Δέκα ακριβώς μέρες απομένουν μέχρι την Πέμπτη 8 του Μάρτη και τα συλλαλητήρια που διοργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα σε όλη τη χώρα με αιχμή τις κλαδικές Συμβάσεις. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία, η σημασία και η βαρύτητα της οποίας επιβεβαιώνεται από τις καθημερινές εξελίξεις. Δεν περνάει μέρα που το κεφάλαιο και τα κόμματά του να μην προσθέτουν ένα επιπλέον λιθαράκι στην επίθεσή τους ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, είτε αυτή αφορά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, είτε αφορά στην Υγεία, στην Παιδεία.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει πλούσια πείρα από την επιτυχημένη οργάνωση ανάλογων κινητοποιήσεων, που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στους εργατικούς αγώνες. Στη βάση αυτής της πείρας και με δεδομένες τις δυσκολίες, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα συνδικάτα που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ αποφάσισαν την κλιμάκωση της πάλης για το κρίσιμο ζήτημα των κλαδικών Συμβάσεων. Η πρωτοβουλία αυτή αφορά το σύνολο των εργαζομένων και των κλάδων, ιδιαίτερα εκεί όπου έχει υπογραφεί μονοετής Σύμβαση εργασίας και οι διαπραγματεύσεις για τη νέα Σύμβαση βρίσκονται σε εξέλιξη.

Τούτες τις ώρες, κάθε εργαζόμενος πρέπει να σκεφτεί σοβαρά: Πόσο είδε τη ζωή του να αλλάζει προς το καλύτερο, όπως του υπόσχονταν πέρυσι η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όταν θριαμβολογούσαν για τη Σύμβαση των 0,77 ευρώ μεικτά «αύξηση» την ημέρα; Πόσο ωφέλησε τον ίδιο η διατήρηση και η αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, στο όνομα της οποίας υπογράφτηκαν πέρυσι η ΕΓΣΣΕ και η συντριπτική πλειοψηφία των κλαδικών Συμβάσεων; Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η τεράστια αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αν όχι από την ένταση της δικής του εκμετάλλευσης, που αύξησε τον παραγόμενο πλούτο, χωρίς ο ίδιος να καρπωθεί το ελάχιστο από αυτόν;

Οι μέρες που απομένουν μέχρι τις 8 του Μάρτη, αλλά και μέχρι την απεργία των ταξικών Συνδικάτων στις 29 του Μάρτη, είναι μέρες ευθύνης για όλους. Για τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους, που παλεύουν μέσα από το ΠΑΜΕ και που σηκώνουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο της οργάνωσης της πάλης για τις κλαδικές Συμβάσεις. Για κάθε εργαζόμενο, που ζει καθημερινά το βάσανο της επιβίωσης και αντιλαμβάνεται από πρώτο χέρι ότι ο μισθός και το μεροκάματο δεν του φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη, ότι είναι πολλαπλάσια αναντίστοιχος με τον πλούτο που ο ίδιος παράγει με τη δουλιά του.

Οι μέρες που απομένουν φέρνουν μπροστά στις ευθύνες τους και τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους εκείνους που βλέπουν πως οι σημερινοί συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα δυσκολεύουν την πάλη για τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Εχουν καθήκον να πάρουν πρωτοβουλίες στο χώρο της δουλιάς τους, να επιβάλουν αγωνιστικές αποφάσεις. Στις 8 του Μάρτη, μπορεί και πρέπει να αντηχήσει μαζικό και αποφασιστικό το μήνυμα της αντίστασης και της διεκδίκησης από τις πλατείες και τους δρόμους όλης της χώρας.