Την αποχή τους από την υπερωριακή απασχόληση στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης συνεχίζουν οι εργαζόμενοι, αντιδρώντας στην ιδιωτικοποίηση των ΣΕΜΠΟ, η οποία δρομολογήθηκε με τις αποφάσεις των Οργανισμών Λιμένων Θεσσαλονίκης και Πειραιώς (στις 10 και 16 Νοέμβρη αντίστοιχα) για την κήρυξη διεθνούς διαγωνισμού. Την ίδια ώρα και ενάντια στην εκφρασμένη θέληση των εργαζομένων να συνεχιστούν και να κλιμακωθούν οι κινητοποιήσεις, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ) συμμετέχει στο «διάλογο», μέσω του οποίου το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας επιχειρεί να κερδίσει χρόνο, να ελιχθεί και τελικά να προχωρήσει στο ξεπούλημα.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση την περασμένη Πέμπτη, κυβερνητικά στελέχη έκαναν λόγο για ολιγόμηνη αναβολή της ιδιωτικοποίησης (για τρίμηνο μίλησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) φιλοδοξώντας να στείλει τους λιμενεργάτες σπίτι τους. Παράλληλα, έχει ήδη ρίξει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προτάσεις για εθελούσια έξοδο, ακόμα και μοίρασμα μετοχών των Οργανισμών Λιμένων στους εργαζόμενους.

Σε «ενημερωτικό σημείωμα» του ΥΕΝ αναφέρεται ότι τα «προτεινόμενα θέματα διαλόγου», ώστε να καταστούν συνένοχοι στο έγκλημα σε βάρος των λιμανιών, είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας, των αμοιβών, των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, η «εξέταση δυνατότητας πρόωρης συνταξιοδότησης για όσους το επιθυμούν ή και πιθανών μετατάξεων» και «η εξέταση εφαρμογής ειδικού προγράμματος συμμετοχής των εργαζομένων στο κεφάλαιο του ΟΛΠ και ΟΛΘ, μέσω της παροχής δωρεάν μετοχών με φορολογικές απαλλαγές και χρηματοδοτικά κίνητρα».

Ομως, η κοροϊδία δε σταματάει εδώ. Σαν θέματα του «διαλόγου» αναφέρονται και «τα αναμενόμενα αποτελέσματα από τις παραχωρήσεις», που κατά το ΥΕΝ θα επιφέρουν «επενδύσεις» «κατασκευές λιμενικών έργων», «νέο εξοπλισμό» και «ευελιξία και άμεση προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις και στις νέες τεχνολογίες με σκοπό τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών». Με τη διαφορά ότι όλα τα παραπάνω αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και μόνο του κεφαλαίου και καμιά σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.