Κάτω, λοιπόν, από το νέο διαμέρισμα που νοικιάζει μένει ένας νεαρός τραβεστί. Η Σαρλότ και η Βερόνικα (το όνομα του τραβεστί), δυο πληγωμένες ψυχές, δυο συγχυσμένες ψυχές, μετά τις πρώτες αψιμαχίες, θα γίνουν δυο πολύ καλοί φίλοι. Προς στιγμή, μάλιστα, παραλίγο να ερωτευτούν κιόλας. Γιατί, τουλάχιστον για πληγωμένους ανθρώπους, τι άλλο είναι ο έρωτας; Τρυφερότητα! Η οποία τρυφερότητα μπορεί να αναστήσει ακόμα και έναν πεθαμένο ανδρισμό! Σε τέτοια απίθανα «θαύματα» ελπίζουν οι ναυαγοί!

Η ταινία, βέβαια, δεν εξετάζει τα κοινωνικά αίτια που οδήγησαν αυτά τα δυο άτομα στα πρόθυρα της τρέλας και της αυτοκτονίας. Ούτε ανοίγει κάποια πόρτα όπου ενδεχομένως μπορεί, ίσως, να βρίσκεται η λύση! Οι δικαιολογίες που ακούγονται για το παρελθόν της Βερόνικας, αυταρχικός πατέρας και ενδοτική μητέρα, η οικογένεια δηλαδή, είναι μέρος του προβλήματος. Το κύριο πρόβλημα, η χωρίς αύριο γερασμένη και κορεσμένη δανέζικη κοινωνία, ο αναπτυγμένος καπιταλισμός, ο κύριος υπεύθυνος των αδιεξόδων, μένει ασχολίαστος από την ταινία. Η οποία ανιστόρητα, φυσικά, στέκεται μόνον στα δυο αυτά πρόσωπα. Λες και ετούτα τα πρόσωπα έπεσαν απ' τον ουρανό!

Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τη λογική της ταινίας, ξέροντας, βέβαια, πως θα κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Και το κάνω αυτό, γιατί, παρ' όλες τις ελλείψεις της, η ταινία της Κρίστενσεν είναι μια πληγή! Θα περιοριστώ και εγώ σε αυτή καθαυτή τη σχέση των δυο πληγωμένων ανθρώπων! Θα έχω, βέβαια, πάντα στο μυαλό μου, και ο θεατής πρέπει να κάνει το ίδιο, τον πραγματικό υπεύθυνο. Και αυτό όχι γιατί προσβλέπουμε σε κάτι, αλλά γιατί έτσι θα κατανοήσουμε καλύτερα το βάθος του προβλήματος.

Αφού αυτά τα δυο άτομα δεν έχουν την ικανότητα να ανοίξουν τις πόρτες και τα παράθυρα και να πεταχτούν έξω στο φως, όπου θα δώσουν τις μάχες τους για να νικήσουν μια για πάντα τη μοναξιά, και κυρίως τα αίτια που γεννάνε τις μοναξιές, «μοιραίο» είναι να πιάνονται από τα μαλλιά τους. Τόσο η «φυσιολογική» Σαρλότ, όσο και η τραβεστί Βερόνικα, έχουν ανάγκη από αγάπη. Πάνω σε αυτό το συναίσθημα έχουν ακουμπήσει τη λύτρωσή τους. Η αγάπη γι' αυτές είναι φάρμακο που θα γιατρέψει όλες τις πληγές! Ετσι μόλις ανταμώσουν, και ήταν λογικό να ανταμώσουν, πέφτει η μια πάνω στην άλλη. Ακουμπάει η μια πάνω στην άλλη. Πιάνεται η μια από την άλλη! Κρέμεται η μια από την άλλη!

Αυτή η ανθρώπινη επαφή, η γεμάτη αγωνία ανθρώπινη επαφή, μεταδίδει και στο θεατή τρυφερά συναισθήματα. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος αυτών των ανθρώπων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις και εσύ μαζί τους! Παρότι εσύ γνωρίζεις πως αυτή η σχέση δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Ξέρεις πως γρήγορα ή αργά θα τελειώσει! Προς στιγμήν, όμως, το ξεχνάς αυτό και παρακαλάς και εσύ, αυτή η επαφή, να διαρκέσει όσο αυτό είναι δυνατόν περισσότερο! Και ετούτα τα άτομα, τα αστόχαστα, έχουν δικαίωμα στην ευτυχία!

Η Περνίλ Φίσερ Κρίστενσεν παρομοιάζει την ταινία της με τα δακρύβρεκτα «λαϊκά» σίριαλ (από εκεί και ο τίτλος «σαπουνόπερα»). Παρομοιάζει τη ζωή με αυτά τα σίριαλ. Για να είναι, μάλιστα, συνεπής με αυτή την άποψη, προσπάθησε και τα γυρίσματά της να μοιάζουν με αυτά. Η γραφή της είναι ευθύγραμμη και απλή. Ο θεατής, πράγματι, σχηματίζει την εντύπωση πως παρακολουθεί μια σαπουνόπερα. Οπως κάνει και η Σαρλότ! Μια ιστορία καθημερινή, αλλά και ακραία. Ο ρεαλισμός της πραγματικής ζωής σπρώχνει στην άκρη το ρομαντισμό (τον ψεύτικο). Οι ήρωες, τελικά, δε θα αποφύγουν την πραγματικότητα!

Παίζουν: Τρίνε Ντίρχολμ, Ντέιβιντ Ντένσικ, Φρανκ Θίελ, Ελσεμπεθ Στίντοφτ.