Το "μουστάκι" του Βάλραφ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Το "μουστάκι" του Βάλραφ

Οταν ο Γερμανός δημοσιογράφος Γκίντερ Βάλραφ κολλούσε στο πρόσωπό του το ψεύτικο μαύρο μουστάκι, που θα τον μεταμόρφωνε σε Τούρκο μετανάστη εργάτη, για να αποκαλύψει τη στυγνή εκμετάλλευση των ξένων εργατών στη χώρα του, ήταν δύσκολο να φανταστεί - και, πολύ περισσότερο, να δεχτεί - ότι τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, θα έδιναν άπλετο χώρο και χρόνο για "ρεπορτάζ", με θέμα ...τις αθλητικές επιδόσεις ενός πολιτικού προσώπου. Ηταν ξεκάθαρο, τουλάχιστον για τη δική του γενιά, ότι αυτά τα "ρεπορτάζ" είχαν σχέση μόνο με την πολιτική διαφήμιση, πάντως όχι με τη δημοσιογραφία.

Από το "άνθρωπος δαγκώνει σκύλο" μέχρι το "τι έγινε, πότε, πού, από ποιον, γιατί" και από το "μήνυμα είναι το Μέσο" μέχρι τα μαθήματα περί "ιδεολογικής διαχείρισης της μνήμης" στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της θεωρίας της επικοινωνίας και άδειασαν πολλές "πατάτες" στο τσουβάλι του εφήμερου δημοσιογραφικού Λόγου.

Συγχρόνως βέβαια, λειτουργούσε και μια δημοσιογραφία, που, ανεξάρτητα από την ιδεολογική της αφετηρία, σεβόταν τη βάση των αρχών, που μετέτρεψαν το μεροκάματο του μονόστηλου σε δημιουργική δημοσιογραφική γραφή και το επάγγελμα σε λειτούργημα. Ηταν η εποχή που αυτές οι αρχές αποτελούσαν "ένα το κρατούμενο" για τους λειτουργούς του Τύπου και από κει και πέρα οι ιδεολογικές μάχες που περνούσαν από τα ρεπορτάζ έδιναν το απαραίτητο οξυγόνο στο "σώμα" του ποιοτικού επικοινωνιακού Λόγου.

Ερχονται, ωστόσο, μερικές στιγμές, που ο Μακ Λούαν, ο Βιδάλης, ο Μαρκές (για να αναφέρουμε μόνο μερικά ονόματα από τη θεωρία και την πράξη της δημοσιογραφίας που αναφέραμε παραπάνω) θα έμεναν, τουλάχιστον, άναυδοι, ακόμη κι αυτοί, οι γνώστες της αστικής προπαγάνδας. Οπως άναυδοι μένουν και όσοι από τους νέους δημοσιογράφους συγκινούνται από τα ρεπορτάζ της Φαλάτσι, για παράδειγμα, των φοιτητικών εξεγέρσεων στο Μεξικό στα τέλη της δεκαετίας του '60, ή τις συγκλονιστικές δημοσιογραφικές έρευνες και αποκαλύψεις του Βάλραφ για τους μετανάστες, αλλά και για τους δεσμούς "αίματος" των μεγάλων, "έγκυρων" συγκροτημάτων του Τύπου με τους πιο αντιδραστικούς πυρήνες του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Αναυδοι από τις εκατοντάδες λέξεις, φιλμ και τα δεκάδες λεπτά λήψεων για τα βάρη που σηκώνει ο πρόεδρος της ΝΔ, για τα "πλασέ" και τα "σουτ", για το γλίστρημα στο χόρτο του γηπέδου. Αναυδοι για τις μουσικές επιδόσεις του Κλίντον και τα κεράκια γενεθλίων της Χίλαρι, που κατέκλυσαν τα δελτία ειδήσεων. Αναυδοι, πολύ περισσότερο, που αυτή η οφθαλμοφανής και χυδαία επίθεση στη φαιά ουσία των ανθρώπων διδάσκεται σαν το μοντέλο δημοσιογραφίας του παρόντος και του μέλλοντος.

Μπροστά στη φωτογραφία του σκυμμένου εικονολήπτη στο "τζόκινγκ" του Καραμανλή, εμείς θα προτιμήσουμε για "μπούσουλα" τη γραφή των συναδέλφων μας, που ακόμη δίνουν και τη ζωή τους για να φτάσει η αλήθεια στα σπίτια μας.

Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