Με μια άνευ προηγουμένου έκρηξη δημαγωγίας και έντονη την προσπάθεια να ρίξει στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, ο Κ. Σημίτης εκφώνησε... από την Πέμπτη τη χτεσινοβραδινή ομιλία του στη ΔΕΘ και άνοιξε ουσιαστικά την προεκλογική περίοδο. Βιάστηκε να γνωστοποιήσει τους... άσους που υποτίθεται πως είχε η κυβέρνηση στο μανίκι, για να "θερμανθεί" η συζήτηση περί των τόσων και τόσων παροχών.

Δημαγωγία όμως, χωρίς τη βάναυση πρόσκληση και εξαπάτηση των ιθαγενών δε γίνεται. Γι' αυτό και ο πρωθυπουργός τις εξαγγελίες για τις πλευρές της οικονομικής πολιτικής που ανακοίνωσε, τις συνόδευσε με διάφορα περιτυλίγματα: Περί "νέας ώθησης στην πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης", για"περιορισμό των κοινωνικών αδικιών", για "μέτρα που έχουν σκοπό να βοηθήσουν εκείνους που έχουν χαμηλότερο εισόδημα" και άλλα παρόμοια.

Το σενάριο είναι γνωστό. Η υφαρπαγή και η ανοιχτή κλοπή της ψήφου των εργαζομένων, η προσπάθεια εγκλωβισμού τους στο φαύλο κύκλο των προεκλογικών υποσχέσεων, ήταν πάντα παρούσα. Σ' ολόκληρη τη μεταπολιτευτική ιστορία, λίγο πριν στηθούν οι κάλπες, εκείνοι που στο μεσοδιάστημα από τις προηγούμενες εκλογές εκπονούσαν του κόσμου τα αντιλαϊκά μέτρα κατακλέβοντας εισοδήματα και καταχτήσεις, αυτοί οι ίδιοι τάζουν τους λαγούς με τα πετραχήλια. Ποντάρουν πάντα, στις εντυπώσεις της στιγμής. Στη λήθη που μπορεί να εξασφαλίσουν για τις πολιτικές που μεσολάβησαν, με αντίτιμο κάποια ψιχία που προσφέρουν στους εκλογείς, ως τα άλλοτε καθρεφτάκια των αποικιοκρατών. Τα "χρυσά κουτάλια" του Καραμανλή το 1977, το "Τσοβόλα δώστα όλα" μια δεκαετία αργότερα, οι περιβόητοι "έχοντες και κατέχοντες", αποδείχτηκαν καλοστημένα παιχνίδια εξαπάτησης με τα γνωστά κάθε φορά αποτελέσματα: "Στενωποί", "σταθεροποιητικές πολιτικές", "προγράμματα σύγκλισης", "προσπάθειες εκσυγχρονισμού" κ.ο.κ. Κοινός παρονομαστής όλων, ένας και μοναδικός: Η ψήφος του ελληνικού λαού που χάρη του εκλογικού συστήματος προσέφερε τις γνωστές αυτοδυναμίες, αποδείχτηκε πάντα μπούμερανγκ για το σύνολο των εργαζομένων.

Τα δεδομένα, ανεξάρτητα από το ποιος βρέθηκε στην κυβερνητική εξουσία, δεν άλλαξαν ούτε μία στιγμή. Τα "δώρα" για την εργατική τάξη, τους άλλους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τους νέους, για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήταν πάντα μονόπλευρη λιτότητα, αδίστακτη φορομπηχτική πολιτική, πριόνισμα των κοινωνικών καταχτήσεων, υποβάθμιση των συνθηκών ζωής, ανεργία, ανασφάλεια και καταστολή. Για τους λίγους, τη θεωρούμενη αφρόκρεμα της κοινωνίας, τους εκλεκτούς του κεφαλαίου, η προσφορά των υπαλλήλων τους στην κυβερνητική εξουσία ήταν δέσμες από κίνητρα, φορολογικές απαλλαγές, εκχώρηση παραγωγικών μονάδων στρατηγικής σημασίας, διαφόρων μορφών επιδοτήσεις. Πρόκειται για δεδομένα που δεν αμφισβητούνται καν από τα επίσημα στοιχεία, τα οποία δείχνουν πώς εξελίσσονται κάθε χρόνο τα υπερκέρδη του κεφαλαίου και πώς περιορίζονται συνεχώς τα εισοδήματα των εργαζομένων.

