"Προσμένουν την ώρα να σημάνουν την Ανάσταση". Ο μελοποιημένος στίχος του ποιητή δίνει τον τόνο αγωνίας και προσδοκίας για τα τωρινά και τα μελλούμενα. Η πανάρχαια χώρα των θεών και των ηρώων, η Ελλάδα, μοιάζει με ατιμασμένη κόρη που γυρνά στις λαϊκές γειτονιές ψάχνοντας τη χαμένη ψυχή της. Οι τελάληδες της αγοράς τής άρπαξαν τα ιμάτια και τα άπλωσαν στους πάγκους για να κρύψουν την άτιμη πραμάτεια τους. Σαν παλιό ταλαιπωρημένο σκαρί η Ελλάδα βρίσκεται καταμεσής στο πέλαγος στο έλεος των καιρών. Από τα αμπάρια μέχρι και το κατάστρωμα είναι στοιβαγμένα τα πονεμένα παιδιά της με ανάμεικτα αισθήματα αγωνίας κι ελπίδας για το επικίνδυνο ταξίδι. Μαζί τους συσσωρεύεται και μια υπεράριθμη μάζα εξαθλιωμένων που έχασαν τη ρίζα τους και κάνουν το ταξίδι ακόμη πιο επικίνδυνο. Το τραγικότερο είναι ότι το ταλαιπωρημένο σκαρί της Ελλάδας βρίσκεται ακυβέρνητο και χωρίς έρμα. Ενας εσμός ντόπιων και ξένων βαρβάρων παριστάνει τον κυβερνήτη για λογαριασμό αλλότριων συμφερόντων. Η Διεθνής των Προστατών μαζί με τους ντόπιους νεόπλουτους κιοτήδες μοιράζονται τα σάβανα κάτω από το σταυρό του ελληνικού μαρτυρίου. Ενας τεχνητός φόβος έχει απλωθεί πάνω από τα κεφάλια των τρομαγμένων Ελλήνων. Το όνομά του έχει πολλές λέξεις, όπως ΟΝΕ, σύγκλιση, εκσυγχρονισμός, ευρωπαϊκή προοπτική, ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πληθωρισμός, νομισματικές ισορροπίες, ΕΥΡΩ, 2000, 2004 κλπ. κλπ. Αντάμα με αυτόν η ανεργία, η φτώχεια, το δουλεμπόριο κι η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα που γεννά την ξενοφοβία. Οι φτωχογειτονιές αχολογούν και τα γεράνια πνίγηκαν από το τσιμέντο. Η Ελλάδα κατάντησε έρμαιο μιας άξεστης μάζας νεόπλουτων τζογαδόρων της οδού Σοφοκλέους. Οι δηλώσεις των εκπροσώπων τους θεωρούνται ιδιαίτερης οικονομικής βαρύτητας για το έθνος. Η αύξηση των κερδών τους ισοσταθμίζεται με την αύξηση της κοινωνικής φτώχειας και αθλιότητας. Είναι οι ραντιέρηδες, οι βδέλες που ρουφούν κάθε εθνική ικμάδα. Από κοντά κι οι καλοταϊσμένοι αρουραίοι της επώνυμης αγελαίας δημοσιογραφίας, οι μαζικοί των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης. Με την προκλητικότητα ενός κοινωνικού φαβοριτισμού διδάσκουν στα κορίτσια την κοσμοπολίτικη πορνεία και στα αγόρια την τέχνη του "αμφί". Ολα εξελίσσονται στο όνομα παραχαραγμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκφυλισμένης ελευθερίας σε ελευθεριότητα.

Η ελληνική γη μεταβλήθηκε σε ξέφραγο αμπέλι που κοπρίζουν ελεύθερα οι κάθε λογής νεο-βάρβαροι. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση του χρήματος προκαλεί την παγκοσμιοποίηση της αθλιότητας. Η παγκοσμιοποίηση της εγκληματικότητας είναι ν νέα μορφή εκκόλαψης του αυγού του φιδιού. Οποιος δεν την αντέχει πρέπει να πεθαίνει. Να ποιο είναι το δόγμα της νέας τάξης του τέταρτου Ράιχ. Ο νεοναζισμός επιβάλλεται με τη μορφή μιας απόλυτης ελευθεριότητας.

Στις συνθήκες ενός παρατεταμένου κοινωνικού εκφυλισμού, η μελοποιημένη Ανάσταση του ποιητή γίνεται όραμα και προσδοκία. Γίνεται σπορά για τη γένεση της νέας Ελλάδας. Οι ρίζες της θα απλωθούν στο φυσικό της χώρο, στις λαϊκές γειτονιές. Τα γεράνια θα βγουν ξανά στις αυλές των πολυκατοικιών. Οι άνθρωποι θα κλείσουν τις τηλεοράσεις και πάλι θα επικοινωνήσουν. Τα ασπροσέντονα θα δεχτούν ξανά τα όνειρα των κοριτσιών. Τότε, τα όνειρα των αγοριών θα κοκκινίσουν. Ολα θα κινηθούν γύρω από το ζωογόνο ήλιο, στην τροχιά της κόκκινης ανατολής έως το βαθύ κόκκινο της δύσης. Ολα στο φόντο του ουράνιου γαλάζιου και της θάλασσας. Οταν η καλλιτεχνική ευαισθησία ανέλθει στο ανώτερο επίπεδο της κοινωνικής κουλτούρας του ανθρώπου, τότε θα καταστεί ο άνθρωπος ελεύθερος. Μέχρι τότε, ο δρόμος μακρύς και κακοτράχαλος. Κάτω από το χώμα, οι νεκροί του ποιητή θα κρατούν πάντα το σχοινί της αναστάσιμης καμπάνας. Η Ανάσταση θα βρίσκεται στα χείλη των ανθρώπων ως μια βαθιά προσδοκία. Στις λέσχες και στα λιμάνια, στις ταβέρνες και στα καπηλειά, στους αγρούς και στα εργοστάσια, η αναστάσιμη προσδοκία θα βρίσκεται στη σταυρωμένη αλήθεια του Σπάρτακου, του Χριστού και του Γαλιλαίου.