"Εγώ, παιδί του Λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω από τα χώματα της Πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο καταχτητή...".

"Ο όρκος του μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού παραμένει αναλλοίωτος. Πολύ περισσότερο σήμερα που η μία μετά την άλλη οι κατακτήσεις αφαιρούνται". Βρισκόμασταν ήδη έξω απ' τη Λαμία όταν ο Νίκος Κυρίτσης έκανε την εισαγωγή στο θέμα. Είχαν προηγηθεί μικρές σπαρτές αφηγήσεις του ενός αγωνιστή προς τον άλλο καθώς περνούσαμε από διάφορα σημεία όπου οι συμμετέχοντες αναγνώριζαν τον τόπο της δικής τους αφετηρίας προς το βουνό. Ο Γιώργης Μπακοβασίλης, ο επικεφαλής του πούλμαν στο οποίο επιβαίναμε, είχε κάνει ήδη μία σύντομη αναδρομή στην ιστορία του θεσσαλικού κάμπου. Το ερώτημα "από πού ξεκίνησαν όλα;" πλανιόταν ακόμα. "Επίσημα, ήρθε η απάντηση, με το περιβόητο 3ο Ψήφισμα του '46 έγινε η αρχή. Καταργήθηκε κάθε ίχνος ελευθερίας και ανέλαβε ο στρατός. Στήθηκαν έκτακτα στρατοδικεία και άρχισαν οι ομαδικές εκτελέσεις αγωνιστών. Στα Γιαννιτσά η πρώτη ομαδική εκτέλεση. Ειρήνη Γκίνη,η δασκάλα, η πρώτη γυναίκα εκτελεσμένη". Το σήμα είχε δοθεί πολύ πριν. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά:

Αμέσως μετά τη Βάρκιζα, στο διάστημα 12 Φλεβάρη 1945 μέχρι 31 Μάρτη 1946, 206 μοναρχοφασιστικές συμμορίες, 953 παρακρατικοί, 250 εθνοφύλακες, 82 χωροφύλακες και 4 Αγγλοι χρεώνονται με το κυνήγι πάνω από 100.000 καταδιωκομένων δημοκρατών. Ο απολογισμός ματωμένος: Δολοφονημένοι 1.289, τραυματισμένοι 6.671, βιασμένες γυναίκες 165, βασανισμένοι 31.632, φυλακισμένοι 8.624, συλλήψεις 84.931, λεηλασίες 18.767, καταστροφές γραφείων 677, απόπειρες φόνων 509.

Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Οι αγωνιστές, κύρια της επαρχίας, παίρνουν τα βουνά, όπου και συγκροτούνται οι πρώτες ομάδες καταδιωκομένων.

Εχει προηγηθεί η απόφαση της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που εκτίμησε το Φλεβάρη ότι ο λαός είναι αναγκασμένος να αμυνθεί στην ένοπλη τρομοκρατία.

Στις 26 Οκτώβρη του '46 το δεύτερο αντάρτικο είναι ήδη μία πραγματικότητα. Εκείνη τη μέρα, με αριθμό πρωτοκόλλου 1 και υπογραφή "Μάρκος", εκδίδεται μία ιστορική διαταγή:

"Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών

Επιτελικό Γραφείο 1

Αριθμός Πρωτοκόλλου 1

Η συχνή δίωξη των αγωνιστών του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγουν στο βουνό για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησαν στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος. Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα

Αποφασίζουμε

Τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα Αρχηγεία των ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου και Ρούμελης.

Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου

26 Οκτωβρίου 1946

Μάρκος"

"Με τον όρκο του μαχητή του ΔΣΕ στο χέρι, σημείωσε ο Νίκος Κυρίτσης, πάνω από 30.000 μαχητές έπεσαν στα πεδία της μάχης, άλλοι τόσοι κατέφυγαν ανάπηροι στις λαϊκές Δημοκρατίες".