Πρέσπα. Είθισται τα τελευταία χρόνια να γίνονται συχνές αναφορές στην οικολογική πλευρά της περιοχής και οι κυβερνήσεις να οργανώνουν διάφορες φιέστες εκεί για να εκδηλώσουν, δήθεν, το ενδιαφέρον τους για την περιοχή και τους ανθρώπους της. Στη διάρκεια αυτής της "εκδρομής" ακούσαμε αρκετές φορές την αγανακτισμένη ερώτηση: "Γιατί δε λέτε την αλήθεια για μας;".

Καθώς τα χρονικά όρια ήταν ασφυκτικά, υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε και να μιλήσουμε μαζί τους στη μητρική τους γλώσσα, για αυτά που θέλουν, για αυτό που είναι πράγματι οι ίδιοι, όχι απλά "σλαβόφωνοι"... Να μιλήσουμε για την αρπαγή της γης τους, για τις συνεχείς διώξεις, για τον τρόμο να σε χαρακτηρίζουν "Βούλγαρο"...

Προς το παρόν παρακολουθώντας αυτό το ιδιόμορφο "συμπόσιο" του ΚΜΕ, βρισκόμαστε στην παραλία των Ψαράδων. Να ακούσουμε και να μάθουμε για μία ακόμα πλευρά της αποσιωποιημένης πρόσφατης ιστορίας των αγώνων του λαού μας.

"Εδώ από πίσω, λέει ο Νίκος Κυρίτσης, δείχνοντας το βουνό που βρίσκεται δυτικά των Ψαράδων, είναι ένα χωριό, το Βροντερό.Εκεί είχε μεταφερθεί η έδρα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης και το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ από το τέλος του '47 μέχρι την άνοιξη του '48. Ηταν 23 Δεκέμβρη του '47 όταν ο ραδιοφωνικός σταθμός "Ελεύθερη Ελλάδα" μετέδωσε μια είδηση που συγκλόνισε το καθεστώς των Αθηνών. Την ίδρυση Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, της κυβέρνησης του Δημοκρατικού Στρατού. Το έργο που άφησε πίσω της αυτή η κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος από το πρώτο, ακόμα, φύλλο της εφημερίδας της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Νόμοι, Διατάγματα και αποφάσεις που αφορούν τον στρατιωτικό τομέα, τις εργασιακές σχέσεις, το φορολογικό σύστημα, την εκπαίδευση και άλλα πολλά, ανάμεσά τους το σχέδιο για την αποκατάσταση των θυμάτων του αγώνα κατά του φασισμού. Ολα αυτά παραμένουν ντοκουμέντα και τεκμήρια για τη δράση μιας πραγματικά λαϊκής κυβέρνησης και είναι χρέος των ιστορικών να τα διαδώσουν στον ελληνικό λαό με μεγάλα γράμματα".

Το ενδεχόμενο δημιουργίας της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης απασχολούσε την αστική κυβέρνηση από τον Ιούλη του '47. Σήκωσαν συναγερμό για να μην ιδρυθεί. Κι όταν άκουσαν την είδηση, ξύπνησαν νύχτα τον πρωθυπουργό. Αυτό που φοβούνταν ήταν ότι τώρα πια υπάρχει μια νέα εξουσία, λαϊκή εξουσία που έθετε ο ίδιος ο ένοπλος αγώνας. Φοβούνταν την αναγνώριση αυτής της κυβέρνησης από τις άλλες χώρες. Γι' αυτό και ο συναγερμός τους.

Η είδηση έφτασε και στο λαό. Προκάλεσε ενθουσιασμό. Αναπτερώθηκε το ηθικό. "Προχωράμε, έχουμε και την κυβέρνησή μας"! Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση πήρε όλα τα μέτρα και τη μέριμνα για τα προβλήματα του τόπου, όχι μόνο των ελεύθερων περιοχών, για όλο το πληθυσμό, σε όλη τη χώρα. Το αποδείχνουν τα σχέδια νόμου για τη Βουλή που θα φτιάχνονταν. Μιλούσαν για συντάξεις, για ποσοστό συντάξεων, για σχέσεις εργάτη και εργοδότη, για το οκτάωρο κλπ. Μια από τις πράξεις της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης ήταν η απόφαση να γλιτώσουμε τα παιδιά στις περιοχές που υπήρχε κίνδυνος να χαθούνε. Η απόφαση αυτή, που ήταν απόφαση εξουσίας, οδήγησε σε δημιουργία επιτροπών οι οποίες πήγαιναν στις οικογένειες, κατέγραφαν τα παιδιά για να περάσουν στις λαϊκές Δημοκρατίες, για να σωθούνε από τη λαίλαπα των βομβαρδισμών, των κανονιών".

Στο σημείο αυτό, ο Νίκος Κυρίτσης έδωσε το λόγο στο Δημοσθένη Οικονόμου για μια αφήγηση που σε λίγες λέξεις χώρεσε πολλά...