Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση της Unisef, κάπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Παράλληλα, σε 2,6 δισεκατομμύρια ανέρχεται ο πληθυσμός - κυρίως στην Αφρική και στην Ασία - που δεν έχει πρόσβαση σε συνθήκες υγιεινής. Τέλος, κάπου 1,5 εκατομμύριο παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών, υπολογίζεται ότι πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάρροιες, που προκαλούν οι συνθήκες φτώχειας, ανέχειας ή και έλλειψης φαρμάκων.

Την ίδια στιγμή μερικές δεκάδες άνθρωποι - αυτοί που καταγράφονται κάθε χρόνο σε διάφορες επιθεωρήσεις ως οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο - συγκεντρώνουν στα χέρια τους προκλητικά έναν αμύθητο πλούτο, όσο οι κρατικοί προϋπολογισμοί αρκετών χωρών μαζί.

Πρόκειται, ασφαλώς, για μια χαώδη ανισότητα που κυριαρχεί στον πλανήτη και φαίνεται πλέον και «διά γυμνού οφθαλμού». Μια ανισότητα, που καθιστά ακόμη πιο επίκαιρες τις ιδέες του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, όπως και την επιτακτική ανάγκη της επεξεργασίας κοινής στρατηγικής για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Γεγονός που πιστοποιήθηκε και στην 8η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Λισαβόνα.