. Δίδαξε και "ποίησε ήθος" πάνω στο θεατρικό σανίδι, αλλά και στην καθημερινή "σκηνή" της ζωής και του αγώνα, στο Μακρονήσι, τον Αϊ Στράτη, την Ικαρία. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης, είτε με τον λόγο της τέχνης του, είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο. Ο,τι υπήρξε ο Μάνος Κατράκης εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο από έναν άλλο μεγάλο κομμουνιστή τον Γιάννη Ρίτσο:

«Σύντροφε Μάνο, Κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας, άξιε γιε της Ρωμιοσύνης/ Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη/ στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη/ μες τη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του/ μες τη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου...» (Γιάννης Ρίτσος 14 IV 81).