Εσείς με ποιο κουστούμι θέλετε να ντυθείτε; Με το ριγέ του εκσυγχρονισμού ή με το μονόχρωμο της μεταρρύθμισης; Οι λέξεις «εκσυγχρονισμός» και «μεταρρύθμιση» φυσικά είναι τόσο παλιές όσο και η ελληνική γλώσσα. Ομως τα τελευταία 11 χρόνια, από το 1996 για την ακρίβεια, έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα. Απλώς να θυμίσουμε ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη, εμφάνισαν τις πολιτικές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, με το μανδύα του εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ως φραστική διαφοροποίηση η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία συνέχισε την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ - το λέει άλλωστε και ο κ. Μητσοτάκης - χρησιμοποιεί τη λέξη «μεταρρύθμιση».

«

Εκσυγχρονισμός» και «μεταρρύθμιση». Οι λέξεις από μόνες τους, στην αφηρημένη τους έννοια, είναι εύηχες, έχουν θετική χροιά. Επειδή, όμως, ζούμε σε μια κοινωνία η οποία διχοτομείται από αντιτιθέμενα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα, θα πρέπει να τις ερμηνεύσουμε κάτω από την ταξική οπτική, τα ταξικά συμφέροντα που καλούνται να υπηρετήσουν. Γιατί, είπαμε. Στον καπιταλισμό, στο οργανωμένο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ό,τι είναι καλό για τον επιχειρηματία, δε σημαίνει ότι είναι καλό και για τον εργάτη. Το αντίθετο, μάλιστα.

«

Εκσυγχρονισμός» και «μεταρρύθμιση», από τη σκοπιά του κεφαλαίου, είναι πρώτα και κύρια η προώθηση όλων εκείνων των μέτρων και πολιτικών που αποβλέπουν να κάνουν τις σχέσεις της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης πιο αποδοτικές για τις μεγάλες ιδιαίτερα επιχειρήσεις. Η βελτίωση του επιδιωκόμενου αποτελέσματος, η αύξηση των καπιταλιστικών κερδών εν προκειμένω παραμένει πάντα το ζητούμενο. Το θέμα όμως είναι ότι το ίδιο το καπιταλιστικό κέρδος αποτελεί αφαίρεση από τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και ιδιοποιούνται οι επιχειρηματίες. Το μέρος του πλούτου - με τη μορφή του κέρδους - που αποσπάται από τους επιχειρηματίες ζημιώνει τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα. Ζημιά η οποία μεταφράζεται σε χαμηλούς μισθούς, σε υποβαθμισμένα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας και Παιδείας, σε εξάπλωση της φτώχειας και της ανέχειας. Ακόμα χειρότερα, από τη στιγμή που οι πολιτικές του «εκσυγχρονισμού» και των «μεταρρυθμίσεων», μέσω των πολιτικών λιτότητας, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, των αθρόων ιδιωτικοποιήσεων, αποβλέπουν στη γιγάντωση των καπιταλιστικών κερδών, οι πολιτικές αυτές αποτελούν μια ευθεία απειλή για το λαό. Και σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο όπου η συνέχιση των πολιτικών του «εκσυγχρονισμού» και των «μεταρρυθμίσεων» εκπέμπουν σήματα κινδύνου για τα λαϊκά συμφέροντα.

Κινητήριος μοχλός της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών είναι το επίπεδο της ταξικής πάλης και ιδιαίτερα της πολιτικής πάλης για την εξουσία. Οι κομμουνιστές, από τη φύση τους, μπροστάρηδες στην πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, προβάλλουν και αγωνίζονται για τη λαϊκή εξουσία. Στους κομμουνιστές όχι μόνο δεν υπάρχει χώρος για μοιρολατρία, αλλά ίσα - ίσα υπάρχει αισιοδοξία για τη λαϊκή προοπτική. Οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν μια μεγάλη πολιτική αναμέτρηση, με ταξικό περιεχόμενο και στόχευση. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αφαιρέσουν το δηλητηριώδες κεντρί που περιφέρουν εναντίον τους τα κόμματα του εναλλασσόμενου δικομματισμού. Απαιτείται σήμερα να γκρεμιστούν, αν είναι δυνατό, τα ποσοστά του δικομματισμού. Να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ. Αυτό θα αποτελέσει το ποιοτικό κριτήριο της ερχόμενης εκλογικής μάχης.