Η πρώτη του κίνηση μόλις έκλεισε την πόρτα του δωματίου των "συνεδριάσεων" ήταν να τραβήξει με μια απότομη, νευρική κίνηση τα ακουστικά από το λαιμό του και να τα ακουμπήσει στο ράφι. Ενδεικτικό του ότι μια ακόμα κουραστική, εκνευριστική και γεμάτη ένταση μέρα είχε τελειώσει. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, διότι οι επείγουσες καταστάσεις συνέχιζαν να υφίστανται και μέσα γινόταν χαμός. Απλά είχε λήξει η δική του βάρδια, δυο - τρεις ώρες αργότερα από το κανονικό, κατά τα ειωθότα. Είχε και σήμερα επιτελέσει "το καθήκον του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο", όπως αυτοσαρκαστικά συνήθιζε εδώ και χρόνια να λέει... Οι υπόλοιποι της βάρδιας είχαν μαζευτεί πριν ένα μισάωρο κι είχαν αρχίσει τη "συνεδρίαση". Ετσι αποκαλούσαν ειρωνικά τη συνάθροισή τους αμέσως μετά τη δουλιά. Μια ώρα χαλάρωσης και χαβαλέ πριν πάνε σπίτι για να πέσουν "τάβλα" για ύπνο οι περισσότεροι ή, όσοι είχαν τα κότσια, να συνεχίσουν με νυχτερινές περιπλανήσεις. Τα κουτάκια της μπίρας συνωστίζονταν στο μικρό τραπεζάκι, ενώ είχαν "πέσει" και τα σχετικά τηλέφωνα στην πλησιέστερη πιτσαρία...

Παλιότερα - όταν ήταν σχετικά φρέσκος στο χώρο - τούτη εδώ η οχλαγωγία, τα μικροκουτσομπολιά, οι ιστορίες κι οι "φάσεις" της δουλιάς, ακόμα κι οι έντονες αντιπαραθέσεις του άρεσαν. Αλλωστε κι ο ίδιος συμμετείχε παθιασμένα. Τα τελευταία χρόνια όμως συνήθιζε να αποτραβιέται στη γωνία και να ακούει χωρίς να σχολιάζει. Οι περισσότεροι ήταν καινούριοι στη δουλιά, μερικοί έκαναν την πρακτική τους για τη σχολή και κάθε βράδυ διηγούνταν τα περιστατικά της μέρας σαν τους "άθλους του Ηρακλή". Τους άκουγε μισοχαμογελώντας και κάπου κάπου έκανε κάποιο σχόλιο, συνήθως ενθαρρυντικό.

Τα συμπαθούσε όλα τα παιδιά, κι ας είχαν ακόμα μερικοί τις αυταπάτες τους και τις "μεγάλες ιδέες" για το "λειτούργημα". Θα καταλάβαιναν με τον καιρό. Ολους, πλην από αυτόν που 'χε έρθει πριν ένα περίπου μήνα. Τούτο το παιδί είχε ένα αλαζονικό ύφος, που τον εκνεύριζε αφάνταστα, και κυρίως μια κυνική, ωμή άποψη για όλα ως "επαγγελματίας". Να, τον άκουγε τώρα να διηγείται την ιστορία με το ατύχημα που έγινε τα ξημερώματα στο 143ο της Αθηνών - Λαμίας. Να περιγράφει με έμφαση, με σχεδόν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες - σκληρές ακόμα και για τη δική τους δουλιά, που έβλεπαν τέτοια κάθε μέρα - το πώς έφτασε εκεί, μαζί σχεδόν με το ασθενοφόρο, σε τι κατάσταση ήταν η 26χρονη γυναίκα που βγήκε από το στραπατσαρισμένο "Φίατ", τους μορφασμούς της, τα εγκαύματα, τον ακρωτηριασμό, τη μεταφορά στην "άμεση επέμβαση" και τη διαπίστωση του θανάτου 15 λεπτά αργότερα...

Ε, δεν κρατήθηκε τούτη τη φορά. Σηκώθηκε τσαντισμένος κι απάντησε λέγοντας διάφορα, μ' ένα ύφος που δε σήκωνε αντιρρήσεις. Για το ότι "υπάρχουν κι άνθρωποι", για "αποκτήνωση", για τη δουλιά που "δεν είναι μόνο πεντοχίλιαρο, κονόμα και επίδειξη" κι άλλα πολλά. Ο νεότερος συνάδελφός του δε μίλησε, αν κι ήταν εμφανέστατα εκνευρισμένος. Τινάχτηκε και βγήκε έξω, χτυπώντας πίσω του δυνατά την πόρτα... Δαγκώθηκε. "Ισως το παράκανα", σκέφθηκε. Με μετανιωμένο ύφος γύρισε στην ομήγυρη που παρακολουθούσε τη σκηνή. "Δύσκολοι καιροί για να 'σαι "καμέραμαν" σήμερα, μάγκες" είπε, καθώς κλείδωνε στο συρτάρι τα (πανάκριβα για να τα βουτήξει κανένας άσχετος) ακουστικά του μοντάζ...