ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Νίκη της Αριστεράς;

Μέσα από την αντιπαράθεση των δυο ισχυρότερων δυνάμεων - συνασπισμών ("Ελιά", Πρόντι - "Συμμαχία για την Ελευθερία", Μπερλουσκόνι), αναπαράχθηκε ο γνωστός ψευδεπίγραφος διαχωρισμός και το αντίστοιχο "δίλημμα", Δεξιά - αντι-Δεξιά. Αυτό, βέβαια, έγινε στα πλαίσια των ιδιαίτερων πολιτικών συνθηκών της Ιταλίας και μάλιστα σε μια περίοδο ανασυγκρότησης του καπιταλισμού παγκόσμια και ύφεσης του εργατικού κινήματος, έντασης του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, περιορισμού των περιθωρίων της αστικής πολιτικής για ελιγμούς, προσέγγισης και ταύτισης σε μεγάλο βαθμό των πολιτικών των αστικών κομμάτων, ξεθωριάσματος των διαφορών μεταξύ τους.

Οι εξελίξεις στην Ιταλία θα αποδείξουν σε όσους καλόπιστους διατηρούν επιφυλάξεις, περί τίνος πραγματικά πρόκειται. Συμβολικό χαρακτήρα από αυτήν την άποψη παίρνει η δήλωση του Μάσιμο Ντ' Αλέμα, ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς, του μεγαλύτερου κόμματος της "Ελιάς", αμέσως μετά την εκλογική νίκη, ότι ήρθε η ώρα, για να φύγει το σφυροδρέπανο από το έμβλημα του κόμματός του! Ηρθε η ώρα να εναρμονιστούν τα σύμβολα με το περιεχόμενο, ώστε να καταλάβουν ακόμη και οι πιο αφελείς, που περιορίζουν τα κριτήριά τους σ' αυτά. Χαρακτηριστική για τη φύση του ΔΚΑ είναι η δήλωση του Προέδρου Κλίντον πως "ουδόλως μας ανησυχεί η συμμετοχή του ΔΚΑ στην κυβέρνηση" (Εθνος 23 - 4 - 96).

Ο συνασπισμός της "Ελιάς" στηρίχτηκε από ισχυρές δυνάμεις του κεφαλαίου. Η θετική αντίδραση των χρηματαγορών, η άνοδος της λιρέτας μετά τη νίκη της, δείχνει την ευαρέσκεια των μονοπωλίων για τις εξελίξεις, δεδομένου ότι η "Ελιά" υιοθετεί την πολιτική της ΕΕ, με τα προγράμματα σύγκλισης που επιβάλλουν σκληρή λιτότητα και περικοπή των κοινωνικών δαπανών, σάρωμα της κοινωνικής ασφάλισης, αιτίες που βγάλανε πέρσι εκατομμύρια Ιταλούς εργαζόμενους στους δρόμους.

Οπως εύστοχα παρατηρεί αρθρογράφος του Εθνους (Α. Μπίστης, 23 - 4 - 96) "Με τον οικονομολόγο Ρομάνο Πρόντι επικεφαλής, άνθρωπο με ισχυρές διασυνδέσεις στους κύκλους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και της ιταλικής κεφαλαιοκρατίας, χάρη στην προηγούμενη επταετή θητεία του ('82 - '89) στην προεδρία του κρατικομονοπωλιακού κολοσσού IRI, με τον τραπεζίτη Λαμπέρτο Ντίνι, τελευταίο υπηρεσιακό πρωθυπουργό για ενάμιση χρόνο και έμπιστο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε εξέχουσα θέση, ο "φιλειρηνικός" συνασπισμός του "Ελαιόδεντρου" με το "εξημερωμένο" ΔΚΑ στους κόλπους του, είχε προ πολλού αποσπάσει την αποδοχή του από την πανίσχυρη Confindustria (Ενωση Ιταλών Βιομηχάνων).Και παραθέτει διαπίστωση των TIME και Newsweek ότι υπάρχουν ελάχιστες μόνο διαφορές ανάμεσα στην "Ελιά" και στη συμμαχία που ηγείται ο Μπερλουσκόνι.

Είναι βέβαιο ότι τόσο ο "ΣΥΝ", αλλά ιδιαίτερα ευρύτεροι, ισχυροί κύκλοι της κυρίαρχης τάξης επιθυμούν πολύ να σπρώξουν, να ρυμουλκήσουν και το ΚΚΕ σε μια τέτοια κατεύθυνση. Από δω και ο "πόνος" για την "απομόνωση" του Κόμματός μας. Μάταια πασχίζουν. Το ΚΚΕ δεν έχει κανενός βαθμού συγγένεια με τα άλλα κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Δε θα καταφέρουν να το τσουβαλιάσουν στην υπηρεσία των μονοπωλίων.

Ελένη ΚΑΤΡΟΔΑΥΛΗ