Αντιμέτωπη με την πιο σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα, βρίσκει η φετινή Πρωτομαγιά την εργατική τάξη. Θεμελιακά δικαιώματα αναιρούνται, κατακτήσεις ποτισμένες με αίμα ισοπεδώνονται κάτω από τη ρεβανσιστική επέλαση του πολυεθνικού κεφαλαίου, των υπερεθνικών οργανισμών του και των εθνικών στηριγμάτων του. Η δραματική εξάπλωση της ανεργίας γίνεται, με τον πιο άτιμο τρόπο, το "όχημα" για το μοίρασμα της φτώχειας και την ισότητα στην εξαθλίωση. Στο όνομα της αντιμετώπισης δήθεν αυτού του σύγχρονου εφιάλτη, ξηλώνεται η κατάκτηση του αιώνα για την οποία μάτωσαν οι εργάτες του Σικάγου πριν 110 χρόνια, το οχτάωρο. Χτυπιέται η πλήρης απασχόληση. Επιβάλλεται η κατάρα της μερικής εργασίας και του ωρομισθίου, της μερικής αμοιβής, της μερικής ή της ανύπαρκτης ασφάλισης. Αποδιαρθρώνονται οι εργασιακές σχέσεις. Χτυπιέται η "καρδιά" όλων των κατακτήσεων της εργατικής τάξης που είναι η συλλογική δράση και η συλλογική διαπραγμάτευση. Ταυτόχρονα η "νέα τάξη πραγμάτων" πολλαπλασιάζει τις στρατιές των σύγχρονων κολασμένων, των λαθρομεταναστών. Δημιουργεί έτσι σε πολλές χώρες - και στη χώρα μας - έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό εξαθλιωμένων, τον οποίο χρησιμοποιεί σαν το ισχυρότερο μέσο πίεσης για να μην αφήσει τίποτα όρθιο, για να επιβάλει συνολικά τη "μαύρη" ανασφάλιστη και εξευτελιστικά αμειβόμενη εργασία σε όλο και μεγαλύτερες μάζες του εργατικού δυναμικού, χωρίς "φυλετικές διακρίσεις"...

Αυτό το μαύρο σκηνικό, που στήνει γύρω από την εργατική τάξη της χώρας μας και της Ευρώπης συνολικά, η Ευρωπαϊκή Ενωση των πολυεθνικών συμφερόντων, του Μάαστριχτ και του Τορίνο, των προγραμμάτων σύγκλισης και της "Λευκής Βίβλου", αποτελεί έτσι και αλλιώς το περίγραμμα μέσα στο οποίο ξετυλίγεται και ο γιορτασμός της φετινής Πρωτομαγιάς. Καθορίζει έτσι και αλλιώς τους αντίπαλους, αλλά και τα μέτωπα πάλης των εργαζομένων, ανεξάρτητα από τις όποιες προσπάθειες αποπροσανατολισμού καταβλήθηκαν και καταβάλλονται από τις παραδομένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Επιβάλλεται, λοιπόν, η καθοριστική παρέμβαση των ίδιων των εργαζομένων και όσων συνδικάτων και συνδικαλιστών δεν έχουν μπει στις μυλόπετρες της παραίτησης και του συμβιβασμού μ' αυτή την άθλια πραγματικότητα, για να μην πάρουν οι εκδηλώσεις απλώς επετειακό χαρακτήρα. Για να γίνουν βήμα προβολής και προώθησης των εργατικών διεκδικήσεων ενάντια στη λιτότητα, την ανεργία, την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης, τη μαύρη εργασία, τις προσπάθειες κατεδάφισης της κοινωνικής ασφάλισης... Για να αναστηλωθούν και να στηριχθούν τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν οι κατακτήσεις του αιώνα μας και που είναι το οχτάωρο, η κοινωνική ασφάλιση, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Για να αναστηλωθεί πάνω απ' όλα η πεποίθηση ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι μοιραία. Οτι δεν είναι ανίκητο το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του. Οτι αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο μήνυμα της εξέγερσης και της θυσίας των εργατών του Σικάγου, όλων των μετέπειτα ηρωικών αγώνων της εργατικής τάξης. Για να γίνει όμως αυτό, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες αύριο, πρέπει να ενταθούν οι αγώνες ΤΩΡΑ. Να ξεκινήσει - όπως πιστεύει το ΚΚΕ - μια άλλη πορεία, με αφετηρία την κοινή ενωτική δράση και τη συγκρότηση ενός πανίσχυρουκοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης που θα εναντιώνεται στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και στα κόμματα που στηρίζουν ή συμβιβάζονται με αυτά τα συμφέροντα.