Οσο πλησιάζει η ώρα, που τα αντιλαϊκά μέτρα θα τεθούν στη δοκιμασία της δημοσιοποίησης και εφαρμογής τους, τόσο περισσότερο ανεβάζουν τους τόνους της κινδυνολογίας τα φερέφωνα της κυβερνητικής προπαγάνδας: "Σκεφτείτε τι θα γίνει, αν η χώρα μας δεν μπει στη β ταχύτητα της Ενωμένης Ευρώπης", ωρύονται. "Θα περιθωριοποιηθούμε, κανείς δεθα μας λογαριάζει κ.ο.κ."!

Κανείς, όμως, από δαύτους δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει πώς φτάσαμε σήμερα να βρίσκεται η χώρα στο "περιθώριο", πως οι Ευρωπαίοι "εταίροι" μας, για το τελευταίο που ενδιαφέρονται είναι η αλληλεγγύη για ένα κράτος - μέλος που έχει μείνει πίσω, κλπ.

Κυρίως, όμως, δεν τολμούν να παραδεχτούν ότι η χώρα κινδυνεύει περισσότερο, αν προσχωρήσει στην ΟΝΕ, αν επιτευχθούν οι λεγόμενοι στόχοι της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Στο τέλος της β φάσης της ΟΝΕ, το 1999, αυτοί που θα βρίσκονται στο περιθώριο θα είναι κυρίως οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, που θα έχουν πιάσει πάτο στην εξαθλίωση και τη φτώχεια.

Και, βέβαια, δεν είναι δυνατόν να αφήσουν τους κράχτες των Βρυξελλών να τους ξεζουμίσουν, για να ικανοποιηθούν τα μεγάλα αφεντικά, οι πολυεθνικές και η χρηματοοικονομική ολιγαρχία.