Ο επίμονος και μαζικός αγώνας του φοιτητικού κινήματος κατά των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, που προωθούνται στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ετσι κι αλλιώς η πάλη κατά του νόμου - πλαισίου για τα πανεπιστήμια άνοιξε όλα τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης. Επομένως, το κίνημα για τα προβλήματα στην Παιδεία χρειάζεται να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά και ακόμη πιο μαζικά, επίμονα και δυναμικά, κατά του νόμου -πλαισίου, αλλά να δώσει και συνέχεια αφού ήδη εξαγγέλθηκε το νομοσχέδιο για την Ερευνα σαν απαραίτητο συμπλήρωμα στο νόμο - πλαίσιο, ενώ θα υπάρχουν αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Βεβαίως, οι νόμοι που επιβάλλουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ψηφίζονται στη Βουλή. Και ψηφίζονται από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Σήμερα από τη ΝΔ, προηγουμένως από το ΠΑΣΟΚ. Που τώρα μπορεί να καταψηφίζει στη Βουλή τους νόμους αφού θέλει να εμφανίζεται ότι κάνει αντιπολίτευση, όπως έκανε και η ΝΔ όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση και η ίδια αντιπολίτευση. Αλλά δεν παύουν και τα δύο κόμματα να υπηρετούν με την πολιτική τους τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απ' όποια θέση και αν βρίσκονται. Για παράδειγμα, η τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου στην επιτροπή της Βουλής για το νόμο - πλαίσιο της ΝΔ έγινε δεκτή από την υπουργό Παιδείας, αφού στο στρατηγικό ζήτημα που υπηρετούν οι αλλαγές συμφωνούν.

Και αυτή ακριβώς η πραγματικότητα πρέπει να συνειδητοποιείται από το σύνολο της νεολαίας και του λαού και η ίδια η εμπειρία των αγώνων συμβάλλει σ' αυτό. Ο αγώνας ενάντια στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση στόχο δεν μπορεί να έχει μόνο την αποτροπή των συγκεκριμένων σχεδιασμών, αφού ήδη η θεσμοθέτησή τους με το νόμο - πλαίσιο σήμερα και στη συνέχεια με το νόμο για την έρευνα έρχεται να επιβάλει αυτό που γίνεται από τη δεκαετία του 1980 ακόμη με το πρόγραμμα «ΕΡΑΣΜΟΥΣ» της ΕΕ. Δηλαδή, το γεγονός ότι οι εταιρείες είναι ήδη πολλά χρόνια, από την εποχή των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, στα πανεπιστήμια.

Το συμπέρασμα, επομένως, για τη νεολαία και τους εργαζόμενους που βγαίνει αβίαστα είναι ότι μαζί με την αναγκαιότητα να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά ο αγώνας ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, να γίνει μαζικός και αποφασιστικός, πρέπει να καταδικάσει αποφασιστικά τα κόμματα της πλουτοκρατίας που εκφράζουν και υπηρετούν αυτή την πολιτική, ως το ελάχιστο ώστε να γίνει ένα βήμα πιο μπροστά προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών. Δηλαδή, αυτό που διεκδικούν οι ίδιοι πρωταγωνιστώντας στα αμφιθέατρα και τους δρόμους. Πρέπει με την πολιτική τους στάση και δράση να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας άλλης λαϊκής πλειοψηφίας, η οποία, συγκροτημένη στη δική της συμμαχία, θα παλεύει για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής. Για την ανάδειξη της δικής της εξουσίας. Που θα επιβάλει με τους δικούς της πλέον εκπροσώπους στους δικούς της λαϊκούς θεσμούς και όχι με τους σημερινούς, που τους ψηφίζουν, π.χ., για τη Βουλή, λαϊκές δυνάμεις αλλά υπηρετούν την πλουτοκρατία, κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα, να προωθούνται φιλολαϊκοί νόμοι. Αλλά προϋπόθεση γι' αυτό είναι λαός και νεολαία να τσακίσουν πολιτικά και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΚΚΕ.