"Αραγε, στ' αλήθεια δεν έχουν καταλάβει οι κυβερνώντες το πραγματικό ρόλο των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην υπόθεση της ελληνοτουρκικής έντασης;.. Οχι, δε νομίζουμε ότι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Γι' αυτό και είναι διπλά και τριπλά υπεύθυνοι". Αυτά γράφαμε στο πρωτοσέλιδο σχόλιο του "Ρ" στις 12 Ιούνη. Κι έρχεται το προχτεσινό Υπουργικό Συμβούλιο, με κεντρικό, μάλιστα, θέμα της συνεδρίασής του την εξωτερική πολιτική της χώρας, να επιβεβαιώσει πλήρως την προαναφερόμενη εκτίμηση.

Είναι ολοφάνερο ότι η πολιτική αυτή, της ηθελημένα και συνειδητά τυφλής υποτέλειας και υποταγής, μόνο αρνητικές και ενδεχόμενα - δυστυχώς - και τραγικές συνέπειες θα έχει για τη χώρα μας. Θα συνεχιστούν και θα ενταθούν οι πολύμορφες πιέσεις και εκβιασμοί των "μεγάλων δυνάμεων", στα πλαίσια της γενικότερης τακτικής τους του "διαίρει και βασίλευε". Κι ενώ κάθε άλλο παρά θα σημειώνεται η παραμικρή κάμψη της τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας, η χώρα θα υφίσταται τις πολύμορφες και βαριές συνέπειες των αντιτίμων της... υψηλής δήθεν προστασίας. Είτε αυτά λέγονται νέα εξοπλιστικά προγράμματα, είτε συμμετοχή στους νέους επιθετικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, είτε επιβολή ακόμη μεγαλύτερης και περισσότερο ασύδοτης εκμετάλλευσης της χώρας από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Και αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, τα συνεχώς και σε μεγαλύτερη έκταση και ένταση αναπαραγόμενα αδιέξοδα της λογικής αυτής θα γίνουν ανυπέρβλητα. Είναι - δυστυχώς - η στιγμή, που η πολιτική αυτή θα έχει πάρει πλέον άκρως επικίνδυνο χαρακτήρα. Και τούτο γιατί θα έχει οδηγήσει τη χώρα μπροστά σε τραγικά διλήμματα, είτε να προβεί σε απαράδεκτες και οδυνηρές παραχωρήσεις ή να υποχρεωθεί σε κάποιας μορφής τυχοδιωκτική "ηρωική έξοδο".

Ο αδιέξοδος και βαθιά ζημιογόνος χαρακτήρας της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής είναι ολοφάνερος. Οπως, επίσης, είναι φανερό ότι, όσο πιο γρήγορα αυτή καταδικαστεί και ανατραπεί από τους εργαζόμενους, τόσο το καλύτερο για τη χώρα. Η πολιτική της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας ήταν πάντοτε και μπορεί να είναι και σήμερα αποτελεσματική, εάν ικανοποιεί δυο πρωταρχικούς και κρίσιμους παράγοντες. Πρώτον: Να είναι άρρηκτα δεμένη με την υπεράσπιση της ειρήνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας της ευρύτερης περιοχής και όλα όσα αυτά συνεπάγονται για τις σχέσεις μας με τους γείτονές μας. Δεύτερον: Να έχει καθαρή την πραγματική πηγή των κινδύνων και των απειλών. Στις σημερινές συνθήκες, οι δύο αυτοί παράγοντες οδηγούν σε ένα και μοναδικό δρόμο. Στην αντίσταση και πάλη ενάντια στην προωθούμενη ιμπεριαλιστική "νέα τάξη" στην περιοχή μας.