Οσο γνωστά κι αν είναι τα παραπάνω, η τωρινή πρόκληση Σημίτη, και οι σχετικές εξαγγελίες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Κι αυτό επειδή:

• Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν έρχονται σε μια περίοδο που το "στύψιμο" και η αφαίμαξη των εργαζομένων έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
• Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να τραβήξει μονοκονδυλιά, να παραγράψει τις δυσβάστακτες επιπτώσεις που έχει η επί χρόνια εφαρμοζόμενη πολιτική για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.
• Οι αριθμητικές αλχημείες και τα τρικ των ανακοινώσεων δε μειώνουν στο ελάχιστο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των κυβερνητικών προσανατολισμών και γι' αυτό αποτελούν πρόσθετη πρόκληση οι προσπάθειες κοροϊδίας του κόσμου.
• Η υπό υλοποίηση πολιτική του κυβερνώντος κόμματος που έχει αποκτήσει χαρακτήρα στρατηγικής σημασίας (αφού εντάσσεται στο μονόδρομο της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ), προϋποθέτει την προώθηση μέτρων και πολιτικών που δρομολογούν την έναρξη νέων επιθέσεων στα λαϊκά εισοδήματα και καταχτήσεις.
• Οι τωρινές προσπάθειες και επιδιώξεις της άρχουσας τάξης έχουν πολύ ευρύτερους στόχους. Να παγιδεύσουν, να εγκλωβίσουν στο μονόδρομο της ΟΝΕ, κατά το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους. Να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα αντίστασης των εργαζομένων που όλο και πιο ολοκληρωμένα συνειδητοποιούν πως στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δεν υπάρχουν λύσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Η πολιτική της κυβέρνησης δεν άρχισε να εφαρμόζεται την Πέμπτη που μας πέρασε. Εχει βάθος χρόνου. Αν μη τι άλλο, το 1996. Τη χρονιά που, με το σύνθημα του... "εκσυγχρονισμού" η κυβέρνηση Σημίτη, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων της, άρχισε να θερίζει τις καταχτήσεις των εργαζομένων και να εξαπολύει άγριες επιθέσεις ενάντια στα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι και μόνο έτσι μπορεί να προσεγγίσει κανείς τα ψίχουλα που ανακοινώθηκε πως θα δοθούν στους εργαζόμενους. Τα ψίχουλα που σε καμιά περίπτωση και με καμιά απολύτως στατιστική δεν ισοφαρίζουν - έστω και στο μικρότερο ελάχιστο - τόσες και τόσες συνέπειες που υπέστησαν οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς των οικονομικών και κοινωνικών τους απολαβών. Ψίχουλα που καλούνται να λειτουργήσουν ως προπέτασμα καπνού, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στην άρχουσα τάξη να δυναμώσει ακόμα περισσότερο τη γενικότερη υλοποίηση των σχεδίων της. Τις περιβόητες αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση της ΟΝΕ, που χρόνο με το χρόνο αλλάζουν πλήρως το σκηνικό των παραγωγικών σχέσεων στη χώρα, τα δεδομένα των κοινωνικών καταχτήσεων δεκαετιών και οι οποίες παράλληλα εξασφαλίζουν την ικανοποίηση όλων εκείνων των προϋποθέσεων που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο, να αυξάνει ιλιγγιωδώς τα υπερκέρδη του σε συνθήκες παραγωγικής καχεξίας και επενδυτικής αποχής.

Στην ουσία λόγος γίνεται για μια πολιτική που οι αλυσιδωτές και δυσβάστακτες επιπτώσεις της, έχουν δημιουργήσει μια σειρά παραμορφώσεις. Παραμορφώσεις που συνδέονται όχι μόνο με τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, αλλά και με την ιδέα του μονόδρομου που έχουν καλλιεργήσει όσοι τάσσονται υπέρ της πορείας προς την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ. Από αυτές αντλεί το θράσος σήμερα η κυβέρνηση και αποτολμά να παρουσιάσει ως "παροχή" δυο καρβέλια ψωμί και μισό πακέτο τσιγάρα. Γιατί έτσι μεταφράζονται οι περιβόητες πρωθυπουργικές ανακοινώσεις.

Με δεδομένο ότι οι κυβερνητικές εξαγγελίες αποβλέπουν στην υφαρπαγή ψήφων κατά τις επερχόμενες εκλογές, καλό είναι να μην ξεχνάμε ποιο θα είναι το αντίτιμο. Με μια κουβέντα το περιγράφει ο ίδιος ο πρωθυπουργός: Επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών, το ονομάζει. Δηλαδή, κυβερνητική αυτοδυναμία για το οριστικό ξήλωμα της κοινωνικής ασφάλισης. Οριστικοποίηση της πολιτικής ελαχιστοποίησης των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα σε τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια. Γενίκευση των πολιτικών ενίσχυσης των "οικονομικά ασθενέστερων", με επιδόματα τύπου ΕΚΑΣ στους οικονομικά εξαθλιωμένους που θα πληθαίνουν. Πλήρες ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και ιδιωτικοποίηση των μονάδων στρατηγικής σημασίας με την άρση των καταχτήσεων των εργαζομένων, ενίσχυση του βαθμού εκμετάλλευσης, απολύσεις κ.ο.κ. Απρόσκοπτο μοίρασμα, στις ομάδες της άρχουσας τάξης, των δεκάδων τρισεκατομμυρίων που υφαρπάζονται από τα υποζύγια του φορολογικού συστήματος και των κονδυλίων που εξασφαλίζονται από την ΕΕ.

Κ.