Φρεσκογραμμένα εμετικά αντικομμουνιστικά συνθήματα, που παραπέμπουν σε Χρυσαυγίτες, γραμμένα σε τοίχους που θα 'πρεπε να φιλοξενούν συνθήματα - αιτήματα ενός κόσμου που στενάζει μπρος στην άγρια επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Επιστημονικές - ως προς τη νέα ποιότητα που εμφανίζουν οι ασφαλίτικες αναλύσεις - προκηρύξεις. Ανοιχτές απειλές για υλοποίηση ευσεβών πόθων πως, τουλάχιστον τώρα, θα ξεμπερδέψουν με τους κομμουνιστές. "Ρεπορτάζ" που επαυξάνουν στην επιδίωξη της άρχουσας τάξης να μην έχει το εργατικό λαϊκό κίνημα καμία σχέση με το Πολυτεχνείο. Εικόνες της χτεσινής, τρίτης μετά τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση, μέρας.

Κι από κοντά διάφορες δηλώσεις "επωνύμων" που αν - για όλους - δεν κρύβουν μία ιδιοτελή εθελοτυφλία, δείχνουν, τουλάχιστον, μία κάποια "τρικυμία εν κρανίω" με τις απαράδεκτες ταυτίσεις που επιχειρούν.

Η ίδια η πορεία εξαφανισμένη στα κείμενα των επίδοξων "αντιεξουσιαστών". Σαν να μην υπήρξαν οι χιλιάδες των διαδηλωτών. Το ίδιο - εξαφανισμένα - και τα μηνύματα της εξέγερσης: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Εργάτες, Αγρότες, Φοιτητές.

Κυρίαρχο μόνο ένα άγχος, μία αγωνία, να δικαιολογήσουν ορισμένοι το "γιατί" της αποτυχίας τους, να επενδύσουν σε πραγματικές εξεγερτικές διαθέσεις νέων παιδιών, ώστε να μπορούν να τις αξιοποιήσουν αύριο για μια δική τους ρεβάνς.

Κατανοητό το μίσος τους προς ό,τι κόκκινο. Το παιχνίδι "κλέφτες κι αστυνόμοι" δεν παίχτηκε φέτος σύμφωνα με τους κανόνες που αυτοί ήθελαν, παρ' ότι το αστυνομικό κράτος τούς έκανε μία δυναμική επίδειξη τρόμου - υπόμνηση για ό,τι περιμένει τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες που έρχονται. Τόσα "πυρομαχικά" πήγαν χαμένα - χυμένα στους υπονόμους. Δε λυπόμαστε γι' αυτό.

Για κείνους τους λίγους που ειλικρινά χτες επέμεναν πως φέτος "έσπειραν λουλούδια", μόνο ένα "κρίμα": Στην επιλεκτική συνέντευξη που έδωσαν προς ορισμένα ΜΜΕ, δε βρήκαν λέξη να πουν για το μεθεόρτιο κάψιμο των γραφείων του ΚΚΕ, για τη βόμβα στο Συνδικάτο Οικοδόμων. Κανονικά δε θα έπρεπε να έχουν τύψεις. Αυτοί απλώς ανέχτηκαν δίπλα τους κάποιους άλλους να φωνάζουν "ο Κυριακίδης ήταν η αρχή"... Εχουν όλο το χρόνο μπροστά να σκεφτούν τις συμμαχίες τους... Οι αγώνες είναι επίσης μπροστά και οι κομμουνιστές θα είναι όπως πάντα εκεί.

Θ. Λ.