Υπερβολή είναι ίσως, δε λέω, αλλά σου 'ρχεται στο μυαλό μ' αυτά που ακούς, ειδικά όταν ορισμένα ιστορικά γεγονότα επαναλαμβάνονται τόσο περίεργα και τόσο διαφορετικά. Πριν από 57 χρόνια, δυο λαοί, ο ελληνικός κι ο ιταλικός, κλήθηκαν για διαφορετικούς, φυσικά, λόγους ο καθένας, να πολεμήσουν μεταξύ τους. Ο φασισμός του Μουσολίνι οδήγησε τη χώρα του σ' έναν επεκτατικό πόλεμο, που στοίχισε εκατομμύρια ζωές και είχε ανυπολόγιστες, τεράστιες συνέπειες. Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στη φασιστική πρόκληση, πολέμησε κάτω από αντίξοες συνθήκες και χιλιάδες ήταν οι απλοί άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για την αξία, που λέγεται "εθνική ανεξαρτησία". Θέρετρο των μαχών και της αυτοθυσίας - τότε - το έδαφος της γειτονικής Αλβανίας. Σήμερα η ίδια χώρα, εξαιτίας των γνωστών σε όλους εξελίξεων, βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, και λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ιταλία εμπλέκονται στην όλη υπόθεση. Μόνο που τώρα, οι στρατοί των δύο χωρών δεν καλούνται να πολεμήσουν μεταξύ τους. Αντίθετα, ισχυροποιούνται στο διεθνή περίγυρο συνεχώς οι φωνές που τους ζητούν να βαδίσουν μαζί και στρατιωτικά να παρέμβουν, για να παίξουν"καθοριστικό ρόλο" στο πώς θα εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση στην Αλβανία!

Ο ιταλικός στρατός έκανε, ήδη, το πρώτο βήμα, ύστερα από εντολή της (κεντροαριστερής, έτσι για την ιστορία) κυβέρνησής του. Με πρόφαση την προστασία της χώρας του από την αθρόα προσέλευση Αλβανών προσφύγων, στρατιωτική δύναμη 450 ανδρών (μέχρι στιγμής) αποστέλλεται στο Δυρράχιο. Στην Ελλάδα, οι κυβερνώντες ανακοινώνουν πως είναι δεδομένο ότι, σε περίπτωση που συγκροτηθεί πολυεθνική δύναμη για να επέμβει, η ελληνική πλευρά θα συνδράμει την προσπάθεια, στέλνοντας μέχρι και ολόκληρη μεραρχία! Μάλιστα, υπάρχει και το σενάριο πως την ευθύνη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή θα αναλάβει ουσιαστικά - ανεξάρτητα από το ποιος διεθνής οργανισμός θα καλύψει, τελικά, την κίνηση - η Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ, στην οποία βασικοί χορηγοί στρατιωτικών δυνάμεων είναι η Ιταλία και η Ελλάδα...

Εκείνοι που θυμούνται και ασχολούνται ακόμα (πραγματικά, όχι για τα προσχήματα) με το τι σημαίνει "εθνική ανεξαρτησία" γνωρίζουν ότι πάνω από όλα είναι το αναφαίρετο δικαίωμα ενός λαού να διαχειριστεί την τύχη του και το μέλλον του. Το δικαίωμά του να ζει αξιοπρεπώς, να επιλέγει τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας του. Το αν ένας λαός θα κρεμάσει όπλα στον ώμο του και θα τα χρησιμοποιήσει, αντιτιθέμενος σ' αυτούς που τον τυραννούν, είναι δική του επιλογή. Το να ακουμπά, όμως, στον κρόταφό του η κάννη ενός ξένου όπλου, έστω κι αν "αυτοαναγορεύεται" σε "όπλο επιβολής της ομαλότητας", είναι ένας σύγχρονος, "παγκόσμιος", όπως λένε κάποιοι, φασισμός, που προκαλεί ερώτημα το πόσο απέχει από το φασισμό του Μουσολίνι... Είναι καλό, πιστεύω, να τα αναλογιστεί κανείς αυτά, όταν σε λίγες μέρες, με αφορμή το γιορτασμό της 25ης Μαρτίου, θα ακούγονται στις τηλεοράσεις και τις παρελάσεις τόσοι κούφιοι λόγοι περί "υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας"...