Σαν μεγάλο παζάρι μπορούν να χαρακτηριστούν οι σύνοδοι του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ενα παζάρι, όπου γίνονται διαπραγματεύσεις, κλείνονται συμφωνίες, βολιδοσκοπούνται προθέσεις και αναθερμαίνονται γνωριμίες. Ενα παζάρι που συνήθως στο ρόλο του εμποράκου, που έχει απλώσει την πραμάτειά του για να προσελκύσει πελάτες, βρίσκονται οι περιφερειακές χώρες του πλανήτη (στη σύνοδο του Χονγκ Κονγκ συμμετείχαν 181 χώρες) και στο ρόλο του αγοραστή, ενός αγοραστή δύστροπου, αλαζόνα και απαιτητικού, οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Δύσης, οι μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι και οι πολυεθνικές εταιρίες. Ολοι αυτοί αποτελούν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στους διαδρόμους των εργασιών της συνόδου, καθώς οι εκπρόσωποι, κυβερνητικοί και μη κυβερνητικοί των περιφερειακών χωρών, επιδιώκουν εναγωνίως μια ολιγόλεπτη συνάντηση μαζί τους, όπου θα τους εκθέσουν τα "προτερήματα" της χώρας τους, σε περίπτωση που την επιλέξουν για να επενδύσουν. Συνήθως οι τυπικές αυτές συναντήσεις ολοκληρώνονται με μία εθιμοτυπική φωτογραφία, με τον ισχυρό τραπεζικό παράγοντα να έχει μία αυτάρεσκη πόζα και τον εκπρόσωπο της "περιφέρειας" με ένα πλατύ χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση. Ο τελευταίος θα χρησιμοποιήσει τη φωτογραφία αυτή - την οποία θα κορνιζάρει σε περίοπτη θέση στο γραφείο του και προφανώς θα χρησιμοποιήσει στο φυλλάδιο της προεκλογικής του εκστρατείας - σαν διαβατήριο ισχύος και αναγνώρισης, ενώ ο πρώτος θα την πετάξει στο πρώτο καλάθι των αχρήστων που θα βρει μπροστά του. Αν όχι ο ίδιος, ένας από το βοηθητικό του προσωπικό.

Ισως κάποιος χαρακτηρίσει την παρουσίαση αυτή έντονα επηρεασμένη από "αριστερή κακεντρέχεια". Ομως είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Ο μόνος νόμος που ισχύει στις συναντήσεις αυτές είναι ο νόμος της ισχύος και της δύναμης, η οποία προσδιορίζει και τους ρόλους του καθένα. Και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε ότι ο καπιταλισμός διακρίνεται έντονα από τη δαρβίνεια λογική της επικράτησης του ισχυρού, ενώ για τον χαμένο και αδύνατο δεν υπάρχει έλεος.

Και για του λόγου το αληθές, αναφέρουμε τις εμπειρίες που αποκόμισε σημαντικός τραπεζικός παράγοντας της χώρας μας στη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο του κολοσσιαίου τραπεζικού οργανισμού "Χονγκ Κονγκ Σαγκάη Μπανκ". "Μας άκουσε με ευγένεια - ανέφερε ο Ελληνας τραπεζίτης - αλλά ξέρετε αυτοί έχουν και το στοιχείο της υπεροχής απέναντί σου. Εκεί που τους μιλάς, γυρίζουν και σου λένε ότι το Ενεργητικό της Τράπεζάς τους είναι 40 φορές ο Κρατικός Προϋπολογισμός της χώρας μας". Με αυτά τα δεδομένα, καταλαβαίνει κανείς με ποιο πνεύμα πραγματοποιούνται οι συναντήσεις. Η ελληνική αντιπροσωπεία, την οποία απάρτιζε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και πλήθος τραπεζικών παραγόντων (συμμετείχαν διοικητές και υποδιοικητές από όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες) παρουσίασε στους υψηλούς προσκεκλημένους τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής. Οτι το 1998 θα έχουμε επιτύχει τους στόχους των κριτηρίων του Μάαστριχτ, ότι προωθούμε αλλαγές στην αγορά εργασίας και στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στην κατεύθυνση του "απασχολήσιμου" και του "ασφαλίσιμου", ενώ στη συνέχεια πέρασαν στο "ψητό". "Ψητό" για τους ισχυρούς είναι ότι μεσοπρόθεσμα θα βγουν στο σφυρί όλες οι ΔΕΚΟ και η χώρα ενδιαφέρεται από σοβαρούς... "αποκρατικοποιητές". Από κοντά έρχεται και το δέλεαρ των έργων για την Ολυμπιάδα του 2004 και πάει λέγοντας. Εκεί ο Γ. Παπαντωνίου επανέφερε πάλι το θέμα της δημιουργίας των μεγάλων έργων με αυξημένη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, προφανώς επειδή τα τρισ. των διαφορών πακέτων εξάρτησης είναι καλό επιχείρημα για την προσέλκυση ξένων "επενδυτών". Ετσι έκλεισαν τις "δουλιές" με τις πολυεθνικές χρηματιστηριακές εταιρίες "Λίμαν Μπράδερς" και "Σόλομον Μπράδερς" και με την Τράπεζα του Χονγκ Κονγκ.

Ασφαλώς η σύνοδος του ΔΝΤ υπήρξε μία πολύτιμη εμπειρία για τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνται οι διεθνείς "μπίζνες". Οπου διαπιστώνεις την "καταπίεση" που υφίστανται οι εκπρόσωποι από τις διάφορες μπανανίες της υφηλίου από το πολυεθνικό κεφαλαίο. Οι οποίοι με τη σειρά τους βγάζουν τα απωθημένα τους στους ίδιους τους λαούς τους.