Με μια καθαρά προεκλογικού χαρακτήρα ομιλία, που συνδύαζε ταυτόχρονα την άκρατη δημαγωγία με το στοιχείο του στυγνού εκβιασμού των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, συνέχισε χτες ο πρωθυπουργός το ρεσιτάλ εμπαιγμού των εργαζομένων. Από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Κ. Σημίτης επιχείρησε και πάλι να εμφανιστεί ως η δήθεν δύναμη σταθερότητας στη χώρα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μιλήσει για την "ήρεμη επανάσταση" που έκανε η κυβέρνησή του τα τελευταία χρόνια. Επειδή ωστόσο... έχουν γνώση οι φύλακες, δε δίστασε να αξιοποιήσει το βήμα της ΔΕΘ για να κάνει λόγο περί του "νέου διχασμού" που μπορεί να απειλήσει τη χώρα σε περίπτωση που ο λαός πάρει τις υποθέσεις του στα χέρια του και μαυρίσει το κυβερνών κόμμα στις επικείμενες εκλογές. Από αυτή την άποψη κυριάρχισε και πάλι η λυσσαλέα προσπάθεια εγκλωβισμού των εργαζομένων στο μονόδρομο που έχουν χαράξει κυβέρνηση και μονοπώλια και η εξασφάλιση των στόχων ένταξης στην ΟΝΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ουσία της πρωθυπουργικής ομιλίας βρίσκεται ακριβώς στην επανάληψη της διακηρυγμένης θέσης, σύμφωνα με την οποία κάθε στόχος της άρχουσας τάξης και των πολυεθνικών υιοθετείται ως στρατηγική της κυβέρνησης και παράλληλα ξεδιπλώνεται η προσπάθεια ενσωμάτωσης και εγκλωβισμού... όλων των Ελλήνων σ' αυτούς τους στόχους.

"Διαπιστώνω πως η Ελλάδα προχωράει", είπε στην αρχή της ομιλίας του ο πρωθυπουργός προκειμένου να κάνει το θετικό απολογισμό που ήθελε για το έργο της κυβέρνησής του, ωστόσο αμέσως μετά, σημείωσε πως "όλα συμβαίνουν στην κόψη του ξυραφιού"! Σύμφωνα με τα προπαγανδιστικά επιτελεία των "εκσυγχρονιστών", το στιλ του "ζεστού - κρύου", είναι ο καλύτερος τρόπος αποπροσανατολισμού και παγίδευσης των ψηφοφόρων, στους οποίους υποτίθεται πως δημιουργείται η αίσθηση της παραιτέρω προσδοκίας για ακόμα θετικότερα αποτελέσματα.

Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για "νέο ιστορικό κύκλο" τον οποίο διανύει η χώρα. Το έκανε όμως περισσότερο για να αναφερθεί στις παλινωδίες, όπως είπε, που κατά καιρούς έγιναν σε τέτοιου είδους καμπές της ιστορίας. Ετσι δε δίστασε ν' αναφερθεί στη Μικρασιατική Καταστροφή που υποτίθεται προκάλεσε ο "εθνικός διχασμός", στον "αδελφοκτόνο εμφύλιο" που στέρησε από τη χώρα τη νέα - τότε - ευκαιρία για ανάπτυξη και τη συμβολή των Καραμανλή - Παπανδρέου που οδήγησαν στο "καινούριο ιστορικό βήμα".

Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πορεία ενσωμάτωσης της χώρας στην ΕΕ και την πολιτική που οδηγεί στην παραπέρα ομηρία της από την ΟΝΕ, ο Κ. Σημίτης αναφέρθηκε στη "διαδικασία συνεχούς μετασχηματισμού" στην οποία βρίσκεται η χώρα, όπου υποτίθεται πως παρατηρούνται ήδη πολύ υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. "Εφόσον - συμπλήρωσε - ακολουθήσουμε σταθερά και αταλάντευτα στην πορεία που έχουμε χαράξει", την 1η Γενάρη του 2001 θα είμαστε στην ΟΝΕ. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να παραβλέψει τουλάχιστον δύο ζητήματα. Πρώτον, τη συνεχώς διογκούμενη αγανάχτηση των εργαζομένων για την εφαρμοζόμενη πολιτική και δεύτερον το γεγονός ότι πέραν του κυβερνώντος κόμματος και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικεί να είναι - ακόμα καθαρότερος μάλιστα - φορέας υλοποίησης του μονόδρομου προς την ΟΝΕ. Ετσι, αναφερόμενος στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, επιστράτευσε την αυθαιρεσία και την πρόκληση κάνοντας λόγο για την Ελλάδα που βρίσκεται "στην 20ή θέση μεταξύ των χωρών από τη σκοπιά της κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας", ενώ απευθυνόμενος προς τη ΝΔ είπε ότι "δεν πρέπει ν' αφήσουμε να αναπτυχθούν νέοι διχασμοί". Βέβαια, απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στο 25% του ελληνικού λαού που ζει κάτω από το όριο φτώχειας, για τις στρατιές των ανέργων και νεόπτωχων κλπ.

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην "ανάγκη πολιτικής σταθερότητας" ενόψει των διαπραγματεύσεων για ένταξη την ΟΝΕ. Σ' αυτά τα πλαίσια, και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την προεκλογική περίοδο, έπλεξε το εγκώμιο του Κ. Στεφανόπουλου. Υποστήριξε ότι η επανεκλογή του "μπορεί να εκφράσει την ενότητα του ελληνικού λαού", διατύπωσε υποκριτικά την άποψη ότι "θέλω να πιστεύω πως όλες οι δυνάμεις θα δράσουν υπεύθυνα στο ζήτημα αυτό", για να καταλήξει: "Η εκβιαστική και τεχνητή επίσπευση των εκλογών ούτε τη χώρα εξυπηρετεί, αλλά και διαβρώνει θεσμικές διαδικασίες".

Εκτενής ήταν η αναφορά στα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη Πέμπτη, όπου και πάλι κυριάρχησε το στοιχείο της δημαγωγίας και της πρόκλησης.

Λες και απευθυνόταν σε πολίτες άλλου πλανήτη που δεν έζησαν τις συνέπειες τις πολύμορφης, πολύπλευσης και πολύχρονης αντιλαϊκής πολιτικής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, ο πρωθυπουργός, δε δίστασε να πει και μια σειρά χοντρά ψέματα, προκειμένου να πείσει τον ελληνικό λαό ότι για το... "κοινωνικό πρόσωπο" του "νέου" ΠΑΣΟΚ! Επιχειρώντας λοιπόν να εξωραϊσει την αντιλαϊκή πολιτική, ο Κ. Σημίτης επιδόθηκε σε αλχημείες για να μας πείσει για την "κοινωνική πτυχή" της πολιτικής του! "Η πολιτική μας, ισχυρίστηκε, περιείχε συστηματικά το στοιχείο αναδιανομής εισοδημάτων και πλούτου προς την κατεύθυνση μιας πιο ισόρροπης αναδιανομής και δίκαιης κοινωνίας".

Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να κοκκινίζει, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, επικαλέστηκε και τα εξής τουλάχιστον 5 χοντρά ψέματα,υποστηρίζοντας ότι:

1ο) "Οι κοινωνικές δαπάνες σαν ποσοστό του ΑΕΠ παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια συνεχή ανοδική πορεία". Ομως, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο, καθώς χρόνο με το χρόνο σφαγιάζονται και συρρικνώνονται τα κονδύλια που διατίθενται από τον κρατικό προϋπολογισμό για κοινωνικούς σκοπούς (οι αυξήσεις των κονδυλίων αυτών στον προϋπολογισμό υπολείπονται σημαντικά της αύξησης του πληθωρισμού), με συνέπεια τα πλατιά λαϊκά στρώματα να εισφέρουν όλο και μεγαλύτερα ποσά από το υστέρημά τους για την Υγεία (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη), την Παιδεία (μόρφωση - εκπαίδευση) κλπ.

2ο) "Οι πραγματικές αμοιβές, λαμβάνοντας υπόψη και τη φορολογική επιβάρυνση, αυξήθηκαν μεταξύ 1994 και 1998 κατά 9,4%, ενώ ειδικές ομάδες εργαζομένων απόλαυσαν πολύ μεγαλύτερες αυξήσεις". Πρόκειται για χονδροειδέστατο ψέμα, καθώς μόνο από την εφαρμογή των εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας (οι ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων ήταν κάτω από τον πληθωρισμό) προκλήθηκαν σημαντικές απώλειες στα εισοδήματα των εργαζομένων, μισθωτών και συνταξιούχων, που έγιναν ακόμη μεγαλύτερες από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και άλλα αντιλαϊκά μέτρα.

3ο) "Η χώρα έχει ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση που έχει στόχο (...) την αντιμετώπιση της ανεργίας". Μόνο που τα αποτελέσματα αυτού του σχεδίου δράσης είναι αόρατα και κατά συνέπεια ανύπαρκτα, αφού η ανεργία καλπάζει στα ύψη και αισίως έχει αγγίξει το 11%, συγκλίνοντας έτσι με τα υψηλά επίπεδα ανεργίας των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ.

4ο) "Η φορολογική πολιτική έγινε πιο δίκαιη, καθώς η σχέση άμεσων προς έμμεσους φόρους άλλαξε σημαντικά". Στην πραγματικότητα, η φορολογική πολιτική έγινε πολύ πιο άδικη για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα (εργαζόμενοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι) τόσο με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, των αφορολόγητων ποσών και των μειώσεων φόρου που δικαιούνται οι φορολογούμενοι με μικρά και μεσαία εισοδήματα (με συνέπεια να ενισχυθούν τα αντιλαϊκά χαρακτηριστικά και των άμεσων φόρων), όσο και με την υπέρογκη αύξηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων.

5ο) "Οι εργαζόμενοι κερδίζουν (σ.σ. σήμερα) περισσότερα" σε σχέση με το 1993... Και για να μας πείσει υποστήριξε πως το μερίδιο της εργασίας στο ΕΘνικό Εισόδημα έχει αυξηθεί στο 38% από 36% που ήταν το 1993. Τώρα πώς γίνεται τα κέρδη των επιχειρήσεων να αυξάνονται κάθε χρόνο με ρυθμό πολλαπλάσιο του πληθωρισμού (από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν αυξηθεί γύρω στο 2.500%) και οι μισθοί πολύ κάτω από τον πληθωρισμό και ταυτόχρονα να προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι κερδίζουν σήμερα περισσότερα, αυτό μόνο ένας "εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός" μπορεί να το αποδείξει...