Χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση από τις "απαιτήσεις" της ΟΝΕ, ο προϋπολογισμός του 1999 κινείται για μια χρονιά ακόμα στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της ολιγαρχίας και χτυπήματος των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, ενώ ταυτόχρονα συρρικνώνει τις κοινωνικές δαπάνες και καθίσταται επιζήμιος για την εθνική οικονομία.Αυτά τόνισε μεταξύ άλλων χτες ο βουλευτής Νίκος Γκατζής,κεντρικός εισηγητής του ΚΚΕ, στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, όπου ξεκίνησε η συζήτηση του προϋπολογισμού.

Σχολιάζοντας γενικότερα τον προϋπολογισμό του 1999, ο Νίκος Γκατζής ήταν ιδιαίτερα επικριτικός και στάθηκε στις πραγματικές αιτίες που προσδιορίζουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του. Ενδεικτικά ήταν όσα τόνισε: "Με το νέο προϋπολογισμό, για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση επιδεικνύει - παρά το ηχηρό μήνυμα των δημοτικών εκλογών - την αδιέξοδη για τον τόπο εμμονή της να μην αποσπαστεί ούτε κατά κεραία από τις αντιλαϊκές επιλογές της και να βαδίσει αταλάντευτα προς το στόχο της ΟΝΕ. Μιας ΟΝΕ που βρίσκεται στα χέρια της ευρωπαϊκής (και όχι μόνο) ολιγαρχίας του πλούτου. Κι αυτός ο κρατικός προϋπολογισμός είναι βαθιά ταξικός. Είναι προϋπολογισμός σκληρότατης, μονόπλευρης λιτότητας, έντασης της φτώχειας για τους πολλούς, ενίσχυσης και διεύρυνσης του πλούτου από τους λίγους. Φέρνει φόρους για το λαό, κέρδη για την πλουτοκρατία. Είναι κοινωνικά άδικος για τα φτωχά και μεσαία λαϊκά στρώματα. Καταστροφικός για την οικονομία και τη χώρα.

Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού και ο προϋπολογισμός του 1999 είναι ενταγμένος στα αυστηρά πλαίσια που έχουν διαμορφώσει από κοινού η κυβέρνηση με τους ιθύνοντες των Βρυξελλών, με το πρόγραμμα "σύγκλισης" και τα κριτήρια ένταξης στην ΟΝΕ".

Εστιάζοντας στο θέμα της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης, ο βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε πως, "εφαρμόζοντας η κυβέρνηση την αντιδραστική θεωρία της, που λέει ότι δήθεν φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό, ορίζει με την εισοδηματική της πολιτική αύξηση για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του δημοσίου 2%. Σημειώνουμε πως η αύξηση αυτή είναι μικρότερη από τον αναμενόμενο πληθωρισμό του 1999, που από όλους εκτιμάται ότι θα τρέχει με ρυθμό πάνω από 2,5%. Ετσι τουλάχιστον 1 - 2% απωλειών του εισοδήματός τους θα προστεθεί σε εκείνο το 25% που έχασαν από την κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής έως σήμερα". Αναφέρθηκε δειδιαίτερα στις επιπτώσεις που θα έχουν τόσο οι συνταξιούχοι όσο και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και κατέληξε λέγοντας: "Να είστε βέβαιοι πως οι εργαζόμενοι θα απαντήσουν στην πρόκλησή σας επιβάλλοντας με τους αγώνες τους το δικό τους προϋπολογισμό".

Οσον αφορά την κοινωνική πολιτική, ο Νίκος Γκατζής αναφέρθηκε ξεχωριστά στους τομείς που την απαρτίζουν (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση κλπ.), μιλώντας σαφώς για μειώσεις στις δαπάνες και συρρίκνωσή τους σε σχέση με τα υπόλοιπα κονδύλια του προϋπολογισμού. Οπως ανέφερε, "τα νούμερα του προϋπολογισμού λένε ότι για μια ακόμη φορά οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα τίθενται σε καθεστώς ασφυξίας. Κραυγαλέες περιπτώσεις οι δαπάνες του υπουργείου Υγείας - Πρόνοιας και του υπουργείου Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, όπου στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αυξήσεις παρά μόνο ονομαστικές, αν συνυπολογίσει κανείς τι προβλέπονταν να χορηγηθεί φέτος και τι δόθηκε".

Για ληστεία του λαϊκού εισοδήματός μίλησε ο Νίκος Γκατζής, σχετικά με τη φορολογική πολιτική της κυβέρνησης, χαρακτηρίζοντάς την ταξική και σκληρή και προσθέτοντας πως, "παρά τις επανειλημμένες δηλώσεις και συνεντεύξεις ότι δήθεν ο προϋπολογισμός του 1999 είναι φιλολαϊκός, χωρίς νέους φόρους ή αυξήσεις από τους υπάρχοντες πόρους, τα φτωχά και μεσαία λαϊκά στρώματα καλούνται να πληρώσουν 500 δισ. φόρους επιπλέον. Από 8.590 δισ. το 1998 σε 9.088 δισ. το 1999 με 65% έμμεσους και 35% άμεσους φόρους. Από τους έμμεσους το 66% το πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Με τη ληστρική και φέτος εισοδηματική πολιτική, με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, χιλιάδες εργαζόμενοι έφτασαν κοντά στο νήμα που τους χωρίζει από το όριο φτώχειας".

Για το θέμα του δημοσίου ελλείμματος ο Νίκος Γκατζής χαρακτήρισε αναποτελεσματική την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία με "τρικ" επιδιώκει να εμφανίζει μειωμένο το κρατικό έλλειμμα. Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτησή του επ' αυτού, όπου τόνισε πως "η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την αντιλαϊκή της πολιτική ισχυρίζεται ότι ένα μέρος των θυσιών των εργαζομένων πηγαίνει για τη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Επικαλείται και προπαγανδίζει τη μείωση, εμφανίζει το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και αποσιωπά επιμελώς την αύξησή του σε απόλυτα ποσά".