Ο Οικογενειακός Γιατρός - που έχει θεσμοθετηθεί ξανά και ξανά τα τελευταία 15 χρόνια - αποτελεί "κενό γράμμα", τονίστηκε χτες σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή το 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γενικής Ιατρικής που θα διεξαχθεί στην Κέρκυρα από 14 έως 18 Απρίλη 1999.

Στη χώρα μας, όπως τονίστηκε στη συνέντευξη, θα έπρεπε να υπάρχουν 6.000 οικογενειακοί γιατροί με ειδικότητα Γενικής Ιατρικής. Στην πραγματικότητα όμως δεν ξεπερνούν τους 850, αριθμό που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ο θεσμός αυτός σε όλα τα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας αποτελεί τη βάση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Σύμφωνα μάλιστα με τη νομοθεσία, κάθε οικογενειακός γιατρός θα πρέπει να εξυπηρετεί περίπου 500 οικογένειες, δηλαδή 1.200 - 2.000 άτομα.

Χαρακτηριστικό της μεγάλης υστέρησης που παρουσιάζει η Ελλάδα στο θέμα αυτό είναι, όπως τονίστηκε, το γεγονός ότι η Πορτογαλία, ένα από τα νεότερα μέλη της ΕΕ και με τους δυσμενέστερους οικονομικούς δείκτες κατά την έναρξή του, είχε ήδη από το 1988 περισσότερους από 7.000 οικογενειακούς γιατρούς.

Απαραίτητη προϋπόθεση στη στήριξη του θεσμού είναι η ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής, κάτι που αποτελεί μείζον πρόβλημα, καθώς - όπως τονίστηκε στη συνέντευξη - η πολιτεία δε διαθέτει τους απαραίτητους πόρους για την εκπαίδευση ή επανεκπαίδευση των γιατρών.

Οι εκπρόσωποι του υπουργείου που παραβρέθηκαν στη συνέντευξη... περηφανεύτηκαν ότι αύξησαν από 236 σε 531 τις οργανικές θέσεις στο δημόσιο σύστημα υγείας - εκ των οποίων οι 25 είναι κενές. Επιπλέον οι εκπρόσωποι του υπουργείου μίλησαν για αργά, αλλά σταθερά βήματα, στην κατεύθυνση της δημιουργίας των Δικτύων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΔΠΦΥ). Εκτός του σχεδιασμού σε πιλοτική κατεύθυνση των ΔΠΦΥ, υπάρχει και η δήλωση του ίδιου του υπουργού Υγείας Λ. Παπαδήμα (27.1.1999), ότι η πιλοτική εφαρμογή των ΔΠΦΥ δεν είναι αποτελεσματική.