Είδα, στην τηλεόραση το «θρίαμβο» του Τζορτζ Μπους στην Αλβανία και θυμήθηκα ένα ανάλογο περιστατικό, που μου διηγήθηκαν αυτόπτες μάρτυρες, που είχαν τη «χαρά» να βρεθούν, μαζί με χιλιάδες άλλους φαντάρους «αριστερών φρονημάτων» στο «Νέο Παρθενώνα» της Μακρονήσου. Πήγε, λέει, κάποτε εκεί (1948-'49) και η βασίλισσα Φρειδερίκη, να κάνει επίσκεψη στους «ανανήψαντες» φαντάρους, να... τους τονώσει το εθνικό φρόνημα. Και οι φαντάροι, από την πολλή αγάπη, τάχα, που της είχαν (πιο πολύ να σπάσουν πλάκα ήθελαν), τη σήκωσαν στα χέρια, φωνάζοντας όλοι μαζί: «Ζήτω η βασίλισσά μας! Ζήτω η μάνα μας!». Καθώς την πασπάτευαν, όμως, σήκωσαν πολύ και τα φουστάνια της και φαινόταν από κάτω το βρακί της. Και η Γερμανίδα, μισόγλωσση και μισοελληνομαθής, φώναζε συνέχεια: «Νάιν, νάιν... Νο καλό αυτό... Νο καλό!...». Να της σηκώνουν, δηλαδή, το φουστάνι και να φαίνεται το βρακί της, ολόκληρη βασίλισσα...

Αυτό περίπου έπαθε και ο «μεγάλος Πλανητάρχης», κατά την επίσκεψή του στην Αλβανία. Πανευτυχής μέσα στην αλαζονική ανοησία του (οι συμπατριώτες του τον αποκαλούν ανοιχτά, μέσα από τα επίσημα κανάλια τους, βλάκα και ηλίθιο), αφέθηκε στις χαιρετούρες και στα πασπατέματα του «ενθουσιώντος πλήθους», με όλες τις κάμερες απάνω του, να απαθανατίζουν το... ιστορικό γεγονός. Τέτοια «αποθέωση», άλλωστε, δεν την είχε ξαναδεί ο «πλανητάρχης» ούτε στον ύπνο του. Παντού, ακόμα και στην ίδια τη χώρα του, κυκλοφορεί ταμπουρωμένος μέσα στη θωρακισμένη Μερσεντές του, με τους πάνοπλους «Ράμπο» να κρατάνε χιλιόμετρα μακριά τους αγανακτισμένους από «τα έργα και τις ημέρες» του πολίτες. Στο τέλος, βέβαια, εκείνου του «ρωμαϊκού θριάμβου», κάποιος χρυσοδάκτυλος Σκιπετάρης του «ξάφρισε» πάνω στην αναμπουμπούλα και το ρολόι από το χέρι του, να το έχει για ενθύμιο της «ιστορικής» επίσκεψης.

Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας έχουν κάθε λόγο να λατρεύουν το «μεγάλο» Τζορτζ. Τους έφερε, αν όχι τίποτε άλλο, την... ελευθερία τους, που τη στερήθηκαν τόσα χρόνια, με το «δικτατορικό» καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Τώρα είναι ελεύθεροι να πεθάνουν, όποτε θέλουν, από την πείνα κι από τα πολλά άλλα «δώρα» του ωραίου μας καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς κανένας να τους το απαγορέψει...

Τελικά, για να σοβαρευτούμε και λίγο, κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται εύλογα, τι κάνει αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, να χοροπηδούν από τη χαρά τους και να παραληρούν από ενθουσιασμό στη θέα του μεγαλύτερου μακελάρη των λαών, του πρώτου και κύριου υπεύθυνου και για τη δική τους δυστυχία, που σκόρπισε τα Αλβανόπουλα - σαν του λαγού τα παιδιά - στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να αναζητούν ένα κομμάτι ψωμί, για να στομώσουν λίγο την πείνα τους; Η γνώμη μου είναι, ότι πρόκειται για φαινόμενο ομαδικής παράκρουσης. Είδαν τον καταγέλαστο Τάμπλογιου σαν «άγγελο πρωτοστάτη», που θα τους έφερνε το μάννα εξ ουρανού, για να διασκεδάσουν τη φτώχεια και την εξαθλίωσή τους. Εγώ, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω.